La campanella

Έφυγες μες στη φωτισμένη νύχτα
Τα βήματά σου ανακλούσαν στο ασημένιο φως
Η άσφαλτος μαύρη, αίμα κάτω απ' την υγρή σελήνη
Ο φανοστάτης δίπλα σου φρουρός

Τα χαρτιά σου μάζεψα ένα ένα
Τα πήρε ο αέρας, διαβατάρικα πουλιά
Με κοίταξες στα μάτια, γεμάτη αγωνία
Γνωρίζοντας ότι θα ήταν η στερνή φορά

Με είπες άκαρδο κι ασταμάτητο
Μια δύναμη που παρασέρνει τον αέρα
   και βάζει στο νερό φωτιά
Γέλασα πικρόχολα, κι η φωνή σου κάηκε
Αν με ήξερες καθόλου, θα γνώριζες
   ότι κάνω στο κενό βουτιά

Meglio e felici in questa vita, che aspira a esserlo nella prosima, amore.
Va' ora. Addio