Of your saviour
In your hour of need
In your hour of need
Και μαζί του περνάμε κι εμείς
Καθόμαστε σε βαγόνια που τρέχουν
Στην ταχύτητα του φωτός
Κι ο κόσμος γύρω μας μοιάζει ακίνητος
Ίδιες μέρες, ίδιες νύχτες, ίδιες οι ίδιες τους οι ζωές
Η ζωή κι ο θάνατος φαίνονται ασήμαντα
Στην ανατολή της επόμενης μέρας
Κι εμείς; Στο ίδιο βαγόνι
Αλλά πολύ μακρυά
Κοιτάμε από το ίδιο παράθυρο
Με διαφορά μιας ζωής και κάτι παραπάνω
Η σκέψη σου λαχτάρα
Ο ήχος σου η μυστική συγχορδία
Χαμένη κάπου στο ηλιοβασίλεμα
Πάνω από τον καταρράκτη
Μου έχεις λείψει λίγο παραπάνω από όσο είναι ανεκτό
Είναι αβάστακτο το κενό μέσα μου, και τα ομοιώματα
Μετά από λίγο τα λιώνω και φεύγουν
Δεν είναι εσύ
Κι οι μελωδίες που παίζω στην κιθάρα
Σπάω τις χορδές και τις σταματώ
Δεν είναι η δική σου
Και τα βράδια οι σκιές με τρομάζουν
Γίνομαι ένα
Δεν είναι καταφύγιο το σκοτάδι, αγάπη μου
Είναι θάνατος
Και με πονάει πιο πολύ από την απόστασή μας
Τα χνώτα μας πάνω στο παράθυρο του βαγονιού
Και με φοβίζει πιο πολύ από τα πράγματα
Που κάνω για να δρέψω λίγο σκοτάδι παραπάνω
Όταν εσύ είσαι το φως
Και πονάει, πονάει, πονάει τόσο πολύ
Δεν έχει τέλος
Hey, Stella!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου