Still embers glow

Τα αγκάθια μπλέκονται στο κεφάλι σου
Σε κάνουν να μαρτυράς με χέρια διάπλατα ανοιχτά
Κοιτάς ψηλά - σε άγνωστους γαλαξίες
Ελπίζοντας να σε υποδεχτούν

Εύχεσαι να μην ήσουν εσύ
Κι ο πόνος σου να πάει σ' άλλους
- Γιατί, άλλωστε, να μην πατάς σε μαρμάρινα δώματα
Όταν τ' αξίζεις; -

Οι χρυσές γραμμές του δειλινού σταματούν
Κι η αρμονία σε καλεί να εκπληρώσεις το χρέος σου
Το εγώ σου υπερεγώ ήθελες να κάνεις
Μα αυτό σε έκοψε ώσπου μάτωσες

Κι όλα τα κρίματά σου γράφτηκαν στους τοίχους
Μιας μαύρης ζωής με ματωμένα δάχτυλα
Δε μπορείς να σταυρώσεις τους νεκρούς
Χωρίς να βάλεις τα καρφιά σου

Φύγε τώρα. Καλύτερα
Να παλεύεις σε αυτή τη ζωή
Παρά να προσδοκάς ένα βασίλειο
Στους αιθέρες, ένα βασίλειο του τίποτα.