Wheel of Time

Αφέντη της ζωής, Χρόνε,

Που ματαιώνεις ό,τι καλύτερο κάνουμε,

Στα χέρια σου παραδίνομαι
Να με βγάλεις από το τέλμα αυτό

Γιατί δε μπορώ να είμαι άλλο πια ολόρθος -

Κάποτε λυγίζουν κι οι παράλληλες γραμμές

Τέμνονται, και η απόσταση μεταξύ του τότε και του τώρα

Μοιάζει απτή, σαν ο αέρας να μπορεί να κοπεί με μαχαίρι

Ο μελλοθάνατος σε χαιρετά από τη φυλακή

Σε δέχεται σαν παλιό φίλο που επιτέλους ήλθε να τον λυτρώσει

Ο νεκρός σε θυμάται, σε αναζητά, μιας και του τελείωσες

Εγώ πού είμαι; Τι κάνω;

Γιατί δίπλωσα στο πάτωμα;

Έρχεσαι; Ή έχω ακόμα λίγο;

Τον τροχό σου γυρνάς ξανά, τις μοίρες μας αποφασίζεις

Εσύ, η τέταρτη διάσταση! Η σταθερά μεταβλητή!

Γυρνάς, και ξανά στο διάβα σου ξαπλώνουμε
Χωρίς μέτρο ή ρυθμό, απαγγελλόμενα χωρία στη μελική σου ποίηση.

Πηδώ στο μέγα Άπειρο, χωρίς να ξέρω τι θα κάνω.

Τι έπαθαν τα όνειρά σου; Πραγματοποιήθηκαν ή ακόμα;