Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Από το άπειρο σε εσένα

Στους δρόμους των ονείρων σου θε' να'ρθω
Το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω


Και σε κοιτάζω
Και σε μυρίζω
Και σε λατρεύω

Σου δέομαι:
Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα

Καλυμμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών 



Είμαστε τόσο ψηλά
Και τα βήματά μας ελαφριά

Κι οι καρδιές μας διχαμένες


Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη 


Κι εγώ σ' αγαπάω
Και σε προσέχω
Και πεθαίνω για σένα κάθε μέρα


Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει
Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα



Κι αν η μοίρα
Επιφυλάσσει παιχνίδια

Δε θα μου πάρει την αγάπη μου για σένα, ακούς; 




Ποτέ και ποτέ δε σταμάτησα να σ' αγαπάω



Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική παγκόσμιαν ένωση
 Τι όμορφη που είσαι Η ομορφιά σου με τρομάζει
Και σε πεινάω Και σε διψάω Και σου δέομαι: Κρύψου



Ποτέ και ποτέ δε σταμάτησα να σ' ερωτεύομαι


Να με θυμάσαι- μούλεγες- έτσι
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου με τα μαλλιά μου
ριγμένα στα μάτια μου- γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν,
πώς νάχω πια τη φωνή. Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου


Ποτέ και ποτέ δε σταμάτησα να αναπνέω εσένα


Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα,
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα `ρχομαι απ’ τ’ άπειρο σε σένα
με το χαμόγελό σου στη ματιά μου





 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου