Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Όνειρο; Θα επιθυμούσα ένα...;

   Αξίζει να κηνυηγάς ένα όνειρο; Αξίζει να προσπαθήσεις να το πραγματοποιήσεις, ακόμα κι αν σου κοστίσει;  Γιατί πράγματι θα σου κοστίσει... Όχι χρήματα, ρούχα ή τις χρυσές κορώνες που φοράνε οι νεο- άνθρωποι, οι οποίοι προόριζαν τη μοίρα τους για βασιλιάδες, και κατήντησαν σκλάβοι του ιδιου τους του εαυτού... Όχι. Τίποτα από όλα αυτά. Θα στοιχήσει στην ψυχή σου.

   Σίγουρα θα πληγωθείς, και όσο περισσότερο έχεις πέσει στην παγίδα, τόσο περισσότερο θα καταστραφεί το εγώ σου και θα κουρελιαστεί το είναι σου. Το να αγαπάς και να μην αγαπάσαι είναι εφιάλτης... Ένας παράδοξος εφιάλτης, καθώς εσύ τον άρχισες... Και δεν μπορείς να τον τελειώσεις. Στο τέλος μένεις μόνος σου, και μόνο η αγάπη των πραγματικών φίλων μπορεί να αναπληρώσει το κενό στην καρδιά σου. Νιώθεις μόνος, κενός, χωρίς στήριγμα στον κόσμο... Είσαι ερωτευμένος.
Πράγματι, σε αυτό συνίσταται η ανεκπλήρωτη αγάπη... Πεθαίνεις στα χέρια της... και σιγά σιγά αναγεννάσαι στα χέρια των φίλων σου.

   Οπότε επιστρέφουμε στο αρχικό ερώτημα: Αξίζει να κηνυγάς ένα όνειρο, μια αυταπάτη, ένα παιχνίδι του μυαλού σου...; Δεν ξέρω. Ίσως δεν έχω το θάρρος να απαντήσω, να της πω "για μένα ήσουν, είσαι και θα είσαι ό,τι πολυτιμοτερο έχω... κι ας μη με αγαπάς." Ίσως εκείνος ο τυχερός μου φταίει... Όχι αντίζηλος... δεν νιώθω μίσος απέναντί του, ούτε καν δυσφορία. Είναι απλά ζήλια...

   Αλλά, στο τέλος, ο μοναδικός ένοχος είμαι εγώ, που δεν διεκδίκησα ένα κομμάτι της ψυχής μου... ένα κομμάτι του χαμόγελού της...
Όπως το έχει πει και ο Dio στο τραγούδι του:
The world is full of Kings and Queens
Who blind your eyes and steal your dreams

   Μόνο που εγώ άφησα αυτούς τους βασιλείς... Ή, έστω, δεν έκανα τίποτα για να τους αποτρέψω... Και εισεχώρησα στον κόσμο των σκιών...

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Simple thoughts... for a simple life...

(First, a tip: I recommend that you listen to this piece of art while reading this: http://youtu.be/gOpB12ow-VM)


This time I'm writing an English article (actually, more of... thoughts to myself), which comes to complete contrast with the article below in terms of language. However, these thoughts, repressed, but always burning inside me, could not be expressed better in Greek or any other language... So, what I've learnt about my life:

The door is still shut... But power sleeps within you. If you give it form... it will grant you strength.
So, choose well.
There will times you have to fight. Keep your burning light strong! Even when they come from behind you.
The day you will open the door is both far off and very near...

The closer you get to the light... The greater your shadow becomes...
But don't be afraid.
And don't forget... You hold the mightiest weapon of all...

So, don't forget...
You are the one who will open the door...

