Κλείνοντας τα μάτια, πέφτουμε σε ένα όνειρο. Ο χρόνος σταματάει, και εμείς βλέπουμε τους γύρω μας να παγώνουν. Ένα αδιόρατο άγχος μας τραντάζει. Ο Χρόνος σταμάτησε, κι όμως εμείς είμαστε ο Χρόνος. Το σκοτάδι μας αγκαλιάζει, σαν ένα τρεμάμενο χαμόγελο, σαν τη φωτιά μιας λάμπας θυέλλης που τρεμοπαίζει.
Βυθιζόμαστε.
Ξάφνου, η πλάτη μας ακουμπά ένα ψυχρό και σκληρό πάτωμα. Στο απόκοσμο σκοτάδι βλέπουμε ένα χερούλι να αιωρείται, σαν μιας πόρτας που χάθηκε στη μάχη μεταξύ του χθες και του σήμερα. Λαχταρώντας για φρέσκο ουρανό, το κρατάμε και ανοίγουμε την απόκοσμη πόρτα.
Μα αυτή μας μεταφέρει σε έναν κυκλικό χώρο. Ο Κύκλος της Συλλογής, και εμείς στο κέντρο. Η μουσική αρχίζει να πέφτει αραχνοΰφαντη στα αυτιά μας. Πίσω μας, η πόρτα που ανοίξαμε, παραμένει ορθάνοιχτη. Μπροστά μας, πανύψηλη, ορθώνεται μία πόρτα, κλειστή.
Τρέχουμε να την ανοίξουμε. Περνάμε και επιστρέφουμε στον Κύκλο. Ξαναπροσπαθούμε. Μάταια. Τρέχουμε να βγούμε από την απέναντι, η οποία αλλάζει όσο εμείς πλησιάζουμε: Τώρα πια δεν είναι η πόρτα που θυμόμαστε. Στις σκιές που αγκαλιάζει ενεδρεύουν άλλες φιγούρες. Όσο πιο κοντά φτάνουμε, τόσο λιγότερα μας θυμίζει την πόρτα που γνωρίσαμε.
Οπότε, πώς βγαίνουμε; Ο Κύκλος στέκεται πάνω στις Κολώνες της Γένεσης. Το αέναο σκοτάδι μας περικυκλώνει, εκτός από τον Κύκλο και τις πόρτες. Πώς βγαίνουμε από εδώ, πώς γυρίζουμε στη - γνώριμή μας - πραγματικότητα;
Θέλει περισυλλογή. Εκτιμάμε τις πόρτες, τον Κύκλο, το σκοτάδι.
Συμπέρασμα πρώτο: Η πόρτα πίσω μας δεν είναι η γνώριμη σε μας πια.
Συμπέρασμα δεύτερο: Η πόρτα μπροστά μας μάς γυρίζει στο ίδιο σημείο.
Συμπέρασμα τρίτο: Μια βουτιά στο κενό θα ήταν ατελέσφορη ανοησία.
Άρα: Τρέχουμε προς την πόρτα μπροστά μας. Παλεύουμε να την ανοίξουμε με τον δικό μας τρόπο. Η πρώτη προσπάθεια μάταιη, η δεύτερη μάταιη. Αποθαρρυνόμαστε. Δε θα φύγουμε ποτέ από εδώ.
Και τότε, μέσα στην απελπισία μας, με τη μουσική να ησυχάζει και το σκοτάδι να μας πνίγει, το βρίσκουμε: Εμείς θέτουμε τα δικά μας όρια. Πηγαίνουμε προς την πόρτα, μόνο που τώρα πια τη ρίχνουμε στο κενό από κάτω. Είναι από σίδερο, άρα και βαριά. Θέλει προσπάθεια. Μα ακριβώς εκεί είναι η μαγεία.
Τα καταφέραμε, η πόρτα βγήκε από τη μέση. Στη θέση της, μια τρύπα στο πάτωμα καθρεφτίζει τον κόσμο όπως τον ξέρουμε, τον έξω κόσμο. Βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε. Βγαίνουμε στην επιφάνεια σαν παιδί μετά από κατάδυση. Όλοι γύρω μας επέστρεψαν στη ροή του χρόνου. Μας κοιτάζουν με περιέργεια, ανησυχία, τρόμο. Εμείς αλλάξαμε.
Είναι νομοτέλεια το να αλλάζεις και να διαπλάθεσαι μέσα στην κοινωνία. Πρόσεξε, όμως: Κάθε σου βήμα για την αλλαγή, κάθε σωστό και κάθε λάθος σου, πρέπει να το κάνεις για να φτάσεις όποιος θέλεις να είσαι.
