Operation: Knightfall

Κι έτσι ξεκίνησε η Μάχη:

Κι οι δυο πλευρές παραταγμένες ίσα
   κάτω από την παγερή σιωπή.
Οι στάλες της βροχής μόνο διέκοπταν τον ήχο από τους χτύπους της καρδιάς
   και θόλωναν το τοπίο των μελλοθάνατων
Το φως έμπαινε μέσα από τα σπασμένα σύννεφα -
Ανάκλαση της ελπίδας του καθενός -
Κι ερχόταν ορμητικό, εκτυφλωτικό,
- Ίσως με μία δόση αισιοδοξίας.
   Ίσως, λένε οι επαναστάτες μέσα στην απελπισία τους,
   Υπάρχει η ελπίδα.
   Οι επαναστάσεις χτίζονται πάνω στην ελπίδα, άλλωστε. Επιτυγχάνουν με τη σιγουριά. -

Κι έξαφνα, μέσα στη σιωπή του βροχερού αυτού μεσημεριού,
Εμφανίζεται αυτός. Μία σκιώδης φιγούρα, μαύρη κι απόκοσμη σαν το θάνατο τον ίδιο.
Όλα σκοτείνιασαν, όλα σταμάτησαν.
Ο καθένας φοβήθηκε, ανεξαρτήτου στρατοπέδου
   Γιατί ένιωσαν, σαν παγερό μανδύα να τους αγκαλιάζει τα κόκκαλα,
   Το φόβο, την οργή, το μίσος για καθετί ζωντανό. Τον επικείμενο θάνατό τους.

Σήκωσε το όπλο του, κι έδωσε τη διαταγή για να ξεκινήσει
   ο Χαμός.

Fever Dreams

Τελευταία, τα φώτα της πόλης φαίνονται βαριά

Το κρύο, τσουχτερό, δεν υποχωρεί

Η μουσική, απόκοσμη, δεν φτάνει στα αυτιά μου

Το σύννεφο από πάνω μου ηλεκτρική βροχή εγκυμονεί

Οι δαίμονες κόβουν βόλτες γύρω μου-

Μόνο εγώ τους βλέπω;

Γιατί τότε να μην μπορώ να τους σταματήσω

Πριν με περιδινήσουν στη φωτιά;

Αν δεν υπάρχει φως εκεί που δεν βλέπει κανείς

Πώς μπορώ να ξέρω τι να πιστεύω;

Μια ιστορία επίπλαστη

Πρέπει να αντανακλά την αλήθεια που νιώθουμε

Φωνάζουμε μονάχοι τη νύχτα
Είμαστε διαμάντια και σκουριά

Κι η σκουριά είναι που λάμπει

Όταν κατεβαίνουμε τη Σκάλα, πάντα προς τα κάτω και ποτέ πιο ψηλά

   -Είμαστε έκπτωτοι άγγελοι

Κι έχω εκπέσει τόσο πολύ που δεν ξανασηκώνομαι;

Είμαι τόσο καιρό στη φωτιά;

Κι όλα γκρεμίζονται γύρω μου - Η νύχτα αποσύρεται στο βαθύ μωβ του σύμπαντος

Κι όλα είναι όνειρα πυρετού

Don't live for pleasure

Make life your treasure

- Dio

Last Tango in Paris

Χορεύαμε στην άκρη του γκρεμού
Χαμένοι σε μια θολή εικόνα
Η φωτιά στα μάτια μας να συνδέεται
Και τα σώματά μας να παγώνουν γύρω από το γυμνό τοπίο

Κι ήσουν εκεί - στο χαμό μου
Και ήμουν εκεί - στην αναγέννησή σου από τις στάχτες
Έχω ξαναέρθει εδώ
Στην άβυσσο των ματιών σου

Μα ο ήλιος δεν ανατέλλει ζεστός πια
Μα ο ουρανός θρυμματίζεται και πέφτει πάνω μας
Το φως των φλεγόμενων γαλαξιών πέφτει και φωτίζει το μέρος που γνωριστήκαμε
Τώρα έχει πανσέληνο

