Σημαίνων και άσιμος

 Πρότεινέ μου κάποια λύση
Δεν θα σου παρακοστήσει

 Μιαν ανάσα στην αστραπή
 Και έναν χορό στη μπόρα
 Τα στερνά τα τιμούν τα πρώτα
 Σε τρικυμία χαλαρή

 Διαβάζω μάχες στα αποκόμματα
 Της ελπιδοφόρας εφημερίδας
 Μα της δικής σου ημερίδας
 Να γράψω δε βρίσκω χρώματα

 Στα σκοτάδια αντίθετη φορά
 Βγήκε η πορφυρή αυγή
 Και ξανά ματώνω να φανεί
 Η δική σου προσφορά

Να ξαναγίνω καβαλάρης
Και ξαναέλα να με πάρεις
   ουρανέ
Για δεν υπήρξα κατεργάρης
Και τη χρειάζομαι τη χάρη σου
   μωρέ

Πέρασαν τόσα χρόνια

Ρε μπαγάσα,
Περνάς καλά εκεί πάνω;

Sirens

Oh listen, the world is awake

I dreamt a dream on a white shore
Of the marble steps I saw you once before

You assuaged fears I brought myself
Of them, a whole section on my bookshelf

I don't know how Joan of Arc felt

Because imitation's boring

I failed your love while I always got out of line
I always felt I didn't have the time
   I gave you the whole nine

        While I sipped on your lilac wine
You gave me your heart while I played you with mine
I donned a shadow on your time to shine

Ego's palpable on the one above

Destroy character to create the human
Bigmouth should shut up and be disposed of

Make way for the new, the improved, the lily to bloom in

Well, heart's at peace with evil and all within

Always somewhere, 

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο Ήλιος καλήμέρα, Με τόσα φλάμπουρα λάμπει ο ουρανός

 Τώρα στο τέλος της ζωής μου,
την ώρα των απολογισμών,
σβήνουν απ' το μυαλό μου 
οι λεπτομέρειες και μένουν τα 
"Μεγάλα Μεγέθη".

Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα,
τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια
μου τα πέρασα κάτω
από τη σημαία του ΚΚΕ.

Για το λόγο αυτό
θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο
σαν κομμουνιστής.

Μίκης Θεοδωράκης

Άξιος ήν - Ή, μάλλον, Άξιος Εστί, το έργο του, ο πραγματικός Μίκης, του πενταγράμμου και του τουφεκιού θα ζει για πάντα

Υπάρχουν οι μεγάλοι άνθρωποι
- στην Τέχνη, θέλετε, στην Πολιτική, στην Ιστορία -
Και υπάρχουν και οι τεράστιοι.

Και υπάρχει και ο Μίκης.

Ο Μίκης που έβαλε την ποίηση στο στόμα του καθημερινού εργάτη,
Και που (αν)έδειξε την Ποίηση της καθημερινής πάλης

Ο Μίκης που έφαγε το ξύλο, τις κακουχίες, τις στερήσεις,
Για να αργήσουμε να τα φάμε και εμείς

Ο Μίκης που στο πεντάγραμμο απεικόνισε τη δική μας Γκουέρνικα,
Που βούτηξε την πένα της αθανασίας μέσα στο μελάνι του βούρκου

Ο Μίκης που εξαιτίας του τραγουδιέται ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης και τόσοι άλλοι
Όχι στα κοσμικά σαλόνια,
Αλλά από τα παιδιά της φτωχολογιάς

Ο Μίκης της "Ελλαδίτσας", της "Ψωροκώσταινας",
Που τον τραγούδησε ο Κόκκινος Στρατός και  που για αυτόν δάκρυζε η Κούβα

Ο Μίκης που όλος ο ντουνιάς ήταν μικρός
Για να χωρέσει τον αναστεναγμό μας

Ο Μίκης που κατάφερε, με τη λεβεντιά του, να κερδίσει
Όλος ο κόσμος να τον φωνάζει με το μικρό του όνομα

- Πόσοι λίγοι δοξασμένοι, άραγε, το κατάφεραν αυτό; Ο Φιντέλ, Ο Χαρίλαος, Η Αλέκα;

Γεια σου και χαρά σου, λοιπόν, ωραίε μου λεβέντη! Να ξέρεις ότι, ό,τι πέρασες και ό,τι έγραψες, θα μείνει εδώ 

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
Όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένεια τους
Όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
Όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
Και το κελί μας κόκκινο ουρανό

Μάνα μη στενάζεις!
Μάνα μη θρηνείς!
Τώρα πέφτουν οι θρόνοι
Και τραντάζει η γης!

Αλλά χρη θαρρείν!
Άλλωστε,

Με τόσα φύλλα μας γνέφει ο ήλιος καλημέρα

Με τόσα φλάμπουρα λάμπει ο ουρανός

Είμαστε δυο

Είμαστε τρεις

Είμαστε χίλιοι δεκατρείς

Under the Flower Moon

Gentle moonlight through the trees
 Rustling leaves float in the air
The tale of woes, this feast of kings
The Gypsy Queen, so debonair
   Under the flower moon

Pour some starlight to our cups
Let the dance take us away
Fires fill our souls with light
Up to the first break of day
   Under the flower moon

Folklore masters, shamans' sons
Gather 'round for another dance
Crystal balls and veils are flung
Stomping feet, the tabor's rung
   Under the flower moon

The Majesty Tapes

 Η ποίησις είναι
Τα λόγια που δεν ξέρουμε
Σε γλώσσες που δε μιλάμε

Ένας ανάπαιστος, ίαμβος ή χαϊκού
Που συνθέτει ο άνθρωπος των σπηλαίων
Με το αίμα του

Ένα cel shaded δυστοπικό περιβάλλον
Που γίνεται από την απουσία σου,
Ωραίο φως

Ξεχασμένες θυσίες
Αναβίωσαν πάλι
Και ζητάνε εσένα, ποίηση

Dancing with myself

 Idolize your idol eyes
It's a nice day to start again

Λάβαμε θέση στο Πάνθεον
Ξεχνώντας την ανθρωπιά
Που μας έκανε θεό
Στα δεύτερα μάτια μας

I do (lies!)
Idolize
Idol eyes
Idol lies

Dark seas of Valinor

Sea waves calm my mind
Ethereal blue is all my eyes can find
Trapped in life, free to live, I'm
Slowly sinking in the sands of time

Rustling leaves, my memory
Swept away by fears of ivory
Purple haze in all my dreams
Purple rain pours in my seams

From the ground, they beckon me
"Come lay here, next to me
It won't hurt and you'll be free"

"But it's not where I want to be!"

Through the mask I bleed my eyes
As I inhale my blinding prescience spice
Present, past and alla the times
Will merge again in Paradise

Lady of the sea, she beckons me
"I promise you eternity
Come to me and shan't I see
Eternal sands of lo and lee"

"I told you once, I'll tell you now
I'd rather wear my thornish crown
Battles end from fate's dark hand
Before me tremble at the sands!"