Εθισμός

 Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα

Καλωσήλθες
Κι άδειο το κρεβάτι μου
Κι άδεια η κάμαρα
Κι άδεια η ζωή

Κάπου μες στη θάλασσα τρεμοπαίζει
Ένα φως σιγανό
Είναι το χαμόγελό σου
Ο φάρος που το πλοίο μου οδηγεί

Και χρόνια κι αν περάσουν
Και στο πρόσωπό μου βάσανα κι αν δεις
Η πυξίδα μου θα δείχνει την ψυχή σου
Το ψηλότερο βουνό του Παραδείσου

Η ανάσα μου καπνό μυρίζει
Και της ζωής η τράπουλα ανακατεμένη
Συγχώρα το άδειο προσωπείο
Τα μάτια από πίσω κλαίνε και τα δάκρυα βαριά

Κάπου μεσοπέλαγα ο φάρος μου κινείται
Το λίκνο της ζωής
Το νόημα της βυθισμένης αυτοκρατοριας
Της Ατλαντίδος μου το μυστικό κρύβεται σε σένα