Ίσως είναι λίγο αργά για τη ροή των γεγονότων (είναι, βέβαια, πάντοτε επίκαιρο για την ιστορία του έθνους), μολαταύτα, δε μπορούσα παρά να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο. Αφορμή; Τα πολιτικά γεγονότα που συνέβησαν τον τελευταίο (και βάλε) μήνα.
Ο όγκος των αλλαγών είναι όντως τερατώδης. Θα μπορούσαμε να πούμε πως οι αλλαγές αυτού του μήνα δε συνέβησαν σε ολόκληρες τετραετίες κυβερνητικών θητειών: κυβερνήσεις πέφτουν, η αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση ( η οποία, παρεπιπτόντως, έχει στριμωχτεί στον τοίχο και δέχεται πυρά από παντού- ΜΜΕ, αντίπαλες παρατάξεις, εξωτερικό, αλλά κυρίως κινδυνεύει από τον αέρα νίκης που έχει εμπνευστεί στο ίδιο το κόμμα και τον αρχηγό του) έχει καταφέρνει να αναρριχηθεί στο σημείο να μάχεται επί ίσοις όροις με την παραδοσιακή (λίγο κατηγορηματικό, αλλά πέρα από κάθε αμφισβήτηση) καπιταλιστική "κεντροδεξιά" αιτία κρίσεως. Το ακροδεξιό κόμμα βγαίνει από τη Βουλή, και στη θέση του εισέρχεται (οξύμωρο, για ένα κόμμα που υποστηρίζει ανοιχτά τη δικτατορία) μία νεοναζιστική - φασιστική οργάνωση, της οποίας τα μέλη είναι αμφιβόλου ποιότητας. Πριν από λίγες μέρες, ο εκπρόσωπος τύπου της (υποτίθεται, ο "πιο καλλιεργημένος κι ήπιος") χτύπησε βουλευτή του κομμουνιστικού κόμματος, με τις κάμερες να τον τραβούν. Α, και κάτι άλλο: Θα ξαναγίνουν εκλογές.
Όλα αυτά μας δίνουν ένα συμπέρασμα: ο άνθρωπος (και δη, ο Έλληνας) δεν αλλάζει. Τουλάχιστον, σε μερικά πράγματα, τα οποία δε τον θέλγουν αρκετά ώστε να ασχοληθεί ν' αλλάξει. Παρά την προσωρινή κι επιφανειακή οργή που ακολουθεί κάθει πολιτικό ατόπημα, το μόνο που κάνουμε είναι να ξαναμασάμε μια ήδη παλιά καραμέλα. Όσο απαισιόδοξος κι αν προσπαθώ να μη γίνω, δε μπορώ παρά να κοιτώ την τηλεόραση, να ξεφυσώ με ένα πικρό χαμόγελο και να την κλείνω.
Πότε θα μάθουμε; Πότε θα παύσουμε να φοράμε τις παρωπίδες του συμφερόντος μας; Η εμφάνιση του νεοναζισμού στη χώρα δεν αποδεικνύει παρά τον ατομικισμό μας, άλλωστε. Γιατί δεν κοιτάμε το ευρύτερο καλό, την ευδαιμονία της οικογένειας, του χωριού, της πόλης, της πατρίδας; Ως πότε θα γινόμαστε θύματα του ίδιου μας του εαυτού, και θύτες της απώλειας της ισορροπίας;
Η απάντηση δεν εύκολο να δοθεί, κι αυτό επειδή δεν τίθεται θέμα περί "θεϊκής παρέμβασης" από ένα "από μηχανής θεό - deus ex machina", εύρεσης της Θείας Αναλογίας από την ανυπαρξία. Αν θέλουμε, μπορούμε εδώ και τώρα να σπάσουμε αυτόν το φαύλο κύκλο, και να εγκαθιδρύσουμε μία νέα ροή των πραγμάτων, μία νέα τάξη πραγμάτων -όχι, όμως, όπως το φαντασιώνονται διάφορες ιμπεριαλιστικές ομάδες ή μυστικές οργανώσεις, αλλά ως μία ανώτερη κοινωνία. Εκεί, όμως. βρίσκεται και η τροχοπέδη, το ανυπέρβλητο εμπόδιο, το οποίο ματαιώνει κάθε ελπίδα για αλλαγή. Δε θέλουμε. Ή, μάλλον, θέλουμε, αλλά είτε φοβόμαστε ν' αναλάβουμε την εξουσία είτε διαφωνούμε με τη θυσία του προσωπικού κέρδους. Για αυτό και θα συνεχίσουμε πάντοτε να εκλέγουμε τους δικτάτορές μας.
Κι εκεί βρίσκεται η βαθύτερη αιτία των πραγμάτων, η βαθύτερη υφή της αλήθειας: φοβόμαστε. Είναι φόβος ό,τι μας κρατά ανενεργούς, είναι ο φόβος που μας ωθεί να παραμείνουμε οι ανελεύθεροι δεσμώτες του απατηλού σπηλαίου, που μας στερεί την ύστατη ευδαιμονία του να αντικρύσουμε τον Ήλιο της Αλήθειας, και στη συνέχεια να τον μεταδώσουμε, μετατρέποντας την κοινωνία του Σκότους στην κοινωνία του Φωτός. Είναι ο φόβος ο σκληρός σατράπης, ο οποίος σε δεσμεύει από το να σηκώσεις το πόδι σου, να πατήσεις τη χρυσαφένια Σκόνη των Ονείρων, και να αντικρύσεις το απρόσμενο.
Όμως, η ελπίδα υπάρχει, ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές. Κλεισμένοι καθώς είμαστε στο σκοτεινό δωμάτιο το φοβισμένου μας μυαλού, μερικοί από μας κλαυθμυρίζουν στη γωνία, μερικοί άλλοι, όμως, σηκώνονται και, με κόπο, βρίσκουν να πατήσουν το διακόπτη, να ανάψουν το λύχνο, να διαχύσουν το Φως.
Φόβος, σατράπης, ελπίδα, χρυσόσκονη, αλήθεια, απρόσμενο. Έξι λέξεις που αντηχούν στο μυαλό μου, σφυροκοπώντας αδιάκοπα. Η ελπίδα γεννάται μέσα μας. Ο φόβος, επίσης. Όπως κάθε δύναμη του Σύμπαντος, έτσι και κάθε ψυχοσυναισθηματική μας κατάσταση και πράξη έχει συνέπειες. Μόνο που, στην περίπτωση του συλλογικού συμφέροντος, η επιλογή της απραξίας είναι απείρως χειρότερη από τη λήψη μιας κακής απόφασης.
Ο άνθρωπος δε φοβάται το θάνατο, όπως δε φοβάται το σκοτάδι. Είναι το άγνωστο, το οποίο μας τρομάζει στη θέα τους. Time is upon us . We should choose.
We must choose
Η πέμπτη σου παράγραφος τα λέει όλα για μένα τουλάχιστον!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή