Το σημάδι του Νότου

   Εκεί, στη μέση του άγνωστου απείρου, εκεί όπου έφτασε όσο κανείς, αναρωτήθηκε: Και τώρα τι;
   Και δεν ήταν εύκολο να απαντηθεί. Έπρεπε, πρώτα, να αναλογιστεί πώς έφτασε εδώ. Θυμήθηκε τις φωνές, τις παρακλήσεις, τις απειλές. Ακόμα έκαιγαν στα αυτιά του τα πύρινα λόγια τους, όταν τον "συμβούλευαν" να γίνει σαν αυτούς, όταν του ζητούσαν επίμονα - πολλές φορές και βίαια - να απαρνηθεί τα πιστεύω του, το παρελθόν του, την ίδια του τη ζωή, να ακολουθήσει γνώριμα μονοπάτια, τόσο μακρυά από αυτό που ήθελε.

   Μα πάντα υπήρχε αυτή η φωνούλα μέσα του: Μην ζεις για την ευχαρίστηση, ειδικά των άλλων.  Κάνε τη ζωή σου το θησαυρό σου.
   Κι έτσι έκανε. Θυμήθηκε τον εαυτό του, όπου στα δεκαοκτώ του ξεκίνησε για το μεγαλύτερο της ζωής του ταξίδι. Τώρα, που πέρασαν τόσες μέρες - ή μήνες; - ή αιώνες; σκέφτηκε την πυξίδα του, το φάρο που έκαιγε μέσα του. Κοιτώντας πίσω του, ο Σταυρός του Νότου, επιβλητικός, ακίνητος, προπομπός του τέρματος, τον κάλεσε να μαζέψει την άγκυρα. Στο άγνωστο σκοτάδι τώρα έκαιγε μια μικρή φωτιά, ένα καθάριο φως. Τόσο χρειαζόταν για να σαλπάρει.
   Κι έτσι έκανε.