Μέρες αργίας

Θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
Όρους ζωής και την αδρά χαρά του κόσμου


Κουρασμένα μάτια
Θλιμμένα μάτια
Μάτια που κλείνουν - και κανείς δεν ξέρει γιατί

Καρδιά που κοιτά και δεν βλέπει
Καρδιά που ματώνει χωρίς να χτυπά
Καρδιά που έχασε το χτύπο

Βήματα που σέρνονται στο διάδρομο
Ξαπλωμένο σε κρύο κρεβάτι σώμα
Από τον κόσμο αποξενωμένο

Το μαξιλάρι έχει γεμίσει από τη σκόνη των ονείρων
Που τρέχει με τα χαμόγελά μας
Που δίνει νόημα στη ζωή μας, ψυχή στα ματόκλαδά μας

Ήρθες την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
Σώθηκα και τα εσώψυχά μου καίνε