Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Dies Irae

Male parta, irata erunt
Malum mortem appropinquaverunt
Nullum hominem amaverint
Ut praesentes cruciatum non erint

Dies cruciatum, dies irae
Male dilabuntur homines irati
Tristissimi animi geruntur
Caritates tristes, nullum non amati

Non vult amare nulla re
Solet amare ipse eum
Omnes omnes adferre debent
Ad mundum optimum faciendum

Audita meridiana, visa non
Aut hominem felicem nolit vidisse
Etsi caritas animum et mentem replerat
Quisque nostrum mundum poterat amavisse.

Η ευθύνη του επιστήμονα και τα εύθραυστα όνειρα, μέρος 2ο

   Ποιος φταίει για αυτή την παραφυσική πορεία του πολιτισμού; Πάντως, όχι μόνο οι επιστήμονες. Είναι φυσικό κι επακόλουθο (και σίγουρα αναγκαίο) να τους επιρριφθούν ευθύνες για την καταστροφή. Δεν είναι, όμως, οι μοναδικοί υπαίτιοι για την παγκόσμια υποβάθμιση του ανθρώπου μπροστά στη μηχανή. Συχνά, και λανθασμένα, είναι οι μοναδικοί που "οδηγούνται στην πυρά" από την κοινή γνώμη. Πιστεύω, όμως, πως οι πραγματικοί διεφθαρμένοι είναι οι, πάντα κατά την κοινή γνώμη, αδιάφθοροι.

   Οι πολιτικοί των εμπόλεμων (κι όχι μόνο) χωρών είναι πρωταρχικοί συνθέτες της συμφωνίας της καταστροφής. Το δικό τους χέρι είναι εκείνο που τραβά τη σκανδάλη, που ανοίγει το Κουτί της Πανδώρας, που απελευθερώνει τα Τέρατα που ελλοχεύουν μέσα. Κι εντελώς συμπτωματικά, είναι οι ίδιοι οι οποίοι χρησιμοποιούν τους επιστήμονες ως εξιλαστήρια θύματα, προκειμένου να βγουν οι ίδιοι "ατσαλάκωτοι".

   Κουτί της Πανδώρας.... Πράγματι, ίδιο σε σημασία. Η Επιστήμη ήταν, είναι και θα είναι κάτι το απρόσωπο, το ακέφαλο, το αντικειμενικό. Όπως είπε κι ένας φιλόσοφος, "η Επιστήμη υπάρχει για το Είναι". Δε μπορούμε να επιρρίψουμε τις ευθύνες στην Ιδέα, καθώς δεν ενσαρκώθηκαν όλα τα όπλα ολέθρου μόνα τους. Πρέπει να υπάρξει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στις έννοιες Επιστήμη κι επιστήμονας. Ο επιστήμονας, πέρα απ' τις σπουδές του, τους ευρείς ορίζοντες και το ανώτερο επίπεδο ζωής σε σχέση με την κατευθυνόμενη μάζα, είναι στα ενδόμυχα της ύπαρξής του άνθρωπος. Πολιτική ιδεολογία, εξαναγκασμός, διαφθορά, όλα αίτια της κατασκευής θανάτου. Όπως κάθε άνθρωπος, έχει αδυναμίες και πάθη, τα οποία τον καθιστούν υπεύθυνο για τις πιθανές πράξεις του.

   Η ευθύνη, όμως, οφείλεται να δοθεί στην πολιτική της χώρας που παρεσκεύασε τα όπλα, όχι μόνο στον ίδιο τον επιστήμονα. Σχετικά με την κατασκευή της πυρηνικής βόμβας και της καταστροφής που προξένησε, ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ (ο επιστήμονας - κατασκευαστής, ο οποίος, βυθισμένος στις τύψεις, αυτοκτόνησε μερικά χρόνια αργότερα) στάθηκε στο πλευρό της Επιστήμης και διακύρηξε πως οι επιστήμονες επιτεύκτουν. Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τα επιτεύγματα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής τους νοοτροπίας. Στο παράδειγμα της ατομικής επιστήμης, η ίδια μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο για ευεργετικούς σκοπούς (η πυρηνική ενέργεια προσφέρει μεγάλη παραγωγή χημικής) όσο και για καταστρεπτικούς λόγους (βόμβες και χημικά όπλα). Ας μη ξεχνάμε πως το Τσερνομπίλ ήταν απόρροια της ανευθυνότητας της χώρας για το σταθμό, όχι λάθος κατασκευής ή επιστήμης. Ή, μάλλον, ήταν πολιτική σκοπιμότητα. Ας πλάσουμε την εικόνα.

