Το όνειρο

Αν ξαφνικά - ξαφνικότατα, θα έλεγα
Τη νυχτιά που θα κοιμάσαι
Σαν όνειρο ελθεί,
Απρόσμενο, ακατάβλητο,
Κι απ' το λήθαργο σε βγάλει,
Μην το κάνεις πέρα.

Προπαντός, μην κλείσεις
Τα καστανά σου μάτια
Και το μήνυμά του χάσεις.
Άσε το να σου πει την ιστορία,

Κάτι ξέρει παραπάνω∙ μετά,

Αν αδιαφορείς, ξανακοιμήσου.

Άσε το να σου μιλήσει,

Τον κρυφό σου πόνο να σού πει∙

Θύτες και θύματα θα υποδυθεί,
Την ιστορία του να εμπλουτίσει.
Κάθισε θεατής πρώτης σειράς,

Κι ακολούθησε το μονοπάτι.

Άσε το την αλήθεια να σου ψιθυρίσει,

Σα γάργαρη πνοή ενός μέρους που λησμονισμένο έχεις.

Μη λανθάνεσαι, δεν είσαι μόνο θεατής.

Είσαι ο τραγικός ήρωας του έργου της ζωής σου.

Το όνειρο, κομμάτι δικό σου, πάντα θα σου θυμίζει

Το σενάριο που έγραφες, κάποια έτη φωτός μακρυά.

Ξανακοιμήσου τώρα, ανόητε!
Η πόρτα ανοίχθηκε μπροστά σου.
Κι εσύ, από φόβο μην ξαναγεννηθείς
Άλλος άνθρωπος, ελεύθερος και παντογνώστης,

Το βήμα δεν κάνεις, γυρνάς πίσω∙ κοιμήσου,

Στο λήθαργό σου ξαναπέσε.