Τώρα στο τέλος της ζωής μου,
την ώρα των απολογισμών,
σβήνουν απ' το μυαλό μου
οι λεπτομέρειες και μένουν τα
"Μεγάλα Μεγέθη".
Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα,
τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια
μου τα πέρασα κάτω
από τη σημαία του ΚΚΕ.
Για το λόγο αυτό
θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο
σαν κομμουνιστής.
Μίκης Θεοδωράκης
Άξιος ήν - Ή, μάλλον, Άξιος Εστί, το έργο του, ο πραγματικός Μίκης, του πενταγράμμου και του τουφεκιού θα ζει για πάντα
Υπάρχουν οι μεγάλοι άνθρωποι
- στην Τέχνη, θέλετε, στην Πολιτική, στην Ιστορία -
Και υπάρχουν και οι τεράστιοι.
Και υπάρχει και ο Μίκης.
Ο Μίκης που έβαλε την ποίηση στο στόμα του καθημερινού εργάτη,
Και που (αν)έδειξε την Ποίηση της καθημερινής πάλης
Ο Μίκης που έφαγε το ξύλο, τις κακουχίες, τις στερήσεις,
Για να αργήσουμε να τα φάμε και εμείς
Ο Μίκης που στο πεντάγραμμο απεικόνισε τη δική μας Γκουέρνικα,
Που βούτηξε την πένα της αθανασίας μέσα στο μελάνι του βούρκου
Ο Μίκης που εξαιτίας του τραγουδιέται ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης και τόσοι άλλοι
Όχι στα κοσμικά σαλόνια,
Αλλά από τα παιδιά της φτωχολογιάς
Που τον τραγούδησε ο Κόκκινος Στρατός και που για αυτόν δάκρυζε η Κούβα
Ο Μίκης που όλος ο ντουνιάς ήταν μικρός
Για να χωρέσει τον αναστεναγμό μας
Ο Μίκης που κατάφερε, με τη λεβεντιά του, να κερδίσει
Όλος ο κόσμος να τον φωνάζει με το μικρό του όνομα
- Πόσοι λίγοι δοξασμένοι, άραγε, το κατάφεραν αυτό; Ο Φιντέλ, Ο Χαρίλαος, Η Αλέκα;
Γεια σου και χαρά σου, λοιπόν, ωραίε μου λεβέντη! Να ξέρεις ότι, ό,τι πέρασες και ό,τι έγραψες, θα μείνει εδώ
Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
Όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένεια τους
Όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
Όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
Και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μάνα μη στενάζεις!
Μάνα μη θρηνείς!
Τώρα πέφτουν οι θρόνοι
Και τραντάζει η γης!
Αλλά χρη θαρρείν!
Άλλωστε,
Με τόσα φύλλα μας γνέφει ο ήλιος καλημέρα
Με τόσα φλάμπουρα λάμπει ο ουρανός