   Διττή, όπως λέει κι ο Αριστοτέλης, η φύση της Επιστήμης. Η τεχνολογική πρόοδος, τα επιστημονικά επιτεύγματα, η βελτίωση της ποιότητας ζωής αλλά κι η καταβαράθρωση ολόκληρων πολιτισμών, κυρίως όμως η εξαχρείωση των ηθών, είναι αποτέλεσμα της καλής ή κακής χρήσης της από τους επί κεφαλής της χώρας. Φυσικά, ο επιστήμονας έχει ένα μέρος στην καταστροφή, εφόσον κατασκεύασε τα όπλα με πλήρη επίγνωση των συνεπειών του.

   Είναι, όμως, έτσι; Είχαν οι επιστήμονες επίγνωση του τι επρόκειτο να γίνει; Ή μήπως ήταν τυφλοί, υποκινούμενοι από ένα σύστημα που κινείται σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, κάτι που συμβαίνει και σήμερα; Ας μη ξεχάσουμε πως το κύριο μέλημα του πολιτικού, μετά την καταστροφή, είναι η αποφυγή της επικοινωνίας ανάμεσα στον επιστήμονα και το κοινό, με σκοπό να φανατίσει τον ημιμαθή μεν, να μετατρέψει τον δε σε αποδιοπομπαίο τράγο για τα δικά του κρίματα. Ό,τι συμβαίνει σήμερα, με την απόκρυψη και την καταστολή των προσπαθειών των επιστημόνων να προειδοποιήσουν τον κόσμο για επίκαιρους κινδύνους της υγείας, έτσι φανάτισαν τον απλό άνθρωπο και καταδίκασαν τους επιστήμονες.

   Φιάσκο, λοιπόν, η δίκη της Νυρεμβέργης, κι άλλες τόσες; Ίσως ναι, ίσως όχι. Οι υπαίτιοι δικάστηκαν και τιμωρήθηκαν. Η φθορά, όμως, του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, απέτρεψε την αποκατάσταση του ονόματος της Επιστήμης.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Η ευθύνη του επιστήμονα και τα εύθραυστα όνειρα, μέρος 1ο

   Με αφορμή μία μνεία που έγινε στο σχολείο, και μία επικείμενη συζήτηση πάνω στο θέμα των ονείρων και της πολιτικής, δόθηκε τροφή για σκέψη πάνω στο θέμα Επιστήμη και Πόλεμος. Αυτό το ερώτημα είναι ένα ακανθώδες πρόβλημα που υπάρχει, από την αρχή της στρατευμένης τεχνολογίας προς εξυπηρέτηση του πολέμου έως σήμερα. Ποια είναι η ευθύνη του επιστήμονα; Κατά πόσο είιναι υπεύθυνος για τη χρήση των επιτευγμάτων του για καταστρεπτικούς σκοπούς; Είναι ο ίδιος ο βασικός αίτιος για την καταστροφή την ίδια;

   Καθ' όλη την πορεία της Ιστορίας, συναντούμε την εξέλιξη της φυσικής, της χημείας, της τεχνολογίας, η οποία επιφέρει δραστικές αλλαγές στη ζωή. Τόσο η "καλή", όσο κι η "κακή", επιστήμη και τεχνολογία, έχουν αλλάξει ριζικά κι οριστικά τις συνθήκες ζωής, τον τρόπο διαβίωσης και βελτίωσης του βίου, τη νοοτροπία μας την ίδια. Τώρα πια, είναι πανεύκολο να δούμε τα γεγονότα ανά την υφήλιο με ένα απλό πάτημα του κουμπιού στο τηλεχειριστήριο. Ο καθένας μπορεί να επικοινωνήσει από και σε κάθε πλευρά του κόσμου μ' ένα τηλέφωνο (η εφεύρεση των κινητών τηλεφώνων, μάλιστα, εξυπηρετεί τη διαρκή αυτή δυνατότητα της ανά πάσα ώρα και στιγμή επικοινωνίας). Η εφεύρεση της ηλεκτρικής κουζίνας, του φούρνου μικροκυμάτων, του ψυγείου, διηύρυνε τους γαστριμαργικούς ορίζοντές μας, κι έφερε θέσεις εργασίας τόσο σε προσωπικό της βιομηχανίας παραγωγής, όσο και σε πωλητές, μάγειρες, προσωπικό εστιατορίων κ.ο.κ. Αυτά είναι απλά, απλοϊκά ίσως, παραδείγματα της ευεργετικής δράσης της τεχνολογίας. Το νόμισμα, όμως, έχει δύο όψεις. Μία λαμπρή, και μία σκοτεινή κι ερεβοδιφώσα.

   Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την κατασκευή των όπλων, κι ειδικότερα των πυρηνικών, τα οποία μάλιστα εφευρέθηκαν πρόσφατα. Η  βόμβα ναπάλμ, τα μυδραλιοβόλα όπλα, η ατομική βόμβα, της οποίας οι ολέθριες συνέπειες φάνηκαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, χαρακτηρίζονται - κι ορθά - προϊόντα θανάτου, καθώς εξυπηρετούν σε αυτό και μόνο. Πόσες ζωές καταστράφηκαν, πόσο πολύ τα ήθη εξαχρειώθηκαν, πόσο ο άνθρωπος έπαψε να ζει σε αρμονία με τη φύση και τους συνανθρώπους του. Τώρα πια ζούμε κάτω από το φόβο του πυρηνικού ολέθρου, μίας παγκόσμιας λαίλαπας που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Kashmir eyes

Let the sun welcome my eyes
My life warmened with his light
The clouds to brighten my greatest smile
Through the everlasting night

Let the warmth hug my heart
Its hands, hot to my evil eyes
Find the courage to go untouched
Golden truth between the lies

My vision navigates the plains
Easy life, through the living
Coloured Paradise of blue
Shades of black inside the irving

Oh, pilot of the storm
Please, leave some trace
Give me a reason for existance
A little time, a little place

Lucifer's gaze trembles across the skies
Burning passions and freeze desires
Aeons of serenity, unite to kill
A liberated smile is just the greatest prize

Time to act, upon us as it is
To crystalize the elements of life
Remove the holy diver from the lair of God
Time to think, to live, is a burden in time of strife.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Leon

   Η σημερινή έμπνευση για άρθρο αφορμάται από τις απόψεις ενός καλού φίλου.

   "Μεγάλωσα σε μια εποχή όπου για να φάς πρέπει να φτύσεις αίμα ... σε μια πατρίδα που για να γίνεις διάσημος πρέπει να κλέψεις πολλά ...για να μην σε βάλουν μέσα πρέπει να κλέψεις εκατομμύρια ... και που για να δουλέψεις σε μια χαμηλόμισθη δευτερεύουσα δουλειά χρειάζεσαι πάρα πολλά άχρηστα χαρτιά .... μου λένε συνέχεια και πάντα με πονεμένα μάτια ... κάθε χρόνο και χειρότερα ... και όταν εγώ...σαν έφηβος κάνω τις δικές μου επαναστάσεις ... προσπαθώ να ξεσηκώσω κόσμο ... πάντα κάποιος που "εκείνοι" τον κάναν να χάσει κάθε ελπίδα με σταματάει ... μου λέει να μην το κάνω ... κάθε φορά που πάω να ξεσηκωθώ ... πάντα κάποιος με σταματάει ... και όλα αυτά γιατί ασκούν στους κακόμοιρους πιά πολίτες φρίκη ... φόβο ... αγανάκτηση ... κινήματα έρχονται και πάνε αλλά κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί να κάνει κάτι πραγματικά ... όταν το ίδιο σύνταγμα προστατεύει εκείνους που καταστρέφουν το αυτό και την χώρα και ότι άλλο έχει μέσα ... τότε πιστεύει κανείς ότι υπάρχει ελπίδα? .... όταν όλοι σου λένε ότι τα ρεμάλια εκείνα έχουν πολιτική ασυλία και για να μπούν στην στενή πρέπει ο πρόεδρος της δημοκρατίας να κάνει άρση της ασυλίας ... και φυσικά κι αυτός σαν ρεμάλι δεν το κάνει ... τότε τι κράτος είναι αυτό? τι σύνταγμα είναι αυτό? τι ζωή είναι αυτή? ... η γερμάνια φυσικά εκμεταλλεύεται τα πάντα σαν μια οικονομικά έξυπνη χώρα .... πρώτα ο στάλιν ... μετά ο χίτλερ ... και τώρα η μέρκελ .... όμως η μέρκελ δεν κάνει τον ίδιο είδους πόλεμο όπως οι άλλοι 2 .... εκείνη κάνει ένα είδος οικονομικού-ψυχολογικού πολέμου ... μια σειρά απο πράξεις που πραγματικά φέρνουν μια χώρα στην καταστροφή! μια σειρά απο έργα τα οποία καταστρέφουν ζωές .... η ευρωπαϊκή ένωση ήταν, είναι και θα είναι μια αιώνια παγίδα που σκοπό έχει να ρουφήξει όλα τα λεφτά των φτωχών και αδύναμων/υποανάπτυκτων χωρών και να τα δώσει στις μεγάλες δυνάμεις ... γιατί η Ευρώπη ... η Ευρώπη της ειρήνης ... της αρμονίας ... της ολότητας ... είναι απλά μια διαδικασία μεταφοράς πλούτου ... Η Ελλάδα ... έχει πτωχεύσει .... απλά δεν το έχουν ανακοινώσει ... όμως όλοι το ξέρουμε ... δεν υπάρχει γυρισμός ... δεν υπάρχει τίποτα άλλο ... η φράση που θα πώ ... είναι απλή ... είναι λιτή ... αλλά και πολύ γνωστή ...  
Η ΙΣΧΎΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΏΣΕΙ
  ... βάλτε το καλά στο μυαλό σας ..."