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Σώζεται η παιδεία;

   Σήμερα κάναμε μία συζήτηση στο φροντιστήριο με την καθηγήτρια της έκθεσης. Μπορώ να ισχυριστώ ότι ήταν ό,τι πιο συγκλονιστικό έχει γίνει πρόσφατα στην ανιαρή -αυτό το διάστημα- καθημερινότητά μου.
   Αφορούσε την παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδος... Ή, τουλάχιστον, ό,τι εμείς θεωρούμε εκπαιδευτικό σύστημα που μπορεί να έχει η Ελλάδα. Ξεκίνησε ως μία απλή παράθεση κι αντιπαράθεση επιχειρημάτων και τεκμηριωμένων απόψεων. Μέχρι που η καθηγήτρια - συγχωρέστε με, αλλά δεν θα πω όνομα- Εξέφρασε δυνατά τη δυσαρέσκειά της (μάλλον, το μένος της) προς την κατάντια του συστήματος παιδείας της χώρας. Κέρδισε αμέσως το σεβασμό μου, όχι επειδή ήταν αγανακτισμένη με το σύστημα - ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του και να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις ενέργειες του πολιτικού σώματος της χώρας, και θα πολεμήσω μέχρι θανάτου για αυτό το δικαίωμα- αλλά επειδή είχε μία βάσιμη, λογική και τεκμηριωμένη άποψη σχετικά με το θέμα της παιδείας... Κάτι που, ομολογουμένως, είναι σπάνιο φαινόμενο στην ημιμαθή και φανατισμένη κοινωνία που ζούμε...
   Δεν ξέρω, αλλά πραγματικά με άγγιξαν τα λόγια της. Ήταν σαν να έβλεπα μέσα τους ένα κομμάτι του εαυτού μου, και η σκέψη, οι απόψεις, και τα πιστεύω μου ανακλάστηκαν  σε αυτά. Κι όμως, δεν ήταν οι λέξεις το κομμάτι που με ώθησε να γράψω αυτές τις σειρές... Ήταν το πάθος στη φωνή της, ένα πάθος όχι φανατισμένο, αλλά δικαιολογημένο και τεμηριωμένο.
   Ας πούμε την αλήθεια: Το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδος πάσχει. Μπήκε στην άκρη, παραμερίστηκε ώστε να μπουν σε πρώτο πλάνο άλλα, "φλέγοντα" ζητήματα της χώρας, όπως το οικονομικό (ας αναφερθούμε άλλη φορα...) και, ενώ ούτε σε αυτό τον τομέα είδαμε προκοπή, η παιδεία ανατέθηκε σε χέρια άπειρα, ανίδεα πολλές φορές ως προς το τι να κάνουν. Έτσι, αν και μερικές φορές βρέθηκαν διαμάντια ανάμεσα στη σκουριά, αυτά τα χέρια, ηθελημένα ή ακούσια, κατακρεούργησαν το πιο βασικό από όλα τα θέματα της χώρας... Σκότωσαν το μέλλον της, σε μια ανέλπιστη και, ίσως, άνευρη προσπάθεια να διασώσουν το παρελθόν. Μέγα λάθος. Η μαθητική και φοιτητική νεολαία ήταν, είναι και θα είναι το μέλλον της χώρας.
   Χωρίς να το παίρνω χρονολογικά, αλλά μάλλον σταδιακά, μερικοί τομείς της παιδείας είναι αναγκαίο να αναθεωρηθούν και να αλλαχθούν. Για παραάδειγμα ας πάρουμε το δημοτικό σχολείο. Εκεί, οι μαθητές, όπου βρίσκονται στα πρώτα βήματα εκμάθησης της μητρικής τους γλώσσας, φορτώνονται και δύο ξένες (!), Αγγλικά και Γερμανικά ή Γαλλικά. Το αποτέλεσμα; Να μαθαίνουν τις ξένες γλώσσες καλύτερα από την ίδια τους τη διάλεκτο. Ντρέπομαι που θα το πω, αλλά κι εγώ ένα διάστημα συνεννοούμουν καλύτερα στα  Αγγλικά και στα Γαλικά παρά στα Ελληνικά, κι ακόμα, πολλές φορές θα βρω τον εαυτό μου να βρίσκει λέξεις στα Αγγλικά που δεν μπορεί να θυμηθεί στα Ελληνικά. Γιατί; Επειδή έτσι έμαθα. Τα Ελληνικά τα έμαθα - κι ακόμη τα μαθαίνω- λειψά, ενώ τα Αγγλικά - πραγματικά δεν θέλω να παινευτώ- τα έμαθα καλά. Όλα αυτά από ένα σύστημα που, πρακτικά,  μου προσέφερε την παιδεία των άλλων χωρών.
