Μαραμπού

Τα κύματα σταμάτησαν, το βαγόνι βρυχάται
Συμπιεσμένες μορφές για προορισμό ασαφή
Οι λάμπες κάηκαν και τ' άστρα σβήνουν
Ο δρόμος σκοτεινός ορθώνεται, μα άγνωστη η γη

Αν μου κρατούσες συντροφιά η κούραση θα είχε φύγει
Κι η ώρα θα φάνταζε στιγμή
Μα η θύμησή σου, ένα νοσταλγικό μειδίαμα
Δεν απαλύνει την πληγή

Και φτάνεις φτερό, πλουμιστό κι εξωτικό
Στα σπίτια εξεχόντ' αρχόντων
Σαν μαραμπού

Δε θα ήθελες σκληρή την κλίνη
Όμορφο μα άδειο, ένα σπίτι φτωχικό
Εσέ σου πρέπει στέρεα γη, σου είχα πει
Χίλια άστρα σε φωτίζουν στον ανοιχτό ουρανό

Πέρα απ' τη ζωή, στα βαθιά πελάγη
Να σου χαμογελάσω μοναχά
Δυο στροφές κι έναν σκοπό
Απ' το πικάπ σού στέλνω ταπεινά


Και στολίδι στις αυλές κυρίων κι ηγεμόνων
Κι όχι στο φανοστάτη δίπλα μου, είσαι
Μαραμπού