Οπότε, καλό σου βράδυ.
Και μην ξεχνάς: Έχεις το πιο τρανό όπλο από όλα.
Βυθιζόμαστε.
Ξάφνου, η πλάτη μας ακουμπά ένα ψυχρό και σκληρό πάτωμα. Στο απόκοσμο σκοτάδι βλέπουμε ένα χερούλι να αιωρείται, σαν μιας πόρτας που χάθηκε στη μάχη μεταξύ του χθες και του σήμερα. Λαχταρώντας για φρέσκο ουρανό, το κρατάμε και ανοίγουμε την απόκοσμη πόρτα.
Μα αυτή μας μεταφέρει σε έναν κυκλικό χώρο. Ο Κύκλος της Συλλογής, και εμείς στο κέντρο. Η μουσική αρχίζει να πέφτει αραχνοΰφαντη στα αυτιά μας. Πίσω μας, η πόρτα που ανοίξαμε, παραμένει ορθάνοιχτη. Μπροστά μας, πανύψηλη, ορθώνεται μία πόρτα, κλειστή.
Τρέχουμε να την ανοίξουμε. Περνάμε και επιστρέφουμε στον Κύκλο. Ξαναπροσπαθούμε. Μάταια. Τρέχουμε να βγούμε από την απέναντι, η οποία αλλάζει όσο εμείς πλησιάζουμε: Τώρα πια δεν είναι η πόρτα που θυμόμαστε. Στις σκιές που αγκαλιάζει ενεδρεύουν άλλες φιγούρες. Όσο πιο κοντά φτάνουμε, τόσο λιγότερα μας θυμίζει την πόρτα που γνωρίσαμε.
Οπότε, πώς βγαίνουμε; Ο Κύκλος στέκεται πάνω στις Κολώνες της Γένεσης. Το αέναο σκοτάδι μας περικυκλώνει, εκτός από τον Κύκλο και τις πόρτες. Πώς βγαίνουμε από εδώ, πώς γυρίζουμε στη - γνώριμή μας - πραγματικότητα;
Θέλει περισυλλογή. Εκτιμάμε τις πόρτες, τον Κύκλο, το σκοτάδι.
Συμπέρασμα πρώτο: Η πόρτα πίσω μας δεν είναι η γνώριμη σε μας πια.
Συμπέρασμα δεύτερο: Η πόρτα μπροστά μας μάς γυρίζει στο ίδιο σημείο.
Συμπέρασμα τρίτο: Μια βουτιά στο κενό θα ήταν ατελέσφορη ανοησία.
Άρα: Τρέχουμε προς την πόρτα μπροστά μας. Παλεύουμε να την ανοίξουμε με τον δικό μας τρόπο. Η πρώτη προσπάθεια μάταιη, η δεύτερη μάταιη. Αποθαρρυνόμαστε. Δε θα φύγουμε ποτέ από εδώ.
Και τότε, μέσα στην απελπισία μας, με τη μουσική να ησυχάζει και το σκοτάδι να μας πνίγει, το βρίσκουμε: Εμείς θέτουμε τα δικά μας όρια. Πηγαίνουμε προς την πόρτα, μόνο που τώρα πια τη ρίχνουμε στο κενό από κάτω. Είναι από σίδερο, άρα και βαριά. Θέλει προσπάθεια. Μα ακριβώς εκεί είναι η μαγεία.
Τα καταφέραμε, η πόρτα βγήκε από τη μέση. Στη θέση της, μια τρύπα στο πάτωμα καθρεφτίζει τον κόσμο όπως τον ξέρουμε, τον έξω κόσμο. Βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε. Βγαίνουμε στην επιφάνεια σαν παιδί μετά από κατάδυση. Όλοι γύρω μας επέστρεψαν στη ροή του χρόνου. Μας κοιτάζουν με περιέργεια, ανησυχία, τρόμο. Εμείς αλλάξαμε.
Είναι νομοτέλεια το να αλλάζεις και να διαπλάθεσαι μέσα στην κοινωνία. Πρόσεξε, όμως: Κάθε σου βήμα για την αλλαγή, κάθε σωστό και κάθε λάθος σου, πρέπει να το κάνεις για να φτάσεις όποιος θέλεις να είσαι.
Οπότε, καλό σου βράδυ.
Και μην ξεχνάς: Έχεις το πιο τρανό όπλο από όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου