Του κόσμου η ραστώνη

Εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος
Λεν πως φυλακίζουνε το πάθος

Συνοικίες νεκρές
Με γκρίζους ανθρώπους
Τριγυρνούν ακίνητοι
Κι όλο για πτήσεις λένε

Πτήσεις της ζωής
Ταξίδια ονειρεύονται
Κι όλο δεν καταλαβαίνουν
Ότι το ταξίδι το κάνεις πρώτα μέσα

Το κουβάρι του κόσμου ποιος το λύνει;
Αν αύριο πέθαιναν θα τους έλειπαν οι εαυτοί τους;
Οι καπετάνιοι των βουνών πού είναι
Με τα γένια, την κούραση και την ακούραστη καρδιά;

Κι η ζωή;
Ξεχνάμε να ζούμε;
Επιβιώνουμε χωρίς περιεχόμενο
Κι ένα άψυχο σώμα γυρίζουμε;

Κι εγώ που μάχησα και μάτωσα
Για μια ζωή και που 'χα
Όσο βαρούν τα σίδερα
Βαρούν τα μαύρα ρούχα

Αέρα να 'σαι τιμωρός, να 'σαι και παιχνιδιάρης
Κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, να 'ρθεις και να την πάρεις