Το τελευταίο ταγκό τέλειωσε
Η μουσική, μια γλυκιά παρήχηση ενός παλιού, ξεχασμένου σκοπού
Και παλεύω, και αρνιέμαι
Κι όμως, είμαι ο Άρχων της Ερήμου των Χαμένων Ψυχών

Σιλουέτες, ψηλά στον ουρανό
Τα φτερά με ανυψώνουν στον ουρανό
Σιλουέτες, σε ένα πικρό ταγκό
Οι μακρινοί αιθέρες με γεννάνε νεκρό

Screaming for vengeance

Μας λένε ότι θα χάσουμε και δεν υπάρχει τρόπος να κερδίσουμε
Μας γεμίζουν το μυαλό πως είμαστε αδύναμοι για τα πάντα
   Και πως θα περάσουμε τη ζωή μας σα σταγόνες στον Μεγάλο Ωκεανό
Δε θα ευτυχήσουμε αν δεν συμβιβαστούμε
Και η ζωή μας συμβολικά θα χάνεται
   Στο βαλς των Χαμένων Ονείρων

Μα θέλουμε τη ζωή μας πίσω!
Όσα μας πήραν κάτω από το τραπεζομάντηλο της παιδικής μας ηλικίας
Ό,τι μάθαμε να αγαπάμε, να νοιαζόμαστε, να πονάμε
Τα θέλουμε πίσω!

Και θα πάρει καιρό
Και θα εξαντλήσει δυνάμεις
Και θα μας γονατίσει -
Μα θα το πάρουμε πίσω.

Εμείς, εμείς οι ίδιοι.

Και θα είναι μέρα μεσημέρι.

Ξαφνικά κλείνω τα μάτια και ξαναγίνομαι 5 χρονών, όπου όλα ήταν ονειρικά.

I close my eyes and sink within myself
Relive the gift of precious memories

Προσπάθησαν να με πείσουν ότι όλα χάθηκαν.
Να καταθέσω όπλα.
Σε όλους μας αυτό δεν έκαναν;

Μα απέτυχαν ή επέτυχαν;
Αυτό θα το κρίνει ο καθένας μας.

In need of a fix called innocence


Ακόμα και στις πιο σκοτεινές εποχές μας, εμείς θα ρίξουμε φως.
Όσο πιο κοντά είσαι στο φως, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η σκιά πίσω σου.
Μη φοβάσαι, όμως.
Κραδαίνεις το δυνατότερο όπλο από όλα.


The open wounds expose the importance of our innocence
A life that can never be bought or sold

Η Αυλή των Γλαύκων

Τόσο όμορφη πόλη, κι όμως τόσο σκοτεινή.

Ή εγώ τη βλέπω έτσι;

Δεν ξέρω, ειλικρινά.
   δεν έχει και σημασία, είμαστε απλά μεταβλητές σε μία εξίσωση απέναντι στο χρόνο.

   Και σε αυτές τις εξισώσεις το αποτέλεσμα πάντα βγαίνει αρνητικό.


Κρατιέμαι να μην καταστρέψω το δωμάτιό μου - ανάκλαση του εαυτού μου: σιωπηλό, βαρύ, με πλήρη άπνοια.

Κι ο καθρέφτης με κοροϊδεύει, "εσύ είσαι αυτός, ή εγώ εσύ; ". Δεν ξέρω τι να του απαντήσω.

Τα μάτια των ξένων σε διαπερνούν ξενυχιαστικά, θέλεις να τρέξεις σε ένα σκοτεινό σοκάκι αυτής της πόλης, αυτά που ξέρω καλά. Κι όμως, βαθιά ανάσα. Συνεχίζουμε, με έναν σταυρό στις πλάτες μας που μεγαλώνει και μας βαραίνει. Τι κρύβεται πίσω από τις έντονες ματιές τους;

Σήκωσε το κεφάλι και δες, ψιθυρίζει ο καθρέφτης.

Υπακούω και κοιτάω το βλέμμα μου.

