Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

I think this is a song of hope

  Does anybody remember laughter?


  Πέρασαν ώρες από τότε που έφυγε η Μαργαρίτα, κι ο Αχιλλέας ξεφυσούσε ανήσυχος: «Κι αν έγινε κάτι; Τόσες ώρες λείπει» Σηκώθηκε να ανοίξει την τηλεόραση, και καθώς επέστρεφε στη θέση του είδε το σημείωμά της στο τραπέζι: Γεια σου αγάπη μου! Πήγα να δω τη μαμά μου. Θα γυρίσω κατά τις εννιά"

   Είχε πάει δέκα και μισή και το αγόρι ανησυχούσε πολύ. Τελικά άνοιξε η πόρτα κι η εικόνα της κοπέλας με τα βρεγμένα ρούχα ξεδιπλώθηκε μπροστά του. «Συγγνώμη που άργησα», είπε, «αλλά η κίνηση στο κέντρο είναι φοβερή». Τίναξε τα μαλλιά της και το φως που έμπαινε από τη λάμπα έξω φώτιζε γλυκά το υπέροχο πρόσωπό της. Στη θέα της το μυαλό του γαλήνεψε, η καρδιά του ημέρεψε, και στα χείλη του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. Σηκώθηκε, την πήρε αγκαλιά και της ψιθύρισε: «Μην πεις τίποτα άλλο». Απλά ήταν εκεί, μπορούσε να την αγκαλιάσει. Κάθε φορά να συμβαίνει αυτό; Κάθε φορά

   
   Ο Αχιλλέας γύρισε σπίτι κι άνοιξε τα φώτα. Το πρόσωπό του ανέκφραστο, οι κινήσεις μηχανικές. Έβγαλε τα παπούτσια του, γδύθηκε και πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Πλησίασε το κομοδίνο και άνοιξε το συρτάρι. Το σημείωμά της ήταν εκεί, όπως κάθε σημείωμα που του άφησε. Έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε επιτόπου. Στα όνειρά του την είχε ακόμα αγκαλιά





   Βλέπεις, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς, η ζωή είναι πολύ μεγάλη ή πολύ μικρή. Αρκετά μεγάλη να χωρέσει εμάς, κι αρκετά μικρή να σπαταλάμε χρόνο και δυνάμεις για ασήμαντα πράγματα. Δεν είναι η ζωή για να αφήνεις μέρα αργίας. Η ζωή είναι για να ζήσεις κάθε λεπτό της όπως εσύ θέλεις. Και μην ξεχνάς

   Κρατάς το δυνατότερο όπλο απ' όλα. Για δες λίγο μέσα σου

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Φωτιά στο λιμάνι

Φωτιά στις καρδιές


   Δεν είναι ωραίο να παραλείπεσαι, έχεις δίκιο


   Αλλά δεν πρέπει να ανησυχείς και να αφήνεις το σκοτάδι να πνίγει τη φωτιά


   Απλά ηρέμησε και βάλε φωτιά σε ό,τι θέλεις να κρατήσεις




Πανέμορφο, έτσι; http://el.wikipedia.org/



   Η ζωή είναι γεμάτη σκοτάδι, το ζήτημα είναι αν εμείς ξεπεράσουμε τα νεύρα, το φόβο και τη λύπη κι ανάψουμε φωτιά για να βλέπουμε μπροστά μας καθώς πηγαίνουμε στο φως

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Serenity of dreams

Sleep sugar, let your dreams flood in 

Turning the keys on the door
The keylock falls on the floor
Into the home, between the walls
A little drop of stardust falls

In the bedroom a picture of you
Fragments of Heaven I once knew
A smile on the heart arose
All the pain in the world is no more close

A servant in Heaven once said
That dreams are wishes of the dead
A gift to the living from above
To ascend the stairway of love





Dreams are to be lived, he told me
Or the pyreflies drown in the sea
Go, grab your dreams and live them right!
Or the brightest day will be the darkest night


And tired as I go to sleep
And as I close the drapes
A line of bright light enters in a leap
And takes my dreams' shapes


   Realistic people with practical aims are rarely as realistic or practical in the long run of life as the dreamsers who pursue their dreams
Hans Selye

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Love always, Charlie

  Dream yourself a dream come true


   Χίλιες φορές θα πέσεις, χίλιες και μια θα σηκωθείς




Because I know there are people who say all these things don’t happen. And there are people who forget what it’s like to be sixteen when they turn seventeen. I know these will all be stories some day, and our pictures will become old photographs. We all become somebody’s mom or dad. But right now, these moments are not stories. This is happening. I am here, and I am looking at her. And she is so beautiful. I can see it. This one moment when you know you’re not a sad story. You are alive. And you stand up and see the lights on the buildings and everything that makes you wonder. And you’re listening to that song, and that drive with the people who you love most in this world. And in this moment, I swear, we are infinite

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Πνοή

 Εσύ του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή

Ο φόβος
Ο φόβος μάς κρατάει
Ο φόβος μάς κλειδώνει  με σκουριασμένα λουκέτα τα φτερά

