Πικρόγελως μη φεύγει, σταυραϊτέ μου
Γιατί σε εσένα έτυχε ο κλήρος της ζωής
Και αν τα μάτια σου θλιμμένα ατενίζουν
Είναι γιατί κοιτάξανε πιο μακριά από όλους
Και αν πέθανες, και αν δε θάφτηκες
Παραμένεις ζωντανότερος από τους ζωντανούς
Και αν κανείς - νομίζεις - δεν σε τραγουδάει τώρα πια
Είναι γιατί σε μάθαιναν νανούρισμα στην κούνια
Ένα τροπάρι γνωστό, ο ρυθμός αργός και στιβαρός,
Όπως οι οπλές του αλόγου στα δύσβατα βουνά
Οι στίχοι μιλούν για ήρωες
Και πράξεις τους "ανίερες"
Τα χέρια πιάνονται σαν τις ζώνες, χιαστί
Μα για μένα θα μείνει πάντα η καρδιά η φλογερή
Ο αγώνας για το βασίλειο της ελευθερίας
Η αγάπη μου για την αγάπη σου, το πάθος το κοινό μας
Ότι η γης αυτή θα αλλάξει γιατί πρέπει να αλλάξει
Το σφυροδρέπανο το κάναμε αστέρι του δικού μας Βορρά
Σε έναν δρόμο στρωμένο με αγκάθια
Η κόκκινη
Από το δικό μας αίμα,
κουβέρτα που μας αγκάλιασε
Το στερνό μας λιανοτράγουδο:
Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!
