Κ. Π. Καβάφης

Εκνευρίστηκα
Κι απογοητεύτηκα
Μαζί σου

Αλήθεια, τι νέα τρέλα θα κάνεις
Για να ικανοποιήσεις τη μονοτονία σου;
Τι νέος επίδοξος Οδυσσέας σε συντροφεύει;

Τι νέο αμπέχωνο κρέμεται στους ώμους σου,
Από το χέρι σου,
Μες στην αγκαλιά σου;

Ανόητα βήματα μιας ανόητης
Κι ανούσιας καθημερινότητας
Αλήθεια, γιατί ξέχασες ποια είσαι
Όπως σε θυμάμαι
Εγώ;

Μη βιαστείς να μου πεις
Ότι οι άνθρωποι αλλάζουν
Γιατί τα βήματα γίνονται και προς τα πίσω

Κι εγώ άλλαξα
Και θα με αγαπούσες
Περισσότερο. Γεια σου τώρα
Ευχαριστήσου τη δεύτερη λύση.

The Rains of Castamere

And so he spoke, that lord of Castamere

Δεν έχει πλάκα;
Δεν είναι αστείο όταν, εκεί που περιμέναμε τον κόσμο τόσο γεμάτο, αδειάζει; Όταν βλέπουμε, πίσω απ' το κενό, έναν κόσμο ολόκληρο;
Δεν είναι φαιδρό το γεγονός ότι, όταν θυμόμαστε ποιοι θέλαμε να γίνουμε τότε, τώρα που το κατακτήσαμε καταλαβαίνουμε ότι δε μας γεμίζει;
Και πώς γυρίζουμε πίσω;
Και πώς διορθώνουμε τα αδιόρθωτα;
Και πώς γλιτώνουμε από τη πορφυρή αυτή βροχή που μας ραίνει από πάνω;

Δεν έχει πλάκα όταν, για να γίνεις αυτός που θέλεις, χάνεις την ψυχή σου; Είναι το κυνήγι της Αμαρτίας, που γνώρισες την Κόλαση κι έχασες τον Παράδεισο, που γεύτηκες το απαγορευμένο και σε τύφλωσαν οι Ερινύες, που τόλμησες να αδράξεις τη μοίρα σου και σε δικάζουν οι Ευμενίδες.
Και ξέρεις ότι η δίκη αυτή δεν θα σε αθωώσει.

Και τώρα, πάνω στο λόφο, με το βλέμμα προσηλωμένο στη βροχή (οι ψιχάλες πάντα παίρνουν τη μορφή σου, όπως στροβιλίζονται στον κατάμαυρο ουρανό), σε θυμάμαι. Θα ήθελα να δω τα μάτια σου για μια τελευταία φορά, να χαθώ στην άβυσσό τους για κάποιες στιγμές - ή μερικές ώρες; Ή χρόνια ολάκερα; - να ατενίσω αυτές τις δύο σταγόνες ουρανού. Μα δεν είσαι εδώ. Κι εγώ πρέπει να συνεχίσω. Σε αφήνω με ένα ρόδο κι ένα ξίφος.

Προχωρώντας, ξανακούω τα λόγια:

And who are you

That I must bow so low?

Only a cat of a different coat,

That's all the truth I know.

In a coat of gold or a coat of red,

A lion still has claws,

And mine are long and sharp, my lord,

As long and sharp as yours

Φορώ το κράνος μου και αφήνω τη βροχή να με αγκαλιάσει.
Γελώ πικρά καθώς οι σταγόνες μού δείχνουν το δρόμο.

Το σημάδι του Νότου

   Εκεί, στη μέση του άγνωστου απείρου, εκεί όπου έφτασε όσο κανείς, αναρωτήθηκε: Και τώρα τι;
   Και δεν ήταν εύκολο να απαντηθεί. Έπρεπε, πρώτα, να αναλογιστεί πώς έφτασε εδώ. Θυμήθηκε τις φωνές, τις παρακλήσεις, τις απειλές. Ακόμα έκαιγαν στα αυτιά του τα πύρινα λόγια τους, όταν τον "συμβούλευαν" να γίνει σαν αυτούς, όταν του ζητούσαν επίμονα - πολλές φορές και βίαια - να απαρνηθεί τα πιστεύω του, το παρελθόν του, την ίδια του τη ζωή, να ακολουθήσει γνώριμα μονοπάτια, τόσο μακρυά από αυτό που ήθελε.

   Μα πάντα υπήρχε αυτή η φωνούλα μέσα του: Μην ζεις για την ευχαρίστηση, ειδικά των άλλων.  Κάνε τη ζωή σου το θησαυρό σου.
   Κι έτσι έκανε. Θυμήθηκε τον εαυτό του, όπου στα δεκαοκτώ του ξεκίνησε για το μεγαλύτερο της ζωής του ταξίδι. Τώρα, που πέρασαν τόσες μέρες - ή μήνες; - ή αιώνες; σκέφτηκε την πυξίδα του, το φάρο που έκαιγε μέσα του. Κοιτώντας πίσω του, ο Σταυρός του Νότου, επιβλητικός, ακίνητος, προπομπός του τέρματος, τον κάλεσε να μαζέψει την άγκυρα. Στο άγνωστο σκοτάδι τώρα έκαιγε μια μικρή φωτιά, ένα καθάριο φως. Τόσο χρειαζόταν για να σαλπάρει.
   Κι έτσι έκανε.