Μαραμπού

Τα κύματα σταμάτησαν, το βαγόνι βρυχάται
Συμπιεσμένες μορφές για προορισμό ασαφή
Οι λάμπες κάηκαν και τ' άστρα σβήνουν
Ο δρόμος σκοτεινός ορθώνεται, μα άγνωστη η γη

Αν μου κρατούσες συντροφιά η κούραση θα είχε φύγει
Κι η ώρα θα φάνταζε στιγμή
Μα η θύμησή σου, ένα νοσταλγικό μειδίαμα
Δεν απαλύνει την πληγή

Και φτάνεις φτερό, πλουμιστό κι εξωτικό
Στα σπίτια εξεχόντ' αρχόντων
Σαν μαραμπού

Δε θα ήθελες σκληρή την κλίνη
Όμορφο μα άδειο, ένα σπίτι φτωχικό
Εσέ σου πρέπει στέρεα γη, σου είχα πει
Χίλια άστρα σε φωτίζουν στον ανοιχτό ουρανό

Πέρα απ' τη ζωή, στα βαθιά πελάγη
Να σου χαμογελάσω μοναχά
Δυο στροφές κι έναν σκοπό
Απ' το πικάπ σού στέλνω ταπεινά


Και στολίδι στις αυλές κυρίων κι ηγεμόνων
Κι όχι στο φανοστάτη δίπλα μου, είσαι
Μαραμπού

Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό

Και τώρα
Και πάντα
Στην πρώτη τη γραμμή!

Πολύ σκοτάδι μας έπνιξε
Πόσο φως λαχταρήσαμε
Πολλή αλμύρα μας έκαψε
Πολύ κουπί τραβήξαμε

Και τραβάμε και τώρα
Κοιτάμε απελπισμένα αριστερά, δεξιά
Ή και καθόλου. Κι αυτό, νομίζω,
Η απάθεια, η αποστασιοποίηση
Είναι το χειρότερο
Οπότε μην κλείνεις τα μάτια
Γιατί ο τρόμος ορθώνεται και μπροστά σου

Ακούγαμε με μεθυσμένα αυτιά
Και με δακρυσμένα μάτια
Αυτούς που μιλούσαν ομορφότερα
Κι όχι τα ωραιότερα λόγια, τα αληθινά

Ακολουθούσαμε τις λάμψεις
Κι αποδυναμωνόταν ο Κεραυνός
Μα οι λάμψεις οδηγούν στο λάκκο
Που σκάβουμε μόνοι μας

Κι αν είν' ο λάκκος σου πολύ βαθύς
Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς
- Κ. Βάρναλης

Πολύ την πείνα μας χορτάσαμε
Και τραβήξαμε το ψωμί που φτιάχναμε για άλλους
Οι λάμψεις κόπασαν, κι άρχισε η βροχή
Τα κουπιά έσπασαν, ορθώθηκε ο σκλάβος

Πόσα σφαγεία μύρισαν θυμάρι
Και πόσες φορές η μυρσίνη
Η δοξαστική
Λησμόνησε;

Τιμή και δόξα στους πεσόντες
Τους μάρτυρες της Έμπνευσης
Της όμορφης αυτής κόρης
Που πάντρεψε το Χθες με το Αύριο

Το αίμα πήζει στην πληγή
Κι η Ιστορία πάει πάντα μπροστά

Κάποια ξημερώματα σε μακρύ τραπέζι

θά 'ρθουν να καθίσουνε μάνες και παιδιά.

Μέρα αναστάσιμη κι ο λαός θα παίζει

τα πολλά τραγούδια του για τη λευτεριά.

Θεατρικός διάλογος

- Αν βγεις στον πηγεμό για την Ιθάκη, έλεγε ο ποιητής, και δε θέλω να περιμένω, όχι άλλο.

- Βγες λοιπόν. Γιατί το βαυαλίζεις;

- Δεν καταλαβαίνεις, δε θα καταλάβαινες ακόμα κι αν σου μιλούσα για ώρες΄. Είναι τόσα πράγματα που σκέφτομαι, τόσα πλάνα που κάνω, και στο τέλος δεν καταφέρνω τίποτα.

- Ζήτω που καήκαμε, δηλαδή;

- ... Η συντροφιά σου είναι πολύ παρήγορη, εδώ, απόψε.

- Θα μου πεις τι σε εμποδίζει;

- ... Ιεριχώ να πηγαίναμε, στα ψηλά ερείπια των Τειχών να ατενίζαμε, αυτό θα ήθελα.

- Και τι μας εμποδίζει;

- Λάθος που βάζουμε στόχους, αφού δε θα τους υλοποιήσουμε.