   Μετά από πολλές άλλες  κατακρεουργήσεις  της εκπαίδευσης, όπως το διαχωρισμός των Γυμνασίων σε Γαλλόφωνα και Γερμανόφωνα (κάτι άκουσα και για Ιταλικά), καθώς και το σύστημα των Λυκείων, το οποίο έχει ελλείψεις στον εργαστηριακό εξοπλισμό (όπου, φυσικά, υπάρχει...) και την εξειδικευτική φύση του, που επικεντρώνει στις κατευθύνσεις παρά στη σφαιρική εκπαίδευση, φτάνουμε στο φλέγον θέμα των πανεπιστημίων.
   Πραγματικά, αν υπήρχε μόνο ένα θέμα που με στενοχωρεί, είναι αυτό. Μετά από μία ανολοκλήρωτη και κακή εκπαίδευση, θα έλεγε κανέις ότι το πανεπιστήμιο θα παρείχε την απαιτούμενη παιδεία για την εύρεση εργασίας. Δυστυχώς, κάθε άλλο παρά έτσι είναι τα πράγματα...
   Με τέτοιο υπόβαθρο είναι αναμενόμενο (όχι λογικό, υπάρχει διαφορα) ότι η κορυφή,  το πάνθεον των επιστημών θα ήταν κι αυτό σε ανάλογη κατάσταση. Πράγματι, η παιδεία που προσφέρει το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα είναι κατώτερη των προσδοκιών και, σίγουρα, πολύ χειρότερη σε σχέση με το αντίστοιχο πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Αυτό ωθεί πολλούς να αναζητήσουν τη μόρφωσή τους -και την επικείμενη ασχολία τους- στα πανεπιστήμια του "εξωελλαδικού" χώρου... Και, από τη μία, είναι μεγάλο κρίμα, γιατί πολλοί είναι διάνοιες, για τις οποίες παίρνουν εύσημα εκείνα τα πανεπιστήμια... Από την άλλη, όμως, είναι και αναγκαίο, καθώς, δεν υπάρχει το υπόβαθρο για να αναδειχθούν εδώ. Ως αποτέλεσμα, η ελληνική παιδεία -για ακόμη μία φορά- μένει πασπαλισμένη με τη σκόνη της αδυναμίας...
   Αν, όμως, κάποιος θέλει να αλλάξει τα πράγματα, το λογικό (για μένα) είναι να μείνει εδώ. Η Ελλάδα, και η παιδεία της πάνω απ' όλα, έχει ανάγκη από ένα σωστό ηγέτη, ο οποίος θα γκρεμίσει το στραβό πύργο της λανθασμένης και λανθάνουσας εκπαίδευσης συθέμελα και θα αρχίσει να τον ανοικοδομεί από τη βάση. Το μέλλον της χώρας, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, χρειάζεται ιππότες από λευκό νέον, οι οποίοι θα χύσουν αίμα κι ιδρώτα για την εκπαίδευση, και δεν θα αρκεστούν στα εμπειρικά πασαλείμματα. Έγω δεν πρόκειται να φύγω. Ίσως επειδή δεν έχω και τη δυνατότητα, αλλά κυρίως επειδή θέλω να συμβάλω εκ των έσω (όσο μπορώ) στην αλλαγή του συστήματος.
   Κλείνοντας, πιο πάνω ανέφερα τους ιππότες από νέον. Για μένα, έτσι είναι οι άγγελοι, καθοδηγούμενοι από τον ηγέτη τους, τον Πρίγκηπα... Και, μακάρι να έρχονταν... μπας και διατηρούσαμε την ελληνική παιδεία ζωντανή.

http://youtu.be/zTgj0KUpGhU

Bloodied angels fast descending
Moving on a never - bending light
Fantom figures free forever
Out of shadows, shining ever bright

Neon Knights...

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Η μάγισσα του μυαλού...

Απογευμα στην παραλια
Παραξενο συναισθημα
Οχι ασχημο, θλιβερο η επονειδιστο
Απλα, ενα κομματι ουρανου
Σχηματιζει το χαμογελο σου...
Σιγουρα ειναι η θυμηση σου;
Η μηπως μου κανεις παιχνιδια απο ψηλα...;

Ειναι οντως περιεργο
Ποσο πολυ μου λειπεις
Και εξωπραγματικο το οτι σε εχασα απο κοντα μου
Λειπεις απο την αγκαλια μου
Και ο κοσμος μου εγινε πιο σοβαρος, πιο λυπηρος...
Πιο σκοτεινος...

Για παντα θα καταρραστω
Γιατι βλεπω γυρω μου την κολαση
Καταστροφη και λυπη
Και το μονο που σκεφτομαι
Εισαι εσυ...

Εσυ...
Η μαγισσα του χρονου
Η αυτοκρατειρα του πονου
Που μ' ενα βλεμμα σου
Καταστρεφονται ζωες...

Οχι!
Πρεπει να αντισταθω
Στην παιχνιδιαρικη σου γοητεια
Για να' χει ο κοσμος
Μια ελπιδα Να μεινει ζωντανος...

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα... by Socrates!

   Ίσως η παραπάνω ρήση να μην σημαίνει τίποτα για μερικούς. Μπορεί να φαίνεται ακαταλαβίστικη, ίσως φταίνε τα αρχαία, ή η πηγή γραμμένη στα Αγγλικά. Σίγουρα θα προκαλέσει απορία γιατί ο Σωκράτης είπε αυτή την ιστορική φράση, πού τη βάσισε, και σε ποιον πήγαινε.

   Το από πάνω ρητό, ένα από τα ιστορικότερα ρητά της Ιστορίας, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και όλου του κόσμου (αν και δεν θέλω να παίρνω τόσο μεγάλες εγγυήσεις) έχει τις βάσεις του... σε ένα χρησμό (!). Ο Σωκράτης, πηγαίνοντας στο μαντείο, πήρε το χρησμό, ο οποίος έλεγε ότι εκείνος ήταν ο πιο σοφός από όλους τους ανθρώπους. Θέλοντας να βγάλει λάθος το μαντείο, αλλά περισσότερο να αποδείξει στον εαυτό του ότι ο στόχος για τον οποίο αγωνιζόταν δεν ήταν απλά φρούδες ελπίδες, πήγαινε στους ονομαζόμενους (από τους ίδιους) "σοφούς" της εποχής και τους ζητούσε απλά πράγματα, όπως για παράδειγμα να αποδείξουν γιατί τα φύλλα πέφτουν το χειμώνα. Όταν αδυνατούσαν να απαντήσουν, ο Σωκράτης τους άφηνε σύξυλους και προσωρούσε στον επόμενο (έτσι, έκανε πολλούς εχθρούς, οι οποίοι μετά κατόρθωσαν να τον καταδικάσουν). Εν τέλει, αποκαμωμένος και φθαρμένος ψυχικά, είπε τη φράση αυτή, αποδεικνύοντας στον κόσμο, αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό ότι τα μαντεία δεν είναι παρά ψεύτες και κερδοσκόποι... Πού να ήξερε ότι μετά από δύο χιλιετίες και, τα πράγματα για τα οποία αγωνιζόταν, δεν θα άλλαζαν ούτε στο ελάχιστο...

   Ο Σωκράτης, ο μεγαλύτερος των φιλοσόφων, έδωσε τη ζωή του αγωνιζόμενος υπέρ της αλήθειας που πίστευε, του "Αγαθού", το οποίο σύμφωνα με τον ίδιο, είναι η βασική αλήθεια, ο θεμελιώδης λίθος του συστήματος της αλήθειας, είναι μία, αμετάβλητη και αναλλοίωτη... Αυτή η αλήθεια είναι καλά φυλαγμένη και κρυμμένη στην ψυχή μας, και θα μπορέσουμε να την αποδεσμεύσουμε μόνο την ύστατη στιγμή. Και αυτή η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος γεννήθηκε, μεγαλώνει και θα πεθάνει χωρίς να ξέρει πρακτικά τίποτε. Έχει μια μικρή αλλά βασική διαφορά από τον αγνωστικισμό: Οι αγνωστικιστές φιλόσοφοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει Θεός, μεταφυσικά φαινόμενα και παρουσίες. Ο Σωκράτης διέδιδε ότι ναι, μεν, ίσως υπάρχουν, αλλά ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να το μάθει ποτέ, καθώς από τη μία οι γνώσεις του είναι μηδαμινές για τα πάντα, πόσο μάλλον για αυτό το θέμα, αλλά και ότι είμαστε χαμένοι στη μισαλλοδοξία και τον εγωισμό μας, αδυνατώντας να ακούσουμε άλλες γνώμες, που ίσως μας βοηθήσουν... "Κανείς δεν έχει γνώση της άγνοιάς του..." είχε πει κάποτε.

 Μα, υπάρχει Θεός; Και, αν υπάρχει, πώς είναι; Τι κάνει για τον κόσμο; Και γιατί εμείς δεν τον λατρεύουμε, για να μας σώσει; Χωρίς να θέλω να θίξω την θρησκεία κανενός, δεν πιστεύω στο Θεό... ή, μάλλον, δεν πιστεύω στους Θεούς - σούπερσταρ που ο κόσμος έχει πιστέψει και λατρεύει. Κι αυτό, επειδή αντικρούομαι τόσο στις ίδιες τις θρησκείες (Με το δίδαγμα του Ισλαμισμού, πχ, που επέβαλλε το θάνατο των αντίθετων σε θρησκεία με τη δική τους - και οδήγησε σε σφαγές εκατομμυρίων), όσο και με τα "όργανα μετάδωσής τους" - Με την Εκκλησία, πάνω απ' όλα (κυρίως με την Καθολική, αλλά και η Ορθόδοξη άρχισε να δείχνει τα σαπισμένα δόντια της). Εγώ πιστεύω στο Θεό που όρισα - ένα Θεό βασισμένο στα λόγια του Ιησού Χριστού, του Σωκράτη, του Επίκουρου κι άλλων φιλοσόφων, μακρυά από τα ψέμματα και τις κερδοσκοπίες της Εκκλησίας, είτε Δυτικής είτε Ανατολικής (αν και δεν μ' αρέσει που ακόμα χρησιμοποιείται αυτός ο όρος, φέρνει στο μυαλό καταστροφικές εικόνες).

   Όλοι μας λέμε στην καθημερινότητά μας φράσεις όπως "Ωχ, Θεέ μου" και, "Θεέ μου, βοήθα". Είναι ατομισμός, ή βαθιά μέσα μας έχουμε όλοι την ίδια ιδέα; Ίσως το πρώτο, ίσως το δεύτερο... ίσως και τα δύο. Όμως, το θέμα δεν είναι να μισήσουμε τη θρησκεία μας, αλλά να καθίσουμε και να σκεφτούμε αν τα λόγια της Εκκλησίας (πχ. νηστεία και Σαρακοστή, "απαγόρευση" της σεξουαλικής πράξης την Παρασκευή κ.ά.) είναι πραγματικά αντίθετα με τη διδασκαλία των πρωτοστατών των θρησκειών (γιατί πάντα όλα αρχίζουν από ένα δάσκαλο), ή αν πρόκειται για έναν ακόμη έλεγχο της σκέψης και της ζωής μας. Γιατί δεν είναι άθεος όποιος πηγαίνει κόντρα στην διεφθαρμένη θρησκευτική αρχή. Οι άθεοι πιστεύουν σε κατι: στο τίποτα. Και, αν μπορούμε να πούμε το "τίποτα" θρησκεία, τότε δεν υπάρχει ουσιαστική έλλειψη θρησκείας από κανέναν άνθρωπο.

