Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Diary of a madman

   Έργα κι ημέραι μιας βασανισμένης ψυχής



Ημερολόγιο - Μέρα 3.689

   Ημερολόγιο, να τρελαθώ κοντεύω. Είμαστε τρελοί σ' έναν τρελό κόσμο. Γιατί υπάρχει τόση παραφροσύνη σε έναν τόσο όμορφο και σιωπηλό πλανήτη;
   Δεν το αντέχω, Ημερολόγιο. Δεν το αντέχω. Κανέναν, Τίποτα. Κυριακή, δεύτερη εβδομάδα νηστείας, και - όπως ΚΑΘΕ Παρασκευή που μου αποτρέπει τη μελέτη(θέλουν να περάσω και Νομική, και με ειρωνεύονται όταν δε διαβάζω, οι κακομοίρηδες) - σπίτι της θεούσας γιαγιάς, η οποία έχει φτιάξει φαγητά που θα χόρταιναν τουλάχιστον δυο οικογένειες απόρων (μόνο που τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ δεν πηγαίνει εκεί). Όλο αυτοί το τρώνε, "τρώνε και μένει και μαγιά", που λέει κι ο Μακρυγιάννης - αμφιβάλλω αν τα ήξερε αυτά τα ανδρεία κι ιστορικά λόγια κανείς από τους συντραπεζίτες.Τόσο κοσμικά τα ενδιαφέροντά τους: Το τι θα φάνε, το πώς θα ντυθούν, το πόσο θα πιουν, θα καπνίσουν, θα παραπονεθούν για την κατάσταση που επικρατεί και θα κοιμηθούν τον ύπνο του δικαίου.Μεγάλη μαγκιά...


   Τι γράφω, Θεέ μου...



Ημερολόγιο - Ημέρα 4009

    Πού πήγε το αλτρουϊστικό πνεύμα; Πού πήγε η έννοια της θρησκείας; Ξέρεις την άποψή μου για το Θεό: Είναι μια φανταστική οντότητα που ορίζουμε, επειδή εξυπηρετεί τους ενδόμυχους φόβους που όλοι έχουμε. Ως εκ τούτου, ο Θεός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, ο Θεάνθρωπος ενσαρκώνεται στον καθένα μας. Και πάλι πού είναι η αγάπη για το συνάνθρωπο, πού είναι το νόημα της Αγάπης, όπως είπε ο Ιησούς; Την Παρασκευή αγόρασα φαγητό για ένα παιδί του δρόμου, κι αυτοί σκοτίζονται για τη λατρεία σε ένα πρόσωπο που έκανε τα ίδια. Πολύ θρήσκοι, πράγματι. Κι αν ο Θεός τους τούς λέει να χτίζουν τέτοια:
   τη στιγμή που εκατομμύρια παιδιά λιμοκτονούν:

Τότε (κι ελπίζω να μην καώ στην πυρά για τα λόγια μου...) δεν είστε παρά μαλάκες.
Αηδία.



Ημερολόγιο - Ημέρα 4582

   Ημερολόγιο, ο θυμός με κατακλύει.Δεν ξέρω τι έχω, πόσο θα το έχω και γιατί. Προσπαθώ να το θάψω. Βαθιά. Μα δε μπορώ. Σε έβλεπα! Τα μάτια μας συναντήθηκαν όταν μου έκλεβες τη ζωή! Δεν έχω πια να φάω, κι εσυ σκορπίζεις τις χρυσές σταγόνες του αγιασμού άσκοπα; Πού είναι η ανθρωπιά σου; Πρέπει να ηρεμήσω... μα δε μπορώ.Κάτι ανάμεσα στα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού με πονάει...
   Είναι η τρέλα που με κατακλύει...Θεέ μου, σε παρακαλώ. Γονυκλινής, σε προσκυνώ... Βοήθησέ με.



