Brimful halls feel vacant
As the warmth becomes ash
Words become smoke
Reality the Aeolian winds become
I am the storm that is approaching
But it's quiet now
This calm before the storm
Is always the dullest noise in your realm of fear
Subhuman, cast aside from the gates
Only printed in a tarot card
Indifferent dogs, indifferent years, I yearn
As we're casting the dice
Bury the light deep within
Cast aside, there's no coming home
We're blowing chaos in the wind
Drifting in the ocean all alone
Πρότεινέ μου κάποια λύση
Δεν θα σου παρακοστήσει
Μιαν ανάσα στην αστραπή
Και έναν χορό στη μπόρα
Τα στερνά τα τιμούν τα πρώτα
Σε τρικυμία χαλαρή
Διαβάζω μάχες στα αποκόμματα
Της ελπιδοφόρας εφημερίδας
Μα της δικής σου ημερίδας
Να γράψω δε βρίσκω χρώματα
Στα σκοτάδια αντίθετη φορά
Βγήκε η πορφυρή αυγή
Και ξανά ματώνω να φανεί
Η δική σου προσφορά
Να ξαναγίνω καβαλάρης
Και ξαναέλα να με πάρεις
ουρανέ
Για δεν υπήρξα κατεργάρης
Και τη χρειάζομαι τη χάρη σου
μωρέ
Πέρασαν τόσα χρόνια
Ρε μπαγάσα,
Περνάς καλά εκεί πάνω;
Τώρα στο τέλος της ζωής μου,
την ώρα των απολογισμών,
σβήνουν απ' το μυαλό μου
οι λεπτομέρειες και μένουν τα
"Μεγάλα Μεγέθη".
Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα,
τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια
μου τα πέρασα κάτω
από τη σημαία του ΚΚΕ.
Για το λόγο αυτό
θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο
σαν κομμουνιστής.
Μίκης Θεοδωράκης
Άξιος ήν - Ή, μάλλον, Άξιος Εστί, το έργο του, ο πραγματικός Μίκης, του πενταγράμμου και του τουφεκιού θα ζει για πάντα
Υπάρχουν οι μεγάλοι άνθρωποι
- στην Τέχνη, θέλετε, στην Πολιτική, στην Ιστορία -
Και υπάρχουν και οι τεράστιοι.
Και υπάρχει και ο Μίκης.
Ο Μίκης που έβαλε την ποίηση στο στόμα του καθημερινού εργάτη,
Και που (αν)έδειξε την Ποίηση της καθημερινής πάλης
Ο Μίκης που έφαγε το ξύλο, τις κακουχίες, τις στερήσεις,
Για να αργήσουμε να τα φάμε και εμείς
Ο Μίκης που στο πεντάγραμμο απεικόνισε τη δική μας Γκουέρνικα,
Που βούτηξε την πένα της αθανασίας μέσα στο μελάνι του βούρκου
Ο Μίκης που εξαιτίας του τραγουδιέται ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης και τόσοι άλλοι
Όχι στα κοσμικά σαλόνια,
Αλλά από τα παιδιά της φτωχολογιάς
Ο Μίκης που όλος ο ντουνιάς ήταν μικρός
Για να χωρέσει τον αναστεναγμό μας
Ο Μίκης που κατάφερε, με τη λεβεντιά του, να κερδίσει
Όλος ο κόσμος να τον φωνάζει με το μικρό του όνομα
- Πόσοι λίγοι δοξασμένοι, άραγε, το κατάφεραν αυτό; Ο Φιντέλ, Ο Χαρίλαος, Η Αλέκα;
Γεια σου και χαρά σου, λοιπόν, ωραίε μου λεβέντη! Να ξέρεις ότι, ό,τι πέρασες και ό,τι έγραψες, θα μείνει εδώ
Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
Όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένεια τους
Όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
Όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
Και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μάνα μη στενάζεις!
Μάνα μη θρηνείς!
Τώρα πέφτουν οι θρόνοι
Και τραντάζει η γης!
Αλλά χρη θαρρείν!
Άλλωστε,
Με τόσα φύλλα μας γνέφει ο ήλιος καλημέρα
Με τόσα φλάμπουρα λάμπει ο ουρανός
Gentle moonlight through the trees
Rustling leaves float in the air
The tale of woes, this feast of kings
The Gypsy Queen, so debonair
Under the flower moon
Pour some starlight to our cups
Let the dance take us away
Fires fill our souls with light
Up to the first break of day
Under the flower moon
Folklore masters, shamans' sons
Gather 'round for another dance
Crystal balls and veils are flung
Stomping feet, the tabor's rung
Under the flower moon
Η ποίησις είναι
Τα λόγια που δεν ξέρουμε
Σε γλώσσες που δε μιλάμε
Ένας ανάπαιστος, ίαμβος ή χαϊκού
Που συνθέτει ο άνθρωπος των σπηλαίων
Με το αίμα του
Ένα cel shaded δυστοπικό περιβάλλον
Που γίνεται από την απουσία σου,
Ωραίο φως
Ξεχασμένες θυσίες
Αναβίωσαν πάλι
Και ζητάνε εσένα, ποίηση
Idolize your idol eyes
It's a nice day to start again
Λάβαμε θέση στο Πάνθεον
Ξεχνώντας την ανθρωπιά
Που μας έκανε θεό
Στα δεύτερα μάτια μας
I do (lies!)
Idolize
Idol eyes
Idol lies
