Χίλια μίλια πέρα απ' τις Εβρίδες

Ποιος ρήγα γιος θε' να σε πιει σ' ένα ποτήρι;

Νύχτα. Υγρασία, καταχνιά και ψύχρα.

Τα κίτρινα φώτα του λιμανιού

Όμοια με όνειρα κλινήρη

Χάνονται από τα κύματα που σκάνε στον όρμο

Του Πορτ Πεγκάσου, τα μεσάνυχτα.

Βρεγμένοι, κρατιόμαστε από το σκοινί

Κόντρα στον άνεμο που λυσσομανά

Με την ελπίδα ότι αυτό
Δε θα είναι το τελευταίο μας ταξίδι

Ο καπετάνιος μας κοιτάει από τη γέφυρα

Άνδρας σωστός γερόλυκος

Τα χρόνια του τα έφαγε η θάλασσα

Κι αυτός την ερωτεύτηκε αρρωστημένα

Μας κοιτά. Θέλει να δει αν θα σηκώσουμε το πανί

Κόντρα στο Σιρόκο

Να καταφύγουμε στα λιμάνια της Ανατολής
Για το εμπόρευμα τ' αφέντη

Κι είναι αλήθεια, όταν δεν έχεις τίποτα

Παρά μόνο τη ζωή σου που παλεύεις να κρατήσεις

Καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι πραγματικά μόνος -

Έχεις τους συντρόφους σου μαζί.

- Ως πότε; φωνάζει ο νεότερος

Θα σηκώνουμε αυτού του στεναγμού τους πόνους;

Αυτή είναι η ζωή. - Δεν είναι αυτή η ζωή!
Δεν γεννηθήκαμε να πεθαίνουμε σκυφτοί!

Το φεγγάρι χλωμό τρέχει ανάμεσα στα σύννεφα

- βγήκαμε ανοιχτά -

Κι αφήνει το γλυκόπιοτό του ασήμι

Στην ανταριασμένη θάλασσα.

Αυτή, σαν διψασμένη από καιρό,

Σαν έτοιμη από αρχής της Φύσης,

Το φιλά στα χείλη της με βρυχηθμούς.

Τα στεγανά του βαποριού χάνονται

Θαρρείς πως το μεταλλικό φέρετρο αυτό

Σημαδεύει την άβυσσο

   Κι εμάς μαζί.

Ο χρόνος σταμάτησε - 

Ή δεν υπήρξε ποτέ;

Όταν η ζωή σε καλεί πίσω

Καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει θεός.

Κόρη, σε θυμήθηκα κι απόψε
Στο γιόμα της ζωής μου

Να χορεύεις με την αγνότητα της θεϊκής σου λάμψης

Τα μάτια σου, δυο σταγόνες ουρανού

Λίγη απ' την ουσία του θεού

Πέσαν για λίγο πιο βαθιά, στο βυθό που πνίγηκα

   Όταν έψαχνα να σε βρω.

Wheel of Time

Αφέντη της ζωής, Χρόνε,

Που ματαιώνεις ό,τι καλύτερο κάνουμε,

Στα χέρια σου παραδίνομαι
Να με βγάλεις από το τέλμα αυτό

Γιατί δε μπορώ να είμαι άλλο πια ολόρθος -

Κάποτε λυγίζουν κι οι παράλληλες γραμμές

Τέμνονται, και η απόσταση μεταξύ του τότε και του τώρα

Μοιάζει απτή, σαν ο αέρας να μπορεί να κοπεί με μαχαίρι

Ο μελλοθάνατος σε χαιρετά από τη φυλακή

Σε δέχεται σαν παλιό φίλο που επιτέλους ήλθε να τον λυτρώσει

Ο νεκρός σε θυμάται, σε αναζητά, μιας και του τελείωσες

Εγώ πού είμαι; Τι κάνω;

Γιατί δίπλωσα στο πάτωμα;

Έρχεσαι; Ή έχω ακόμα λίγο;

Τον τροχό σου γυρνάς ξανά, τις μοίρες μας αποφασίζεις

Εσύ, η τέταρτη διάσταση! Η σταθερά μεταβλητή!

