Η μαύρη νεφέλη μας περικυκλώνει
Και να αναπνεύσουμε διόλου δε μπορούμε.
Έπαιξαν το παιχνίδι τους, κέρδισαν τελικά.
Όλοι βγήκαμε από αυτό, γρήγορα ή σιγά.
Και όλοι κλειστήκαμε στου εαυτού μας τα δρομάκια.
Όλοι συγκρατηθήκαμε, και παίξαμε οδεύοντας στην ήττα.
Κανείς μας δεν έδωσε ό,τι δεν είχε.
Και τώρα όλοι μας μείναμε χωρίς τίποτα.
Αχ, και μία λάμπα θυέλλης να υπήρχε εκεί,
Να μας ξυπνήσει απ' το φόβο,
Καρδιά να μας δώσει ξανά.
Μα υπάρχει - μέσα μας βαθιά,
Κρυμμένη απ' την πίσσα που καταπίνουμε
Οι ανόητοι που νομίζουμε στους Μεσσίες.
Πάντα περιμένουμε τη λάμπα να μας ξυπνήσει,
Μα μέσα μας δεν κοιτάμε-
Είμαστε πολύ σοφοί για παιδιαρίσματα.
Κι όμως, μέσα στη ζάλη και τη θλίψη
Σηκώθηκε ο ένας, έπαιξε τα πάντα
Και τα κέρδισε πίσω.- Αυτός είσαι εσύ.
εξαιρετικό ποίημα! δεν μπορώ να πω κάτι περισσότερο!
ΑπάντησηΔιαγραφή