Σάββατο. Βράδυ. Τα αστέρια λάμπουν. Τα φώτα χύνουν το αμυδρό φως της νιότης που τους απομένει σε όμορφες σκηνές: ζευγάρια σε παγκάκια, οικογενειακές βόλτες με μωράκια στο καρότσι, όμοιο με τετράτροχη άμαξα που μεταφέρει το σκήπτρο το βασιλιά του μέλλοντος, φιλικές παρέες να κάθονται, να γελάνε...
Κι όλα αυτά... από τη μουσική και τους φίλους, τη μεγαλύτερη έμπνευση που θα μπορούσε να έχει κανεις... ένα Σάββατο. Βράδυ.
Γέλιο. Πόσο όμορφο θέαμα, όταν βλέπεις κάποιον να γελά. Σε κάνει να απολαμβάνεις τη χαρά του ως δική σου, του υπενθυμίζει τις δικές σου στιγμές ευτυχίας, σου λέει ότι, παρόλο που είναι δύσκολο να το δεις τώρα, πάντα θα υπάρχουν από πάνω σου τα αστέρια...
Αστέρια. Ένα τόσο όμορφο και συνάμα τόσο δυνατό φαινόμενο. Ένα θαύμα της απεραντότητας το σύμπαντος με τόσες πλευρές, όσες πτυχές έχουν κι οι ψυχές των ανθρώπων, οι οποίοι κάλλιστα αντιπροσωπεύονται από τις μικρές κουκίδες στο σκοτεινό κι ασυννέφιαστο ουρανό...
Ουρανός. Η γαλάζια ευτυχία. Το καθαρό σύμβολο της ελευθερίας. Είναι πράγματι αξιοπερίεργο πώς κάτι τόσο συνηθισμένο, όπως ο ουρανός από πάνω μας, αντιπροσωπεύει τα όνειρά μας, τις επιθυμίες μας, το αίσθημα της αγάπης προς την ελέυθερη ζωή. Πράγματι, πόσες φορές έχουμε ονειρευθεί πως πετάμε, πόσες στιγμές κοιτάμε τον ουρανό και ταξιδεύουμε... μιλάμε... νιώθουμε... ερωτευόμαστε...
'Ερωτας. Το πιο όμορφο συναίσθημα όλων των εποχών. Το να νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι όταν τη βλέπεις, το να γελάς με το πιο σαχλό της σχόλιο, το να μη μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω της και να νιώθεις ντροπή όταν σε κοιτάει πίσω, η ευτυχία που νιώθεις μόνο και μόνο που αναπνέεις στη σκιά της. Μα και το να ξέρεις ότι δε θα μπορέσεις ποτέ να την έχεις, επειδή ποτέ δεν είχες ελπίδες... Δε σε νοιάζει. Χαράσσει τη δική της πορεία, εξερευνώντας τις άγνωστες πτυχές του μέλλοντος. Την αφήνεις να το κάνει και δεν ανακατεύεσαι, γιατί την αγαπάς τόσο πολύ που βάζεις την ευτυχία της πάνω από όλα, και σίγουρα πάνω από την τρελή κι ακατόρθωτη επιθυμία σου.
γαματοοοο :D
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
ΑπάντησηΔιαγραφή