Ημερολόγιο - Ημέρα 4599

   Καινούρια χιλιάδα ημερών έρχεται. Καινούριος κύκλος νόησης και παράνοιας θα χτυπήσει το βασανισμένο κορμί. Ημερολόγιό μου... με φοβάμαι. Φοβάμαι ποιος είμαι. Τι είμαι. Τι έχω γίνει. Το βλέπω στα μάτια όλων όσοι με βλέπουν. Το αισθάνομαι στα δικά μου. Καίγομαι. Το σκότος κυριαρχεί σιγά, βασανιστικά... Ήμουν κάποτε εγώ. Όχι τώρα πια.
   Αν με το βασανιστήριο με δοκιμάζεις... σκότωσέ με. Δεν το αντέχω.



Ημερολόγιο - Ημέρα 4734

   Πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο. Μα για να το κάνουμε αυτό, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Κι εγώ δε μπορώ να αλλάξω. Δεν έχω έλεγχο πάνω μου... Κάτι ζοφερό κινείται στην Ανατολή. Όταν ερθει... Θα το αντιμετωπίσουμε. Η αγάπη πρέπει να υπερισχύσει. Δε μπορείς, όμως, να αγαπήσεις τον κόσμο πλήρως, όταν μισείς την ίδια σου την ψυχή.
   Γράφω όσο πάει και λιγότερο. Τρελαίνομαι. Χθες χτύπησα μια φλέβα και πορφυροί πίδακες εκτοξεύθηκαν παντού. Αυτοκαταστρέφομαι... Όχι. ΟΧΙ! Θα τα καταφέρω! Θα ξαναγίνω ο παλιός εαυτός μου!



Ημερολόγιο - Ημέρα 4879

   Η Αποκάλυψη το λέει: Θα έρθει ο Αντίχριστος. Κι αν, όμως, έρθει στον καθένα μας ξεχωριστά; Κι αν κρύβουμε εμείς οι ίδιοι, βαθιά μέσα μας, το δυνάστη που πάντοτε φοβόμασταν;
   Δεν υπήρχε πάντοτε εκεί πέρα. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη γέννησή του, όπως θα είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι για τη φθορά του.
   Τα γεγονότα δεν ψεύδονται, όμως.Όσο κι αν δεν είναι η επιλογή μου... Χάνω την τρέλα μου... Ξανά.



Ημερολόγιο - Ημέρα 4999

   Η Ημέρα της Κρίσης έφθασε. Οι οργίλες μέρες πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ο θυμός έδωσε την παγωμένη θέση του στην εσωτερική κρίση. Κρίνω τον εαυτό μου. Ψέγω κι αθωώνω το παρελθόν. Είναι πολύ περίεργη η κατάσταση της αυτοεκτίμησης και της συνειδητοποίησης των πράξεων. Είμαι μεγάλος. Αισθάνομαι πολύ γηραιότερος... Σα να έφυγαν πέντε αιωνιότητες από τα νιάτα που κάποτε είχα. Τουλάχιστον... Έφθασα στο τέλος.
   Κι αυτό είναι παρήγορη σκέψη.



Ημερολόγιο - Ημέρα 0000

   Το τέλος μιας εποχής σηματοδοτεί την αρχή της επόμενης. Η Ώρα ήρθε και για μένα να διαβώ το μονοπάτι που ονομάζεται Θάνατος. Μα η ζωή δε σταματά εδώ! Ο θάνατος δεν είναι παρά άλλο ένα φαινόμενο στην τόσο συναρπαστική κι υπέροχη ζωή που ζούμε. Τα πάντα γύρω μας, η μουσική, η ποίηση, η επιστήμη, η φιλοσοφία, εξυμνούν το μεγαλείο της ΖΩΗΣ. Ευχαριστώ τον εαυτό μου που μου δόθηκε το χάρισμα και δεν την έχασα.
   Ημερολόγιό μου, το χέρι μου τρέμει, η ανάσα μου κόβεται, η ζωή μου ασφυκτιά.


   Ημερολόγιό μου... ήρθα να μείνω.

