Out of the silent planet, out of the silent planet we are...

Out of the silent planet, dreams of desolation...

Out of the silent planet come the demons of Creation...

   Τι είναι ο έρωτας; Συνέχεια αναρωτιέμαι. Πάντα στοχάζομαι πολλά θέματα, μα το συγκεκριμένο είναι πάντοτε το ζήτημα που μένει αόριστο, ακατάληπτο. Έχω γράψει κι άλλα άρθρα σχετικά μ' αυτό, μα ποτέ δεν κατόρθωσα ούτε καν να φθάσω κοντά στο νόημα. Ίσως, όμως, να μην καταφέρω να το αδράξω ελλόγως... Ίσως πρέπει να κάνω μια προσέγγιση εμψύχως...

   Ένας πλανήτης είναι ο έρωτας. Ένας σιωπηλός πλανήτης, με μια φυσαλίδα ουρανίου και μια λάμπα θυέλλης να προστατεύουν τον κόσμο. Πολλοί προσπαθούν να σκάσουν την προστασία, να κουρσέψουν το χρυσό καράβι που λέγεται "Εμείς". Οι περισσότεροι αποτυγχάνουν. Μερικοί, όμως, κατορθώνουν να διεισδύσουν στο αβυσσαλέο κενό, το άπειρο πέρας, το απατηλό ψέμα της ρηχότητας που κρύβει η καταπράσινη αμμουδιά, και να γίνουν κύριοι του υφάλου.

   Από πάνω, ένα βασίλειο ορθούται, το οποίο έχει τη χρυσελεφάντινη πύλη του ανοικτή. Κι όμως, δε μπορούμε να εισέλθουμε. Μία αόρατη δύναμη μάς απωθεί από το διάβα.  Πρέπει να κριθούμε άξιοι της εισόδου. Κι ειλικρινά, πόσοι από μας είμαστε δυνατοί, ικανοί ν' αγαπήσουμε και ν' αγαπηθούμε...;

   Ένας μεταβατικός πλανήτης είναι, λοιπόν, ο Έρωτας. Μία συνεχής αναζήτηση της Χαμένης Ατλαντίδας, ένα διαρκές ζήτημα με τον εαυτό μας. Δύσκολα μπορούμε να ερωτευτούμε, κι ακόμα δυσκολότερα ν' αγαπήσουμε. Πολλές φορές... ο πλανήτης θα παραμείνει σιωπηλός... Πολλές φορές... η Αλεξάνδρεια θα χαθεί. Απλά, λιτά, μ' ένα θίασο φτωχικό, το τέλος μας περιμένει να φανούμε δυνατοί.

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακούσθει
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -
την τύχη σου που ενδίδει πιά, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.