Ο φόβος για το άγνωστο
Για τη φωτιά
Για το σκοτάδι

Κι είναι μεγάλος ο φόβος
Κι αναζητούμε καταφύγιο από αυτόν
Και το βρίσκουμε κι είμαστε καλά
Ήσυχη μικρή ζωή περνιέται λίγο-λίγο

Αλλά όποιος δεν αγκάλιασε το άγνωστο
Και τ' απ' αλλού φερμένο
Ποτέ δεν έμαθε

Αλλά όποιος δεν κάηκε από τη φωτιά
Ποτέ δεν είδε την ομορφιά της φλόγας

Αλλά όποιος δεν εναρμονίστηκε με το σκοτάδι
Ποτέ δεν είδε το φως

Κι είναι αλήθεια ότι
Όσο πιο κοντά φτάνεις στο φως
Τόσο μεγαλύτερη γίνεται
Η σκιά σου

Κι είναι αλήθεια ότι όποιος δεν  ανέβηκε
Στο ύψος της φωτιάς
Δεν είδε τα αληθινά να καίνε

Κι είναι αλήθεια ότι
Πεθαμένοι από θάνατο γλυκό
Ο θάνατος μας κάνει ζωντανούς





Έζησα χίλιους μικρούς θανάτους
Και κάθε φορά που πέθαινα...

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Γυάλινος Κόσμος

Put your candles out, Laura 

Οι άνθρωποι
Τουλάχιστον, όσους βλέπω εγώ,
Βλέπουν τα πράγματα μέσα από κάτοπτρο γυάλινο
Μερικά κάτοπτρα είναι κοίλα
Και παρουσιάζουν τα πράγματα μεγενθυμένα
Άλλα κάτοπτρα είναι κυρτά και τα παρουσιάζουν
Σμικρυμένα
Μπορεί επίσης τα κάτοπτρα να μην εστιάζουν κάπου
Εξαιτίας του σφάλματος της σφαιρικής εκτροπής

Είναι νόμος η γωνία πρόσπτωσης μιας δέσμης φωτός που προσπίπτει σε ένα κάτοπτρο να είναι ίση με τη γωνία ανάκλασης

Είναι επίσης νόμος τα κάτοπτρα στην πλειοψηφία τους να ανακλούν το ορατό φως
. Αλλά ορισμένα κάτοπτρα είναι προορισμένα να ανακλούν το φως που δε φαίνεται.

Οι άνθρωποι έχουν ως κάτοπτρα τις δικές τους οπτικές γωνίες
Μερικά γεγονότα έχουν μεγάλη επίπτωση στους ίδιους
Μερικά άλλα έχουν μικρότερη

Αν ο άνθρωπος δεν έχει σταθερό στόχο δε θα εστιάσει

Πάνω στο ενδιαφέρον του

Όλοι μας εστιάζουμε στην ευτυχία
Για αυτήν παλεύουμε, σε αυτήν αποσκοπούμε
Κάποιες φορές όμως το κάνουμε τόσο απελπισμένα
Που ξεχνάμε να είμαστε ευτυχισμένοι




Σβήστε τα κεριά σας, αφήστε τους καθρέφτες
Ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει δύο τόπους
Εσύ μου το έμαθες αυτό



Σβήστε τα κεριά σας
Γιατί ο κόσμος απόψε φωτίζεται μόνο με αστραπές


Αν μου χάριζαν μιαν αιωνιότητα χωρίς εσένα
Θα προτιμούσα μια στιγμή δίπλα σου
Τάσος Λειβαδίτης

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Πρίγκιπες κι αλήτες

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
Τα φώτα κάποιας γης
Τα φώτα κάποιας νήσου
Που λένε είν' οι κορφές του Παραδείσου

Με το κεφάλι σου ψηλά μπροστά στον κόσμο
Σηκώνεις τα μάτια κι αντικρύζεις τους τυφλούς
Τα χαμόγελα και τη ματιά σου δως μου
Για να δοθούν απαντήσεις στους στεναγμούς

Ποιος είναι στο κελί του στο σκοτάδι;
Ποιος ψάχνει την ευτυχία του κοντά;
Ποιον κλαίγοντας τον οδηγούν στον Άδη;
Και ποιος ονειρεύεται με μάτια σφαλιστά;

Μες στην ομορφιά σου νιώθεις ισοβίτης
Μα είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θες
Στους διαδρόμους του μυαλού σου ένας αλήτης
Με πονηρά τα μάτια ακούει ό,τι λες

Αν όμως θέλεις άλλους να βοηθάνε
Ώστε εσύ να ανασάνεις καθαρά
Την ευτυχία σου να κυνηγήσεις
Και μέσα σου μη σβήσεις τη φωτιά

Αν περιμένεις πρίγκιπες να έρθουν
Τότε ο αλήτης θα μεταμορφωθεί
Και τα χέρια του ανάμεσα θα σ'έχουν
Και η ψυχή σου τότε θα σωθεί




Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει
Καπνό και πυρετό
Στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
Φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου


Κι ας είμαστε ισοβίτες της αλυσίδας
Κι η ψυχή μας δαπανάται στη ρουτίνα
Πάντα θα έχουμε το μέρος που ξεφεύγουμε
Κι όπου όλα είναι μωβ, μπορντώ και κόκκινα