Μέρες αργίας

Θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
Όρους ζωής και την αδρά χαρά του κόσμου


Κουρασμένα μάτια
Θλιμμένα μάτια
Μάτια που κλείνουν - και κανείς δεν ξέρει γιατί

Καρδιά που κοιτά και δεν βλέπει
Καρδιά που ματώνει χωρίς να χτυπά
Καρδιά που έχασε το χτύπο

Βήματα που σέρνονται στο διάδρομο
Ξαπλωμένο σε κρύο κρεβάτι σώμα
Από τον κόσμο αποξενωμένο

Το μαξιλάρι έχει γεμίσει από τη σκόνη των ονείρων
Που τρέχει με τα χαμόγελά μας
Που δίνει νόημα στη ζωή μας, ψυχή στα ματόκλαδά μας

Ήρθες την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
Σώθηκα και τα εσώψυχά μου καίνε

Ο κόσμος ξεμακραίνει, ωραία στιγμή μου ξένη

 I know every scene by heart, they all went by so fast

Οι άνθρωποι αλλάζουν, αγάπη μου
Κάποιοι προς καλό, κάποιοι προς κακό
Εμείς αλλάζουμε

Δες μας

Για αυτό, αύριο θα σε δω
Θα καθήσουμε στο ίδιο τραπέζι
Θα τσουγκρίσουμε, θα πιούμε
Θα γελάσουμε
Θα σε κοιτάω, αυτές τις κλεφτές ματιές που με καταλαβαίνεις
Θα σε κοιτάω στα μάτια για να σου δείξω πόσο σε αγαπάω

Και μετά θα σε αποχαιρετίσω, μια αγκαλιά δυνατή
Ένα φιλί στο μάγουλο, δυο λέξεις
Κι έπειτα ο καθένας θα γυρίσει σπίτι του
Την επομένη στην πόλη που σπουδάζει
Στη σχέση του, σχέσεις που κράτησαν το δικό μας έρωτα
Διάβασε τους στίχους. Εμείς είμαστε

Στην αγκαλιά που δίστασα να δώσω

Καληνύχτα σου, να προσέχεις. Να είσαι χαρούμενη, εγώ μόνο για αυτό καίγομαι ζωντανός

18,1,3,1,16,1,24
Κι η παράγραφος

Δώδεκα

 Somewhere, between the sacred silence and sleep 

 Disorder, disorder, disorder

 Δώδεκα οι μήνες

Και κάθε μήνας πιο λαμπρός

Δώδεκα τα χρόνια

Που σηματοδοτούν μιαν εποχή

Δώδεκα οι ουρανοί

Κι έπεσα από όλους για την εκπλήρωση μιας ευχής

Δώδεκα οι βαθμίδες

Της Κολασης που πηγαίνουν οι άνθρωποι

Για να ξεφύγουν από τα βάσανα της γης

Δώδεκα, δώδεκα

Πάλι δώδεκα και πέντε

Οι ώρες από τότε που ειδωθήκαμε

Πριν φύγεις για τα ξένα

Δώδεκα, από δώδεκα

Και δώδεκα ώρες

Μέχρι να σε ξαναδώ

City Lights

And I would surely stay

Είπε:

ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.

Το σώμα σου ωραίο.
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.
Όσο απομακρύνεσαι
σε πλησιάζω.

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.
Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.

Σε αναπνέω.
Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου 

—σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.
Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ’ αυτί σου.
Τόσο μικρό και τρυφερό
πώς χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή 
-πέρα απ’ τη γέννηση,πέρα απ’ το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο
παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πώς πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ’ τα δάχτυλα.
Ενώνεται.
Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.


Δυο μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.
Τι να τα κάνω τ’ άστρα
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.

Η ησυχία κι η απόσταση δεν είναι ζήτημα.
Ακόμα σε νοιάζομαι, να το ξέρεις