Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό

Και τώρα
Και πάντα
Στην πρώτη τη γραμμή!

Πολύ σκοτάδι μας έπνιξε
Πόσο φως λαχταρήσαμε
Πολλή αλμύρα μας έκαψε
Πολύ κουπί τραβήξαμε

Και τραβάμε και τώρα
Κοιτάμε απελπισμένα αριστερά, δεξιά
Ή και καθόλου. Κι αυτό, νομίζω,
Η απάθεια, η αποστασιοποίηση
Είναι το χειρότερο
Οπότε μην κλείνεις τα μάτια
Γιατί ο τρόμος ορθώνεται και μπροστά σου

Ακούγαμε με μεθυσμένα αυτιά
Και με δακρυσμένα μάτια
Αυτούς που μιλούσαν ομορφότερα
Κι όχι τα ωραιότερα λόγια, τα αληθινά

Ακολουθούσαμε τις λάμψεις
Κι αποδυναμωνόταν ο Κεραυνός
Μα οι λάμψεις οδηγούν στο λάκκο
Που σκάβουμε μόνοι μας

Κι αν είν' ο λάκκος σου πολύ βαθύς
Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς
- Κ. Βάρναλης

Πολύ την πείνα μας χορτάσαμε
Και τραβήξαμε το ψωμί που φτιάχναμε για άλλους
Οι λάμψεις κόπασαν, κι άρχισε η βροχή
Τα κουπιά έσπασαν, ορθώθηκε ο σκλάβος

Πόσα σφαγεία μύρισαν θυμάρι
Και πόσες φορές η μυρσίνη
Η δοξαστική
Λησμόνησε;

Τιμή και δόξα στους πεσόντες
Τους μάρτυρες της Έμπνευσης
Της όμορφης αυτής κόρης
Που πάντρεψε το Χθες με το Αύριο

Το αίμα πήζει στην πληγή
Κι η Ιστορία πάει πάντα μπροστά

Κάποια ξημερώματα σε μακρύ τραπέζι

θά 'ρθουν να καθίσουνε μάνες και παιδιά.

Μέρα αναστάσιμη κι ο λαός θα παίζει

τα πολλά τραγούδια του για τη λευτεριά.