Πρίγκιπες κι αλήτες

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
Τα φώτα κάποιας γης
Τα φώτα κάποιας νήσου
Που λένε είν' οι κορφές του Παραδείσου

Με το κεφάλι σου ψηλά μπροστά στον κόσμο
Σηκώνεις τα μάτια κι αντικρύζεις τους τυφλούς
Τα χαμόγελα και τη ματιά σου δως μου
Για να δοθούν απαντήσεις στους στεναγμούς

Ποιος είναι στο κελί του στο σκοτάδι;
Ποιος ψάχνει την ευτυχία του κοντά;
Ποιον κλαίγοντας τον οδηγούν στον Άδη;
Και ποιος ονειρεύεται με μάτια σφαλιστά;

Μες στην ομορφιά σου νιώθεις ισοβίτης
Μα είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θες
Στους διαδρόμους του μυαλού σου ένας αλήτης
Με πονηρά τα μάτια ακούει ό,τι λες

Αν όμως θέλεις άλλους να βοηθάνε
Ώστε εσύ να ανασάνεις καθαρά
Την ευτυχία σου να κυνηγήσεις
Και μέσα σου μη σβήσεις τη φωτιά

Αν περιμένεις πρίγκιπες να έρθουν
Τότε ο αλήτης θα μεταμορφωθεί
Και τα χέρια του ανάμεσα θα σ'έχουν
Και η ψυχή σου τότε θα σωθεί

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει

Καπνό και πυρετό

Στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου

Φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου

Κι ας είμαστε ισοβίτες της αλυσίδας

Κι η ψυχή μας δαπανάται στη ρουτίνα

Πάντα θα έχουμε το μέρος που ξεφεύγουμε

Κι όπου όλα είναι μωβ, μπορντώ και κόκκινα