Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Memories of Paradise

Dedicated to 27/4/13... Shed a tear 'cause I'm missing you.


Σπαθιά καρφωμένα σε σώματα γυμνά
Λόγχες στο έδαφος σπασμένες
Μία πράσινη φλόγα να ξεπηδά
Και το κάστρο να τυλίγει

Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα
Που αποκόμισα απο το Άβαλον
Κάποτε γενναίο οχυρό
Που έσφυζε από γέλια και ζωή

Πού είναι τα χαμόγελα τώρα;
Πού είναι τα γέλια που κάμαμε εμείς, μικρά παιδιά;
Πού είναι τώρα οι ψυχές μας
Σα περιστέρια του ουρανού λευκές;

Πόλεμος ξέσπασε στην Κυδωνία
Κι η Στρογγυλή Τραπέζη σπάει
Οι στρατιώτες έπεσαν στο πλευρό του,
Του ενδόξου βασιλιά

Δε μ' ενδιαφέρει το Άβαλον πια
Εκδιώχθηκα κακήν - κακώς
Ως ανεπιθύμητος
Μακρυά από τον πανέμορφο τούτο κόσμο

Δε μ' ενδιαφέρει το Άβαλον,
Σε νέες θάλασσες θα ταξιδέψω...


Πόσο θέλω το Άβαλον. Τώρα. Τότε. Για πάντα.
Πόσο μου λείπει. Το αγαπάω. Μέχρι όσο αντέξω.
Και λίγο παραπάνω. Δε θ' άφηνα το Θεό να τ' αγγίξει.

4 σχόλια:

  1. Η ανατροπή στα συναισθήματα του υποκειμένου στο τέλος του ποιήματος είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Επίσης είναι αξιοπρόσεκτος ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεις την αντίθεση ευτυχία στην παιδική ηλικία και δυστυχία στην εποχή της ωριμότητας με τη χρήση των ερωτημάτων. Συγχαρητήρια για ακόμα μια φορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ποίημα είναι εξ' ολοκλήρου προσωπικό, απευθύνεται σε μία συγκεκριμένη συγκυρία και σ' ένα συγκεκριμένο άτομο. Ευχαριστώ για ακόμα μια φορά!

      Διαγραφή
  2. Aπό τα λίγα ποίηματα που εκφράζουν τόσο δυνατά μια συναισθηματική καταστροφή.Εύχομαι το Άβαλον ως συνένωση δύο προσώπων(καθώς έτσι το αντιλήφθηκα) να ξαναγίνει το γενναίο οχυρό που κάποτε υπήρξε.Συγχαρητήρια για το όμορφο σας ποίημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή