Αξίζει να κηνυηγάς ένα όνειρο; Αξίζει να προσπαθήσεις να το πραγματοποιήσεις, ακόμα κι αν σου κοστίσει; Γιατί πράγματι θα σου κοστίσει... Όχι χρήματα, ρούχα ή τις χρυσές κορώνες που φοράνε οι νεο- άνθρωποι, οι οποίοι προόριζαν τη μοίρα τους για βασιλιάδες, και κατήντησαν σκλάβοι του ιδιου τους του εαυτού... Όχι. Τίποτα από όλα αυτά. Θα στοιχήσει στην ψυχή σου.
Μόνο που εγώ άφησα αυτούς τους βασιλείς... Ή, έστω, δεν έκανα τίποτα για να τους αποτρέψω... Και εισεχώρησα στον κόσμο των σκιών...
Σίγουρα θα πληγωθείς, και όσο περισσότερο έχεις πέσει στην παγίδα, τόσο περισσότερο θα καταστραφεί το εγώ σου και θα κουρελιαστεί το είναι σου. Το να αγαπάς και να μην αγαπάσαι είναι εφιάλτης... Ένας παράδοξος εφιάλτης, καθώς εσύ τον άρχισες... Και δεν μπορείς να τον τελειώσεις. Στο τέλος μένεις μόνος σου, και μόνο η αγάπη των πραγματικών φίλων μπορεί να αναπληρώσει το κενό στην καρδιά σου. Νιώθεις μόνος, κενός, χωρίς στήριγμα στον κόσμο... Είσαι ερωτευμένος.
Πράγματι, σε αυτό συνίσταται η ανεκπλήρωτη αγάπη... Πεθαίνεις στα χέρια της... και σιγά σιγά αναγεννάσαι στα χέρια των φίλων σου.
Οπότε επιστρέφουμε στο αρχικό ερώτημα: Αξίζει να κηνυγάς ένα όνειρο, μια αυταπάτη, ένα παιχνίδι του μυαλού σου...; Δεν ξέρω. Ίσως δεν έχω το θάρρος να απαντήσω, να της πω "για μένα ήσουν, είσαι και θα είσαι ό,τι πολυτιμοτερο έχω... κι ας μη με αγαπάς." Ίσως εκείνος ο τυχερός μου φταίει... Όχι αντίζηλος... δεν νιώθω μίσος απέναντί του, ούτε καν δυσφορία. Είναι απλά ζήλια...
Αλλά, στο τέλος, ο μοναδικός ένοχος είμαι εγώ, που δεν διεκδίκησα ένα κομμάτι της ψυχής μου... ένα κομμάτι του χαμόγελού της...
Όπως το έχει πει και ο Dio στο τραγούδι του:
The world is full of Kings and Queens
Who blind your eyes and steal your dreams
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου