Diary of a madman

   Έργα κι ημέραι μιας βασανισμένης ψυχής

Ημερολόγιο - Μέρα 3.689

   Ημερολόγιο, να τρελαθώ κοντεύω. Είμαστε τρελοί σ' έναν τρελό κόσμο. Γιατί υπάρχει τόση παραφροσύνη σε έναν τόσο όμορφο και σιωπηλό πλανήτη;

   Δεν το αντέχω, Ημερολόγιο. Δεν το αντέχω. Κανέναν, Τίποτα. Κυριακή, δεύτερη εβδομάδα νηστείας, και - όπως ΚΑΘΕ Παρασκευή που μου αποτρέπει τη μελέτη(θέλουν να περάσω και Νομική, και με ειρωνεύονται όταν δε διαβάζω, οι κακομοίρηδες) - σπίτι της θεούσας γιαγιάς, η οποία έχει φτιάξει φαγητά που θα χόρταιναν τουλάχιστον δυο οικογένειες απόρων (μόνο που τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ δεν πηγαίνει εκεί). Όλο αυτοί το τρώνε, "τρώνε και μένει και μαγιά", που λέει κι ο Μακρυγιάννης - αμφιβάλλω αν τα ήξερε αυτά τα ανδρεία κι ιστορικά λόγια κανείς από τους συντραπεζίτες.Τόσο κοσμικά τα ενδιαφέροντά τους: Το τι θα φάνε, το πώς θα ντυθούν, το πόσο θα πιουν, θα καπνίσουν, θα παραπονεθούν για την κατάσταση που επικρατεί και θα κοιμηθούν τον ύπνο του δικαίου.Μεγάλη μαγκιά...

   Τι γράφω, Θεέ μου...

Ημερολόγιο - Ημέρα 4009

    Πού πήγε το αλτρουϊστικό πνεύμα; Πού πήγε η έννοια της θρησκείας; Ξέρεις την άποψή μου για το Θεό: Είναι μια φανταστική οντότητα που ορίζουμε, επειδή εξυπηρετεί τους ενδόμυχους φόβους που όλοι έχουμε. Ως εκ τούτου, ο Θεός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, ο Θεάνθρωπος ενσαρκώνεται στον καθένα μας. Και πάλι πού είναι η αγάπη για το συνάνθρωπο, πού είναι το νόημα της Αγάπης, όπως είπε ο Ιησούς; Την Παρασκευή αγόρασα φαγητό για ένα παιδί του δρόμου, κι αυτοί σκοτίζονται για τη λατρεία σε ένα πρόσωπο που έκανε τα ίδια. Πολύ θρήσκοι, πράγματι. Κι αν ο Θεός τους τούς λέει να χτίζουν τέτοια:

   τη στιγμή που εκατομμύρια παιδιά λιμοκτονούν:

Τότε (κι ελπίζω να μην καώ στην πυρά για τα λόγια μου...) δεν είστε παρά μαλάκες.

Αηδία.

Ημερολόγιο - Ημέρα 4582

   Ημερολόγιο, ο θυμός με κατακλύει.Δεν ξέρω τι έχω, πόσο θα το έχω και γιατί. Προσπαθώ να το θάψω. Βαθιά. Μα δε μπορώ. Σε έβλεπα! Τα μάτια μας συναντήθηκαν όταν μου έκλεβες τη ζωή! Δεν έχω πια να φάω, κι εσυ σκορπίζεις τις χρυσές σταγόνες του αγιασμού άσκοπα; Πού είναι η ανθρωπιά σου; Πρέπει να ηρεμήσω... μα δε μπορώ.Κάτι ανάμεσα στα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού με πονάει...

   Είναι η τρέλα που με κατακλύει...Θεέ μου, σε παρακαλώ. Γονυκλινής, σε προσκυνώ... Βοήθησέ με.

Ημερολόγιο - Ημέρα 4599

   Καινούρια χιλιάδα ημερών έρχεται. Καινούριος κύκλος νόησης και παράνοιας θα χτυπήσει το βασανισμένο κορμί. Ημερολόγιό μου... με φοβάμαι. Φοβάμαι ποιος είμαι. Τι είμαι. Τι έχω γίνει. Το βλέπω στα μάτια όλων όσοι με βλέπουν. Το αισθάνομαι στα δικά μου. Καίγομαι. Το σκότος κυριαρχεί σιγά, βασανιστικά... Ήμουν κάποτε εγώ. Όχι τώρα πια.

   Αν με το βασανιστήριο με δοκιμάζεις... σκότωσέ με. Δεν το αντέχω.

Ημερολόγιο - Ημέρα 4734

   Πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο. Μα για να το κάνουμε αυτό, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Κι εγώ δε μπορώ να αλλάξω. Δεν έχω έλεγχο πάνω μου... Κάτι ζοφερό κινείται στην Ανατολή. Όταν ερθει... Θα το αντιμετωπίσουμε. Η αγάπη πρέπει να υπερισχύσει. Δε μπορείς, όμως, να αγαπήσεις τον κόσμο πλήρως, όταν μισείς την ίδια σου την ψυχή.

   Γράφω όσο πάει και λιγότερο. Τρελαίνομαι. Χθες χτύπησα μια φλέβα και πορφυροί πίδακες εκτοξεύθηκαν παντού. Αυτοκαταστρέφομαι... Όχι. ΟΧΙ! Θα τα καταφέρω! Θα ξαναγίνω ο παλιός εαυτός μου!

Ημερολόγιο - Ημέρα 4879

   Η Αποκάλυψη το λέει: Θα έρθει ο Αντίχριστος. Κι αν, όμως, έρθει στον καθένα μας ξεχωριστά; Κι αν κρύβουμε εμείς οι ίδιοι, βαθιά μέσα μας, το δυνάστη που πάντοτε φοβόμασταν;

   Δεν υπήρχε πάντοτε εκεί πέρα. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη γέννησή του, όπως θα είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι για τη φθορά του.

   Τα γεγονότα δεν ψεύδονται, όμως.Όσο κι αν δεν είναι η επιλογή μου... Χάνω την τρέλα μου... Ξανά.

Ημερολόγιο - Ημέρα 4999

   Η Ημέρα της Κρίσης έφθασε. Οι οργίλες μέρες πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ο θυμός έδωσε την παγωμένη θέση του στην εσωτερική κρίση. Κρίνω τον εαυτό μου. Ψέγω κι αθωώνω το παρελθόν. Είναι πολύ περίεργη η κατάσταση της αυτοεκτίμησης και της συνειδητοποίησης των πράξεων. Είμαι μεγάλος. Αισθάνομαι πολύ γηραιότερος... Σα να έφυγαν πέντε αιωνιότητες από τα νιάτα που κάποτε είχα. Τουλάχιστον... Έφθασα στο τέλος.

   Κι αυτό είναι παρήγορη σκέψη.

Ημερολόγιο - Ημέρα 0000

   Το τέλος μιας εποχής σηματοδοτεί την αρχή της επόμενης. Η Ώρα ήρθε και για μένα να διαβώ το μονοπάτι που ονομάζεται Θάνατος. Μα η ζωή δε σταματά εδώ! Ο θάνατος δεν είναι παρά άλλο ένα φαινόμενο στην τόσο συναρπαστική κι υπέροχη ζωή που ζούμε. Τα πάντα γύρω μας, η μουσική, η ποίηση, η επιστήμη, η φιλοσοφία, εξυμνούν το μεγαλείο της ΖΩΗΣ. Ευχαριστώ τον εαυτό μου που μου δόθηκε το χάρισμα και δεν την έχασα.

   Ημερολόγιό μου, το χέρι μου τρέμει, η ανάσα μου κόβεται, η ζωή μου ασφυκτιά.

   Ημερολόγιό μου... ήρθα να μείνω.