Lights Under Dark Skies

Stronger

Στη μεγάλη πόλη
Όλα επιτρέπονται
Κάτω από τα νέον φώτα
Όλα θα τα δεις

Μακριά στενά γεμάτα αμαρτία
Ουσίες, εξαθλίωση, ούτε ίχνος ζωής
Μία άσκοπη αναπνοή ενός παιδιού
Που έχασε το νόημα του να ζεις

Πλούσια σπίτια αρχοντικά
Με κατοίκους ανάξιους μεγαλείων
Βία, απιστία, διαφθορά
Τους χειριστές τέτοιων εργαλείων

Αλλά κι αστέρια στην ταράτσα
Με Πανσέληνο και μουσική
Ζαλισμένα γελάκια, αγκαλιές και φιλάκια
Σα να παγώνει αύριο η Γη

Στη μεγάλη πόλη
Οι ζωές μας επιτρέπονται
Κάτω από τα νέον φώτα
Ο κόσμος μας καρτερεί

Breaking bottles in the hall

  Hey you, out there on the road

 Κάπου είχα διαβάσει παλιά, γιατί όταν ήμουν παιδί διάβαζα πολύ, ότι ο ρόλος του έρωτα είναι να μας δείξει τι έχει αξία στη ζωή. Αλλά ο σκοπός του ερωτευμένου, έλεγε, είναι να κάνει τον έρωτά του ευτυχισμένο, ακόμα και δίνοντας τη ζωή του για αυτό

   Κάπου είχα διαβάσει ακόμα πιο παλιά για παραμύθια, για πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Κοιτούσα τον εαυτό μου κι έλεγα ότι ποτέ δε θα γίνω ένας από αυτούς

   "Αλήτης γεννήθηκες κι αλήτης θα πεθάνεις!" φώναζε ο πατέρας μου. Κι είχε δίκιο τελικά

   Κι η ζωή είναι δύσκολη αν δε μάθεις πώς λειτουργεί, και ακόμα πιο δύσκολη όταν μάθεις

   Αυτό που θέλω να σου πω, ή μάλλον το ξέρεις ήδη -

   - είναι ότι δίνω τη ζωή μου ήδη, από τα παρασκήνια

   Και θα καταλάβεις με τον καιρό

A streetcar named desire

Do you breathe the name

Of your saviour
In your hour of need

Ο χρόνος περνάει

Και μαζί του περνάμε κι εμείς

Καθόμαστε σε βαγόνια που τρέχουν

Στην ταχύτητα του φωτός

Κι ο κόσμος γύρω μας μοιάζει ακίνητος

Ίδιες μέρες, ίδιες νύχτες, ίδιες οι ίδιες τους οι ζωές

Η ζωή κι ο θάνατος φαίνονται ασήμαντα

Στην ανατολή της επόμενης μέρας

Κι εμείς; Στο ίδιο βαγόνι

Αλλά πολύ μακρυά

Κοιτάμε από το ίδιο παράθυρο

Με διαφορά μιας ζωής και κάτι παραπάνω

Η σκέψη σου λαχτάρα

Ο ήχος σου η μυστική συγχορδία

Χαμένη κάπου στο ηλιοβασίλεμα

Πάνω από τον καταρράκτη

Μου έχεις λείψει λίγο παραπάνω από όσο είναι ανεκτό

Είναι αβάστακτο το κενό μέσα μου, και τα ομοιώματα

Μετά από λίγο τα λιώνω και φεύγουν

Δεν είναι εσύ

Κι οι μελωδίες που παίζω στην κιθάρα

Σπάω τις χορδές και τις σταματώ

Δεν είναι η δική σου

Και τα βράδια οι σκιές με τρομάζουν

Γίνομαι ένα

Δεν είναι καταφύγιο το σκοτάδι, αγάπη μου

Είναι θάνατος

Και με πονάει πιο πολύ από την απόστασή μας

Τα χνώτα μας πάνω στο παράθυρο του βαγονιού

Και με φοβίζει πιο πολύ από τα πράγματα

Που κάνω για να δρέψω λίγο σκοτάδι παραπάνω

Όταν εσύ είσαι το φως

Και πονάει, πονάει, πονάει τόσο πολύ

Δεν έχει τέλος

Hey, Stella!

Phantom of the Opera

Όταν η μουσική σε οδηγεί, δεν υπάρχει ανάγκη από λέξεις


   Έσκισα τη μάσκα μου για να μην χάσω ούτε ένα από τα δάκρυά της.. και δεν έτρεξε! Και δεν πέθανε! Έμεινε ζωντανή, κλαίγοντας από πάνω μου, κλαίγοντας μαζί μου. Κλάψαμε μαζί! Έχω πάρει όλη την ευτυχία που μπορεί να προσφέρει αυτός ο κόσμος...


   Μερικές φορές, φοράμε μάσκες για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας από τον κόσμο

   Άλλες φορές όμως
   Φοράμε μάσκες
   Για να βρούμε ποιος θα την αφαιρέσει


   Ζω χωρίς μάσκα πια, χωρίς φόβο, με μάτια να κοιτάνε τον ουρανό
  Έβγαλες    τη μάσκα και είδα εσένα


   Αν είναι να ζω ως φάντασμα είναι γιατί το μίσος του κόσμου με έκανε έτσι, κι αν είναι να σωθώ είναι γιατί η αγάπη σου με εξιλεώνει!
Έρικ