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

The woman clothed in the Moon

Through the silver night
A light in the dark
Amidst the aftemath
Of Revelation's sight

The shade of Shalom's temple
Everlast in time
Finding overdub in the crime
Morning on the planet cremble

Something in through the mist
Rose to its perfected form of being
The eye couldn't bear the pain of seeing
The act of staring, such a tormentful gist

Sudden death, into your hug
Your light has left me blind
I can't seem to get you out of my mind
Fallen inside the tomb I dug

It's true what they say
Love can last after forever
The loom of life sailed into never
Reaching its harbor when you found me... that day

And now I solemnly wish I caught
One last glimpse of your eyes
Love is something noone buys
Hard to find, tearfully wishing I lost you not

A promise of Heaven
A danger of drag to Hell
The soul, one cannot sell
Life's greatest leaven


Αφιερωμένο στην Έμμα ;)

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Prisoner of Paradise

Hey angel - what's your situation?
Hey angel - what's your destination?
Hey angel - we got a complication!
Hey angel - oh, oh -you're my angel...



There's a heaven above our heads
Yet none of the stars are present
The feel of loneliness comes tonight
The sign of the universe, entirely absent

Taken forcibly into Paradise
I wanna burn my soul
Been conquered by demons of the past
A lonely light in the blackest goal

Inside this heavenly gift, I'm trapped
Prisoner of your wonderful Paradise
No need for recollection, as is it
Words without a rhyme, Lucifer's last rise

No sign of the morning
A heaven sweet and bent
The darkest pits of Hell ascending
My torments, an obligation rent

Never gonna tell you why
Perhaps why I loathe your loving heart
Prisoner of love's last wish, seems that
Your sole death would do for tonight


Oh, my angel...  my demon... my crucification... I am your obligation... You are my destination.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Out of the silent planet, out of the silent planet we are...

Out of the silent planet, dreams of desolation...
Out of the silent planet come the demons of Creation...

   Τι είναι ο έρωτας; Συνέχεια αναρωτιέμαι. Πάντα στοχάζομαι πολλά θέματα, μα το συγκεκριμένο είναι πάντοτε το ζήτημα που μένει αόριστο, ακατάληπτο. Έχω γράψει κι άλλα άρθρα σχετικά μ' αυτό, μα ποτέ δεν κατόρθωσα ούτε καν να φθάσω κοντά στο νόημα. Ίσως, όμως, να μην καταφέρω να το αδράξω ελλόγως... Ίσως πρέπει να κάνω μια προσέγγιση εμψύχως...

   Ένας πλανήτης είναι ο έρωτας. Ένας σιωπηλός πλανήτης, με μια φυσαλίδα ουρανίου και μια λάμπα θυέλλης να προστατεύουν τον κόσμο. Πολλοί προσπαθούν να σκάσουν την προστασία, να κουρσέψουν το χρυσό καράβι που λέγεται "Εμείς". Οι περισσότεροι αποτυγχάνουν. Μερικοί, όμως, κατορθώνουν να διεισδύσουν στο αβυσσαλέο κενό, το άπειρο πέρας, το απατηλό ψέμα της ρηχότητας που κρύβει η καταπράσινη αμμουδιά, και να γίνουν κύριοι του υφάλου.

   Από πάνω, ένα βασίλειο ορθούται, το οποίο έχει τη χρυσελεφάντινη πύλη του ανοικτή. Κι όμως, δε μπορούμε να εισέλθουμε. Μία αόρατη δύναμη μάς απωθεί από το διάβα.  Πρέπει να κριθούμε άξιοι της εισόδου. Κι ειλικρινά, πόσοι από μας είμαστε δυνατοί, ικανοί ν' αγαπήσουμε και ν' αγαπηθούμε...;

   Ένας μεταβατικός πλανήτης είναι, λοιπόν, ο Έρωτας. Μία συνεχής αναζήτηση της Χαμένης Ατλαντίδας, ένα διαρκές ζήτημα με τον εαυτό μας. Δύσκολα μπορούμε να ερωτευτούμε, κι ακόμα δυσκολότερα ν' αγαπήσουμε. Πολλές φορές... ο πλανήτης θα παραμείνει σιωπηλός... Πολλές φορές... η Αλεξάνδρεια θα χαθεί. Απλά, λιτά, μ' ένα θίασο φτωχικό, το τέλος μας περιμένει να φανούμε δυνατοί.

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακούσθει
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -
την τύχη σου που ενδίδει πιά, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.