    Ισχύς εν τη ενώσει... Χρυσοκέντητα γράμματα. Χρυσοκέντητο νόημα. Πραγματικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση έιναι σα το μεγάλο Θέατρο της Τραγωδίας. Μία ζούγκλα. Η υποκρισία των "μεγάλων κεφαλιών" αποτρέπει τους μικρότερους να ζήσουν αξιοπρεπώς, τους στερεί κάθε σωτήρια σανίδα. Υπό το πρόσχημα της προστασίας μίας χώρας, ουσιαστικά την υποδουλώνουν. Η Ευρώπη λειτουργούσε παλιά, τώρα, πάντοτε, προς εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Από την εποχή της Αλεξανδρινής Αυτοκρατορίας, μέσω του Κορτέζ και της γενοκτονίας των Αζτέκων, ως τη σημερινή εποχή, δεν παύει να λειτουργεί ως ένας ηγεμόνας.
    
   ΟΜΩΣ! Ο δικτάτορας είναι δέσμιος της δύναμης που έχει πάνω στους άλλους! Αν του την αφαιρέσουμε, δεν είναι παρά ένας άνθρωπος απέναντι στο πλήθος... την ορθότερη μορφή δικαιοσύνης, αν θέλετε τη γνώμη μου. Αν στραφούμε εναντίον του... είναι απλά ένας ενάντια στο ρεύμα. Θα τον σηκώσει. Θα τον διαλύσει. Θα παύσει να υπάρχει.
 
   Για αυτό, ας μη σκύβουμε το κεφάλι στους ηγεμόνες, τους "επίπλαστους θεούς". Γιατί μας έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από όσο τους έχουμε εμείς. Ας εναντιωθούμε όλοι μαζί, ανεπηρέαστοι από φοβέρες, υποσχέσεις, παρακάλια. Ας κάνουμε μερικοί από μας πέρα τις πελατειακές σχέσεις. Κι ας εναντιωθούμε στο Γολιάθ, εμείς, 12 εκατομμύρια Δαυίδ.
 
   Και μετά, ας μην επαναλάβουμε τα λάθη μας, τα οποία έφεραν αυτούς τους σφετεριστές σε μας. Ας μείνουμε αληθινοί στην ψυχή, κι ας μην ξανακοιτάξουμε το συμφέρον μας σε ατομικό επίπεδο. Σκοτώνει.

   Το αποτέλεσμα; Αβέβαιο. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η διαφορά θα γίνει.

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Μομφή εις έναν του πνεύματος υπηρέτην των καιρών


Κύριε Αθανάσιε,
Πώς έφθασες στο σημείο αυτό;
Άγρια δολοφονημένος
Στη μοίρα σα να 'τανε γραφτό;

Περίεργο πράγμα το εγώ σου
Κι εύθικτος ο εαυτός σου
Σαν ήτανε μοναδικός
Σα να ήτανε δικός σου

Μα,  είσαι εσύ πίσω απ' την κουρτίνα;
Γιατί φοράς, τότε, προσωπεία;
Γιατί την ψυχή σου παραμελείς
Και για το μυαλό καμιά θωπεία;

Ένα κέλυφος χωρίς μυαλό
Μόνο εμείς, δίχως εγώ
Μόνο ένα ρόλο έχεις
Να υπηρετείς. Μόνο αυτό.

Ένα τίποτα έχεις γίνει
Κι ένα κάτι σε προστάζει
Ελεύθερος πια για να κάνεις
Ό,τι εκείνος σε διατάζει
         Κι ό,τι εκείνος δοκιμάζει

Θυσίασες το λογισμό σου
Για να κάνεις το δικό "σου"
Όταν ο ίδιος διάολος
Βάζει να κάνεις το σταυρό σου

Σα χθες ήσουν που βουτούσες
Στης καρδιάς μου τη θαλάττη
Στην ψυχή μου τότε ζούσες...
Τώρα πια...
Λιμνούλα αφαλάτη.