- Μα, αν δεν προσπαθήσεις έχεις ήδη μοιραστεί την ήττα! Ναι, θα είναι δύσκολος ένας μεγαλεπήβολος στόχος, αλλά, αν δεν δεις μπροστά θα χάσεις και το πίσω! Ξεκίνα σήμερα, και μη σταματάς! Όταν κοιτάξεις πίσω, θα δεις τι απόσταση διένυσες.

- Παράπονο το έχω, θα καταφέρω ποτέ να γίνω αυτός που θέλω;

- Ρωτάς εμένα, αν θα εκπληρώσεις την ιστορία σου; Σε αυτό συνίσταται η διαφορά αυτού που θα ζήσει ή αυτού που θα επιβιώσει σε μια μίζερη ζωή, αυτού που τον σέρνουν στην αρένα για μια μάχη μέχρι θανάτου κι αυτού που θα μπει στην αρένα με το κεφάλι ψηλά!

- Τότε, γιατί ζουν άλλοι κι άλλοι, κι εγώ επιβιώνω απλά;

- Υφαίνει ο καθένας το δικό του σάββανο, κι ανάλογα με το έργο του ελκύει κοντά του εκάστοτε μνηστήρες.

- Φαντάζομαι ότι πρέπει να το ξηλώσω σε ένα βράδυ και να ξαναρχίσω;

- Χωρίς βιάση, αλλά και χωρίς σταματημό, αργά και σταθερά, ναι.

- Ψωμί έχει η υπόθεση, αλλά ναι, θα προσπαθήσω.

- Ω ναι, είναι μακρόχρονη διαδικασία,, μα το αποτέλεσμα πολύ καλύτερο απ' ό,τι αν δεν προσπαθούσες. Χαιρέτα το Γενναίο Νέο Κόσμο που ορθώνεται μπροστά σου!

 

 

Green sleeves waving

Madmen raving

Through the shattered night

 

Οι μέρες που άλλαξαν τον κόσμο

Σήμερα συμπληρώνονται τα 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.

"Καταραμένοι να 'στε, μπουρζουάδες, εσείς που μας παίρνατε το ψωμί από τα χέρια. Τελειώσατε κύριοι, ο κόσμος σας ο γερασμένος έγινε στάχτη.
Τώρα είμαστε εμείς, ο ανθός της γης, που εκπληρώνουμε τα χρέη μας στην αρμονία του όμορφου αυτού κόσμου

Χαίρετε, κολασμένοι της γης! Δεν έχετε να χάσετε παρά μόνο τις αλυσίδες σας! Η ελευθερία μας περιμένει ,σαν ένας φοίνικας αναγεννάται από τις φλόγες του παλιού!

Ο ιδρώτας, δικός σου ιδρώτας. Το αίμα, από την μεγάλη σου κόκκινη καρδιά. Κάθε δάκρυ που έχυσες, εκατό φορές θα ξεπλυθεί.

Έφυγαν οι πεινασμένοι λύκοι. Ώρα για τις ομορφότερες μέρες να έρθουν."

"Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Σε ποιο μέρος, ποια εποχή, οι προλετάριοι ποιας χώρας θα το τελειώσουν, δεν έχει σημασία. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράκτηκε"
Β. Ι. Λένιν

Περιπατήματα μιας στάσιμης εποχής

Άγνωστα βήματα στην ίδια πόλη
Β - Υλικό και πανκ ροκ σκηνή
Ερωτικές σκηνές κάτω απ' τα νέον φώτα
Λαϊκό προσκύνημα στη μετα-grunge εποχή

Είδωλα σκουριασμένα κι ιπτάμενες σαΐτες
Ο αέρας σέρνει τη σημαία λευκή
Άφωνοι προφήτες, σας πρόδωσε ο θεός σας;
Η πάλη στα δικά μας χέρια, πολεμική ιαχή

Εσωτερικότητα στο άγριο έξω
Κι ο θάνατος σωριάζεται νεκρός
Ζούμε χρόνια μιζέριας, γεμάτα ευτυχία
Τρεις το πρωί στο έρεβος βρίσκουμε το φως

Χάνεται το μέτρημα, τα χρόνια τα πέτρινα
Που ενωθήκαμε εις σάρκα μίαν
Κατακόμβες υπό το φως φθορίου
Θυμίζουν την ξεχασμένη νηνεμία

Νουάρ σκιές, φώτα και λοιπά
Ξεκούρδιστος πομπός να παίζει ένα σκοπό
Η αϋπνία, αιώνες τώρα, αλήθεια, η μόνη αληθινή
Το άδειο σπίτι με προσκαλεί να μπω