   Σκεφτείτε, όμως τη διδασκαλία των φιλοσόφων και των δασκάλων όλων των εποχών, την επόμενη φορά που θα μπείτε σε μία συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα, αλλά πολύ περισσότερο τη θρησκεία, όπου οι γνώμες είναι όσες είναι και οι ομιλητές, και αναρωτηθείτε: ξέρουμε τίποτα, ή είμαστε απλοί άνθρωποι, που νομίζουν ότι ξέρουν και χαίρονται για αυτό, ενώ η γνώση τους βρίσκεται στην άγνοιά τους, μόνο που η μισαλλοδοξία τούς απαγορεύει να το δουν καθαρά;

Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα... πράγματι, σε αυτή τη φράση κρύβεται η απάντηση σε ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα όλων των εποχών.

Περί αγάπης κι έρωτος...

Τώρα πρόσφατα έτυχε και ένιωσα μια μεγάλη απώλεια στη ζωή μου: Ένας από τους πιο καλούς μου φίλους απεβίωσε, και μάλιστα από το δικό του χέρι. Όλα οφείλονται στον δεσμό του, ο οποίος ήταν άπιστος και σκληρός. Δεν ήταν τρόμος, ζήλια ή απελπισία η κινητήρια δύναμη της πράξης του, αλλά ο τρελός έρωτάς του προς μια κοπέλα που δεν τον άξιζε... Έναν έρωτα, ο οποίος άγγιζε τα όρια της αγάπης...

Καλό είναι να μην συγχέονται οι έννοιες έρωτας και αγάπη. Ο έρωτας είναι ό,τι φέρνει εσένα μέσα στον άλλο και τη ζωή του. Πότε, όμως, είσαι πράγματι ερωτευμένος; Όταν είσαι μαζί της, όταν την σκέφτεσαι, όταν μιλάτε; Φτάνει αυτό; Όχι. Είναι όταν χαίρεσαι με τη χαρά της, κλαις με τη λύπη της, όταν αναπνέεις στη σκιά της... Δεν βάζεις την ευτυχία της πάνω από τη δική σου, γιατί, πολύ απλά, η ευτυχία της ΕΙΝΑΙ η δική σου. Είναι ο Εγκέλαδος των συναισθημάτων, καθώς, εκεί που τα υπόλοιπα έρχονται και φεύγουν εκεί που τα περιμένεις, ο έρωτας είναι κάτι το απρόσμενο, το αναπάντεχο, που θα σε φοβίσει και θα σε κάνει να αναρωτηθείς. Είναι ένα συναίσθημα, το οποίο, είτε σε απογειώνει στον ψηλότερο ουρανό, είτε σε ρίχνει στα σκοτεινότερα και πιο ζοφερά κελιά των Ταρτάρων της ψυχής σου. Και, κάπου εδώ μπαίνει η αγάπη.

Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα πολύ δύσκολο να εξηγηθεί με λόγια, και ίσως κανείς ποτέ να μην μπορέσει να το κάνει. Η αγάπη βιώνεται με πράξεις, με συναισθήματα... με τη ζωή τη δική σου και του άλλου ενωμένες ως μία. Οι άνθρωποι κάνουν πολλές φορές το μέγιστο σφάλμα και παίρνουν την έννοια της αγάπης χαλαρά. Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Όχι μόνο η ερωτική αγάπη, αλλά και η φιλική, η οικογενειακή, η αγάπη προς όλο τον κόσμο. Είναι το λίκνο που συνδέει εσένα με την απόλυτη ευτυχία. Και καλό θα ήταν να πάρουμε την αγάπη όχι ως κάτι ασήμαντο, καθώς φοβόμαστε να αγαπήσουμε... αλλά ως τον πραγματικό λόγο που είμαστε ζωντανοί, την αληθινή αιτία της ευτυχίας του ανθρώπου, της κοινωνίας γενικότερα... τον αληθινό σκοπό της κάθε ζωής. Δεν είστε δύο αγαπημένοι, αλλά ένας, καθώς η ζωή σου είναι η δική του.

Με άλλα λόγια, ο έρωτας είναι κάτι σαν τον μεσάζοντα μεταξύ εσένα και του ψυχικού οργασμού, τον οποίο κορυφώνει η αγάπη. Γεννηθήκαμε για να δίνουμε αγάπη, και δεχόμαστε λίγη ως επιβράβευση... Όπως είχε πει και κάποιος σοφός, "η αγάπη είναι η δύναμη που κινεί ανιδιοτελώς το εγώ προς το εσύ." Πράγματι, σοφός.

Και κάπου εδώ μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι ενός ποιήματος... που είχα διαβάσει πριν από πολύ καιρό:
Don't ever fear because my love will forever send
And I will be by your side when my life comes to its end...

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Ένα γλυκό γεια!

Χαίρετε. Σίγουρα δεν με γνωρίζετε, και μάλλον με τους περισσότερους (αν έχω και συναναγνώστες) δεν θα γνωριστούμε ποτέ κατ' ιδίαν. Δεν έχει και σημασία, βέβαια, καθώς από τις σκέψεις και τις φιλοσοφίες γνώριζεις το ποιόν του ανθρώπου, και όχι από το πρόσωπο...
Αποφάσισα να φτιάξω αυτό το ιστολόγιο, επηρεασμένος από το ιστολόγιο ενός φίλου, το οποίο θα βρείτε εδώ: http://augerinosm.blogspot.com ... Αξιζει να αφιερώσετε χρόνο γιατί, πράγματι, γράφει για επίκαιρα θέματα, με γλαφυρή γλώσσα...
Αλλά, δεν είμαι εδώ για να κάνω διαφήμηση (sorry, Αυγερινέ!!^^), αλλά για να σας πω ένα γεια! Ελπίζω ότι θα αφήνετε σχόλια, θα κάνουμε πλάκα, θα μιλάμε περί φιλοσοφίας, έρωτος και άλλων ζητημάτων, και, έτσι, θα γίνουμε μια παρέα "φιλοσοφούντων"... καθώς η φιλοσοφία δεν είναι ό,τι ξεπετάγεται στο μυαλό καθενός, αλλά είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας και φιλικών αισθημάτων!! Δεν ξέρω πόσο συχνά θα γράφω, καθώς, πρώτον, είμαι στην τελευταία χρονιά, με τις Πανελλήνιες να είναι ανησυχητικά κοντά, αλλά, κυρίως, επειδή δεν ξέρω πότε θα μου έρχεται η ρημάδα η έμπνευση!
Το ξέρω, σας κούρασα! Βλέπω μόνος μου να διαβάζω τις αναρτήσεις μου... χαχαχα.... Αλλά, πέρα από την πλάκα, εύχομαι να διαβάζετε τις αναρτήσεις και να αφήνετε σχόλια... Για να μπορέσουμε να σχηματίσουμε μία δημοκρατική παρέα... τώρα που ο κόσμος έχει ανάγκη λίγη ισότητα...

Όσο για το όνομά μου... δεν έχει σημασία. Από εδώ και μπρος, θα με φωνάζετε Αποσπερίτη!