Πνοή

 Εσύ του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή

Ο φόβος
Ο φόβος μάς κρατάει
Ο φόβος μάς κλειδώνει  με σκουριασμένα λουκέτα τα φτερά

Ο φόβος για το άγνωστο
Για τη φωτιά
Για το σκοτάδι

Κι είναι μεγάλος ο φόβος
Κι αναζητούμε καταφύγιο από αυτόν
Και το βρίσκουμε κι είμαστε καλά
Ήσυχη μικρή ζωή περνιέται λίγο-λίγο

Αλλά όποιος δεν αγκάλιασε το άγνωστο
Και τ' απ' αλλού φερμένο
Ποτέ δεν έμαθε

Αλλά όποιος δεν κάηκε από τη φωτιά
Ποτέ δεν είδε την ομορφιά της φλόγας

Αλλά όποιος δεν εναρμονίστηκε με το σκοτάδι
Ποτέ δεν είδε το φως

Κι είναι αλήθεια ότι
Όσο πιο κοντά φτάνεις στο φως
Τόσο μεγαλύτερη γίνεται
Η σκιά σου

Κι είναι αλήθεια ότι όποιος δεν  ανέβηκε
Στο ύψος της φωτιάς
Δεν είδε τα αληθινά να καίνε

Κι είναι αλήθεια ότι
Πεθαμένοι από θάνατο γλυκό
Ο θάνατος μας κάνει ζωντανούς

Έζησα χίλιους μικρούς θανάτους
Και κάθε φορά που πέθαινα...