Και διάβαζε πολύ

Είναι πάρα πολλά αυτά που θέλω να γράψω,
Με αποτέλεσμα να είναι τόσο συγκεχυμένα στο μυαλό μου
Που να μην ξέρω πώς να τα δομήσω, χωρίς να αναλωθώ σε απλή παράθεση γεγονότων, αλλά ούτε σε στείρο διδακτισμό.

Ένα άρθρο, όμως, αξίζει να το αναπαράγω

Μία δική μου συμβουλή για το "ευρύτερο συμφέρον":

   Μερικές φορές, ειδικά σε τέτοιες ιστορικές στιγμές (και, ναι, όπως κάθε μέρα, αλλά ειδικά τέτοιες μέρες, γράφεται Ιστορία, ακόμα και αν περνάει απαρατήρητη), πρέπει να κάνουμε θυσίες για το ευρύτερο συμφέρον, for the Greater Good. Όπως η κοινωνία επηρεάζει το άτομο πολύ περισσότερο από το ανάποδο (στη διαλεκτική σχέση ατόμου και κοινωνίας), το άτομο οφείλει να κάνει παραχωρήσεις, από τη μία, σε τέτοιες καταστάσεις, από την άλλη όμως θα ήταν καταστροφικό να κλείσει τα μάτια και να ακολουθεί ιδεοληπτικά αυτούς που ευθύνονται για αυτή την κατάσταση, αυτούς που έκαψαν το δάσος και τώρα μιλούν για αναδάσωση.

Τα μάτια ανοιχτά, γιατί επιδιώκεται κλίμα αποπροσανατολισμού α λα 1984, μαζί με μία τρομερή καταστολή των λαϊκών ελευθεριών, α λα V for Vendetta.  Λένε ότι είναι προσωρινό, για την καταπολέμηση της εξάπλωσης. Φαίνεται ότι ήρθαν για να μείνουν αυτά τα μέτρα. Εμείς τι θα κάνουμε, όμως;
Τα αυτιά ανοιχτά, γιατί προσπαθούν να θολώσουν τα νερά μεταξύ πραγματικότητας και μαζικής υστερίας.
Τα στόματα ανοιχτά, με φωνές αγώνα, γιατί η ελευθερία του λόγου ήδη ξεκίνησε να καταστέλλεται.
Το γόνατο αλύγιστο, η πλάτη ίσια, τα δόντια σφιγμένα, γιατί τα χειρότερα τα έχουμε μπροστά μας

Αλλά, περισσότερο, μία συμβουλή του Νίκου Ζαχαριάδη, από τα κελιά της εξορίας:

Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαϊ σου, και διάβαζε πολύ

"Μια φράση που τη μοιραζόταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο ιστορικός  γραμματέας του ΚΚΕ, με τους συντρόφους του. Ήταν η συμβουλή του, ένα παρασύνθημα, για να κρατηθούν όρθιοι στις φυλακές και στις εξορίες.  Αλλά πάλι φαίνεται παράξενο: Πώς γίνεται να αγαπάς το κελί σου;…  

   Στην πορεία κατάλαβα (νομίζω).  Αυτό που λέγανε (νομίζω) ήταν ότι δεν παραιτείσαι ποτέ. Δεν σκύβεις ποτέ. Δεν συνθηκολογείς. Δεν τα παρατάς. Ποτέ. Παίρνεις δύναμη από ό,τι μπορεί να σου δώσει ζωή. Παίρνεις ζωή από την αγάπη για την ίδια τη ζωή. Από την αγάπη για την ομορφιά και το δίκιο. Από την αγάπη για τους ανθρώπους και τον τόπο σου. Ακόμα κι αν για τον τόπο σου, για την προκοπή του, χρειαστεί να ζεις μέσα στο «κελί» σου. Φροντίζεις το «κελί» σου, δεν το παρατάς, δεν απαρνιέσαι τον αγώνα και το όραμα να ξημερώσει το δίκιο στον τόπο σου. Και κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να είσαι παρών και ετοιμοπόλεμος σε αυτό τον αγώνα. Δεν καταθέτεις τα όπλα. Φροντίζεις  να συντηρείς τις βιολογικές αντοχές σου, αλλά και τη σπίθα στο μυαλό σου.  Αν είναι να γράψεις Ιστορία, να γίνεις μέρος του λαού που θα γράψει τη δική του Ιστορία, πρέπει να σε παίρνουν τα πόδια σου. Και να δουλεύει το μυαλό σου.

Προφανώς και δεν αγαπούσαν ποτέ το κελί με την έννοια που εμείς έχουμε στο μυαλό μας. Αλλιώς δεν θα δραπέτευαν από τα μπουντρούμια ο Μπεζεντάκος, οι 27 των Βούρλων, οι 9 του Συγγρού, οι 8 της Αίγινας κοκ. Αγαπούσαν, ήταν αφοσιωμένοι σε ό,τι τους είχε οδηγήσει στο κελί. Αυτό ήταν το “κελί” τους: Το πάθος τους για την ελευθερία. Και αυτό τους έκανε αλύγιστους. Η στράτευσή τους με την ανώτατη μορφή ελευθερίας: Την κοινωνική απελευθέρωση. Και η απόφασή τους ότι ο αγώνας, όσο δύσκολα κι είναι τα πράγματα, δεν σταματάει. Ποτέ.

   Για τις γενιές που ακολούθησαν, για τη δικιά μου γενιά, το κελί έγινε κάπως πιο «ευρύχωρο». Το φαγητό «γρήγορο». Δεν είμαστε η γενιά που μπορεί να δίνει συμβουλές για «κελιά». Ούτε να κάνουμε μαθήματα για τη δύναμη της ψυχής που χρειάζεται για να «καταπιείς» τις σωματικές κακουχίες και την ανάξια πλερωμή που επιφύλαξε η «δημοκρατία» ενάντια στους αγωνιστές για δημοκρατία. Είμαστε, όμως, μια γενιά που την έχουν στριμώξει στα δικά της κελιά. Και το θέμα είναι αύριο, όταν θα βγούμε έξω στην πρότερή μας «ελευθερία», να μην επιτρέψουμε στους κάθε λογής «δεσμοφύλακες» να διοικούν μετατρέποντας την αναποδιά σε ευκαιρία τους, όπως έκαναν με την οικονομική κρίση. Γιατί αύριο – μην έχουμε αμφιβολία – θα μας δουν σαν τα πειραματόζωα που έμαθαν ή ακόμα και «αγάπησαν» να ζουν και να τους φέρονται σαν σε φυλακισμένους – «ελεύθερους».

   Γι’ αυτό το χρέος μας, σε άλλες συνθήκες, με άλλες αφορμές, αλλά λόγω τελικά των ίδιων αιτίων, παραμένει ίδιο και ατόφιο. Να σταθούμε όρθιοι. Κι αν θέλουμε να είμαστε άξιοι γιοί των πατεράδων μας, θα κριθούμε, τελικά, από το αν γίνουμε άξιοι πατεράδες για τα παιδιά μας. Αν αξιωθούμε να τους μεταφέρουμε το μήνυμα και μαζί τη φλόγα της αντοχής, της συντροφικότητας, της πειθαρχίας και της απελευθέρωσης κάθε φορά που το «κελί» – όπως τώρα – θα στενεύει. "

- Νίκος Μπογιόπουλος

ΥΓ: Σε τέτοιες στιγμές φαίνεται η (όχι και τόσο) ενστικτώδης αντίδραση του καθενός και καθεμίας, όντες αντιμέτωποι με μία ριζικά μεταλλασσόμενη πραγματικότητα. Βλέπουμε τις ρητορικές μίσους των επίσημων εκπροσώπων εναντίον των προσφύγων, αλλά βλέπουμε και τις πράξεις αλληλεγγύης. Βλέπουμε τις προτροπές προς τους θεοσεβούμενους να συνεχίσουν να κοινωνούν, σε ένα ιδιότυπο φαινόμενο ευγονικής (ας μην ξεχνάμε ότι ανήκουν στον μη οικονομικά ενεργό πληθυσμό, γιατί το κράτος να τους παρέχει σύνταξη;), αλλά βλέπουμε και τις αυθόρμητες πράξεις συμπολιτών μας που προθυμοποιούνται να τους εξασφαλίζουν φάρμακα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, αν οι ίδιοι αδυνατούν να πηγαίνουν για αυτά. Βλέπουμε το "θαύμα του Δυτικού κόσμου" να αρνείται τα δωρεάν τεστ αλλά βλέπουμε και τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Κούβα να δέχεται το αποκλεισμένο κρουαζιερόπλοιο. Κυρίως, όμως, βλέπουμε το σύστημα το σάπιο, όπως εδώ και αιώνες το χαρακτηρίζουν κάποιοι "γραφικοί" να κλυδωνίζεται τόσο, ώστε να φαίνεται η γύμνια του και το κακοφορμισμένο του σώμα. Βρίσκεται μεταξύ σφύρας κι άκμονος, σφυροκοπεί επειδή σφυροκοπείται αλύπητα
Αύριο θα προσπαθήσει να ανοικοδομηθεί πάνω στα απομεινάρια του τσακισμένου λαού που εκμεταλλεύεται και καταπιέζει. Εκεί, θα δοθεί η μητέρα των μαχών για να μη γείρει η ζυγαριά υπέρ του. Πού θα είμαστε εμείς;

Solo el pueblo salva al pueblo

Popule tremendae majestatis,
Qui salvandos salvas gratis
Salva omnes, fons pietatis