Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

I think this is a song of hope

  Does anybody remember laughter?


  Πέρασαν ώρες από τότε που έφυγε η Μαργαρίτα, κι ο Αχιλλέας ξεφυσούσε ανήσυχος: «Κι αν έγινε κάτι; Τόσες ώρες λείπει» Σηκώθηκε να ανοίξει την τηλεόραση, και καθώς επέστρεφε στη θέση του είδε το σημείωμά της στο τραπέζι: Γεια σου αγάπη μου! Πήγα να δω τη μαμά μου. Θα γυρίσω κατά τις εννιά"

   Είχε πάει δέκα και μισή και το αγόρι ανησυχούσε πολύ. Τελικά άνοιξε η πόρτα κι η εικόνα της κοπέλας με τα βρεγμένα ρούχα ξεδιπλώθηκε μπροστά του. «Συγγνώμη που άργησα», είπε, «αλλά η κίνηση στο κέντρο είναι φοβερή». Τίναξε τα μαλλιά της και το φως που έμπαινε από τη λάμπα έξω φώτιζε γλυκά το υπέροχο πρόσωπό της. Στη θέα της το μυαλό του γαλήνεψε, η καρδιά του ημέρεψε, και στα χείλη του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. Σηκώθηκε, την πήρε αγκαλιά και της ψιθύρισε: «Μην πεις τίποτα άλλο». Απλά ήταν εκεί, μπορούσε να την αγκαλιάσει. Κάθε φορά να συμβαίνει αυτό; Κάθε φορά

   
   Ο Αχιλλέας γύρισε σπίτι κι άνοιξε τα φώτα. Το πρόσωπό του ανέκφραστο, οι κινήσεις μηχανικές. Έβγαλε τα παπούτσια του, γδύθηκε και πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Πλησίασε το κομοδίνο και άνοιξε το συρτάρι. Το σημείωμά της ήταν εκεί, όπως κάθε σημείωμα που του άφησε. Έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε επιτόπου. Στα όνειρά του την είχε ακόμα αγκαλιά





   Βλέπεις, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς, η ζωή είναι πολύ μεγάλη ή πολύ μικρή. Αρκετά μεγάλη να χωρέσει εμάς, κι αρκετά μικρή να σπαταλάμε χρόνο και δυνάμεις για ασήμαντα πράγματα. Δεν είναι η ζωή για να αφήνεις μέρα αργίας. Η ζωή είναι για να ζήσεις κάθε λεπτό της όπως εσύ θέλεις. Και μην ξεχνάς

   Κρατάς το δυνατότερο όπλο απ' όλα. Για δες λίγο μέσα σου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου