Ο ουρανός

Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
Πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του

Δεν έχει χώμα άλλο τούτη η γη
Οι θαμμένοι κάνουν χώρο
Γιατί οι ζωντανοί σκοτώνονται αργά
Τα σπαρτά, ο ανθός καίγεται από την αρχή
   από κάτου

Πού να πας; Σε φωνάζουν οι τιμημένοι
Τι να κάνεις όταν ο ήλιος
   ο Κόκκινος
   ο ολόλαμπρος
      σε προστάζει;

Ανάλαβε το χρέος σου
Στο θάνατό τους σκάψε για ζωή
Γιατί δε σε ξέχασε
   δε σε εγκατέλειψε
      σου υπενθύμισε το χρέος σου

Δε στέκεται το δάκρυ στο άγριο πρόσωπο
Δε σηκώνεται ο πόνος στα πληγωμένα χέρια
Ο ουρανός σε βλέπει

Κάτω από την πέτρα
Πάνω από το δέντρο
Πάνω από τη ζωή

Σου φωνάζει η αρμονία να εκπληρώσεις το χρέος σου στη ζωή

Μια φωνή: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Μια ζωή: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Μία μονάδα, μία ομάδα, ένας κόσμος ολόρθος
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Σπάει η πέτρα, βγαίνει η ζωή
Λυγίζει η κάννη, χώνεται μολύβι και ουρανός
Ο ουρανός ποτέ του δεν σε ξέχασε

Με τον καιρό, θα πάψει η πέτρα
Με τη βροχή θα κρυφτεί το δάκρυ
Μέσα από τα γένια των νεκρών γεννάται η ελπίδα
Μέσα στην καρδιά των ζωντανών η ελπίδα σου τείνει το χέρι

Φτάνει να σηκωθείς

Ο ουρανός ποτέ του δεν σε ξέχασε
Κάπα Κάπα Έψιλον, Κάπα Κάπα Έψιλον
Η ώρα σταματά
Με μια ανάσα
Με την αριστερή υψωμένη
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ο ουρανός σε βλέπει
Να χαίρεσαι για τη βροχή που ρίχνει
Ο ιδρώτας σου είναι η απόδειξη της ελευθερίας σου

Πιάνεις το χέρι. Eίναι δικό σου. Nοτισμένο απ' την αρμύρα.

Δικιά σου η θάλασσα. Σαν ξερριζώνεις τρίχα απ' το κεφάλι τής

      σιωπής

στάζει πικρό το γάλα της συκιάς. Όπου και νάσαι ο ουρανός σε

      βλέπει.

Στρίβει στα δάχτυλά του ο Αποσπερίτης την ψυχή σου σαν τσιγάρο

έτσι ναν τη φουμάρεις την ψυχή σου ανάσκελα

βρέχοντας το ζερβί σου χέρι μες στην ξαστεριά

και στο δεξί σου κολλημένο το ντουφέκι-αρραβωνιαστικιά σου

να θυμηθείς πως ο ουρανός ποτέ του δε σε ξέχασε

Γ. Ρίτσος