Επιβεβλημένα προσωπεία

Κι εγώ να σου χρωστάω που ζω 

Ακόμα φοράμε μάσκες
Κι ακόμα στους ρόλους μας αφοσιωμένοι
Κι είμαστε στην άκρη της σκηνής
Κοιτώντας κάτω
Κι η απόσταση ανάμεσα σε εμάς και το κοινό φαντάζει άπειρη

Ως πότε θα παίζουμε τους ρόλους;
Ως πότε θα κατοικούμε ως επιβεβλημένα προσωπεία
                          ο ένας στον άλλο;
Θα περιμένουμε ο ένας να τελειώσει τα λόγια του ο άλλος
                          για τη σειρά του;

Γιατί εγώ δε θέλω αυτό
Γιατί δε θέλω να με κρατάει κάτι από τα όνειρά μου
Και γιατί τα ονειρά μου είσαι εσύ 

Γιατί είσαι εσύ
Γιατί το εσύ και το εγώ κάνουν το εμείς
Για τα πάντα που είσαι
Από το πιο σκοτεινό σημείο του μυαλού σου
Μέχρι το φως που κλείνεις στην καρδιά

Γιατί σ'αγαπάω

And look at me
As I'm dying
A death so sweet
And so light
For he who never died
Can never say one lived
And the stage seems so dark
And so mundane as you shall
Not appear, nor haveth you
Woken the dreaded Ophelia from her sleep place
Nor the mighty love of Julliet
Prevented the dagger from scarring her silk skin


Γιατί η αγάπη είναι μια τράπουλα σημαδεμένη
Κι όλοι εμείς στα νύχια της οι βαφτισμένοι
Κι αν η αγάπη είναι γεμάτη σημάδια να μαντέψω
Συγχώρα με αν δεν προλαβαίνω πάντα να τα δω
Συγχώρα με που προλαβαίνω πάντα να αμυνθώ