Γυρνάς, και ξανά στο διάβα σου ξαπλώνουμε
Χωρίς μέτρο ή ρυθμό, απαγγελλόμενα χωρία στη μελική σου ποίηση.

Πηδώ στο μέγα Άπειρο, χωρίς να ξέρω τι θα κάνω.

Τι έπαθαν τα όνειρά σου; Πραγματοποιήθηκαν ή ακόμα;

Απόγευμα στο δέντρο

Απόγευμα·
Κι όπως ο ήλιος ξεπεζεύει το άρμα του
Και ξαπλώνει πίσω από τα βουνά
Της Αίτνας
Κι η μικρή αυτή πόλη
Η μεγάλη λεωφόρος των Ονείρων εδώ
Φωτίζεται περίλαμπρη υπό το θριαμβεύον σκοτάδι
Χαίρομαι για το opus που ξετυλίσσεται
Τώρα που έπεσαν κι οι τελευταίες νωχελικές πινελιές

Κι είναι απορίας άξιον πώς είσαι τόσο μόνη σου, και τόσο
Μαζί μου: Τόσο ανεξάρτητη, τόσο αδάμαστη, τόσο ωραία.
Ο Έρως περίλαμπρος εκτόξευε τα βέλη του
Από τη χρυσή του φαρέτρα, προς όλες τις κατευθύνσεις
Και με συνέδεσε με το λαμπρότερο άστρο, το εγγύτερο
-Και συνάμα τόσο μακρινό -
Αστέρα.
Μα δεν είναι πια η ώρα για θεούς κι αγγέλους -
Δεν πάτησε στη γη πιο γενναίο, πιο άγριο πλάσμα από τον άνθρωπο.

Μπροστά μου το δέντρο ορθώνεται αγέρωχο
Και μέσα από τα πλουμιστά κλαδιά του
Ο ήλιος παιχνιδίζει στους τοίχους του σπιτιού μου
Και τα σχήματα που ραίνει είσαι εσύ -
Απόδειξη ότι ήσουν εδώ.

Ας αφήσουμε το πώς πρέπει να γράφεις -
Η ποίηση παίρνει το ύφος που θέλεις εσύ
Για αυτό κι η ποίησή μου
Ενσαρκώνει εσένα, ω puella
Όπως είπε από την εξορία κι ο Ρωμαίος,
Ο έρωτας είναι πόλεμος
Κι ο στρατευμένος αγαπά διπλά

Παρατήρησα πως η ποίησή μου
Έχει Μούσα εσένα
Έλα ξανά, Τέχνη της Ποιήσεως,
Και δώσε μου πάλι πνοή
Γιατί οι καιροί είναι τόσο αντιποιητικοί
Κάνε με να υμνώ τον πολυμήχανο λαό
Που, σαν κι εμένα, παλεύει για τα όνειρά του
Όρθιος, δάδα ελπίδας μες στο σκότος
Και ξαπλωμένος κάτω από το δέντρο,
Τον έναστρο ουρανό

Στήνει καζούρα στην πλατεία η γαλαρία
Σε τρίτη σύνοδο Αφροδίτη κι Ουρανός
Τέσσερις τοίχοι η καινούρια μου εξορία
Δε φταις εσύ, δε λέει συγγνώμη ο κεραυνός

Shadow of your love

Now I'm reckless
Gonna have some fun

Η χαμένη ανάκλασή μου στον καθρέφτη θρυμματίστηκε
Κάτω από το βάρος
Της αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι.

Ναι, γελάσαμε, πόσο φαιδρό!
Τώρα αρχίζουν τα καλά
(και ποιος ξέρει πόσο καιρό αδημονώ ν' αρχίσουν...)

Βρίσκω σιγά-σιγά τον παλιό μου εαυτό,
εξελιγμένο, σε νέο ποιοτικό στάδιο.
Γύρισα, ή, τουλάχιστον, γυρίζω.