Beware the Court of Owls, that watches all the time,

Ruling from a shadowed perch, behind granite and lime.

They watch you at your hearth, they watch you in your bed.

Speak not a whispered word about them, or they'll send the Talon for your head.

Parting is such sweet sorrow

Από την κηλίδα στο πάτωμά μου σηκώνομαι και πηγαινοέρχομαι στο πολύ μικρό μου σπίτι. Ανάβω τσιγάρο και το σβήνω γιατί με αηδιάζει.

Παίζω με τον αναπτήρα.

Φωτιά. Καπνός. Το τέλος κι η συνέχεια.

Φεύγοντας, η φιγούρα στον καθρέφτη, εκείνη με το διάπλατο χαμόγελο, τα μάτια που σε διαπερνάν, με αποχαιρετά.

"Πόσο γλυκιά του χωρισμού η θλίψη. Κι όμως, δε μπορείς να πεις ότι δεν πέρασες καλά.

   Να περάσεις καλά κι εκεί έξω, στο τρελάδικο.

      Και μην ξεχνάς: Αν ποτέ θελήσεις να επιστρέψεις, στον πραγματικό κόσμο,

Υπάρχει πάντα μια θέση για σένα            

Εδώ."

The dawn of a new day

   Οι άσχημες στιγμές της ζωής μας

      υπάρχουν, και δε μπορούμε να τις αποφύγουμε όλες

         αλλά πρέπει να τις ερμηνεύουμε με έναν τρόπο

            τι μαθαίνουμε από αυτές μας βοηθάει να σχεδιάσουμε τη ζωή μας πιο δυναμικά



   Στις κρυφές σπηλιές των χαμένων καιρών

      Στα παλάτια των ουρανών

         Θα 'ρθω να σας βρω

Estranged

Όταν μιλάς στον εαυτό σου
Και κανείς δεν σου απαντά
Ξέρεις
Ότι είσαι μόνος σου

Αλλά θέλει κουράγιο
Χρη θαρρείν, έλεγε ο Υπερείδης
Αγώνα, Γνώση, Τόλμη , Αντοχή

Γιατί πρέπει
"Να προχωράς κι εσύ καθώς προβαίνει μπρος η Ιστορία"

And now that you've been broken down...
      Got your head out of the clouds...
          You're back now on the ground...
 

          And you don't talk so loud...                                

             And you don't walk so proud...                   

                                                Anymore...            

                                                   And what for...?

Να, τα όνειρα! Πάρτα!

Τώρα πάνω σε κάρτα

Θα χτυπάμε

Ό,τι αγαπήσαμε, φως μου

Να, τα όνειρα! Κοίτα!

Διαμαντένια προβλήτα

Σε μια λίμνη

Στην άκρη του κόσμου

Nocturne vultures

  Νυχτερινές αϋπνίες

   Έχω αρχίσει να ξαναερωτεύομαι την ιδέα σου. Πάλι με καίει η σκέψη σου, πάλι με ξαναμουδιάζει η θύμησή σου.
   Και με ρωτάνε γιατί όταν είσαι εσύ όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Δεν ξέρω τι να τους απαντήσω. Ίσως από βλακεία, ίσως από αναμνήσεις, ίσως από το γεγονός ότι είχα δομήσει τη ζωή μου γύρω από σένα.
   Μα εσύ άλλαξες, η ιδέα που έχω στο κεφάλι μου για σένα δεν συνάδει εντελώς με το ποια είσαι πια.
   Κι είναι λογικό, από υλικής άποψης, να αλλάζεις (όλοι μας αλλάζουμε). Αλλά έχω μείνει στην ιδέα σου για τόσο καιρό, που ξέχασα να δω εσένα λογικά.
   Μα θέλω να σε γνωρίσω.

Distant Skies

Silhouettes
In the sky
Wings are carrying me through the night
Silhouettes
In the sky
Destination unknown
Distant skies

Από το βωμό του Κάιν
Σε παραδίδω στα Ηλύσια Πεδία
Κι από τα βαθιά μπουντρούμια των Ταρτάρων
Στο απέραντο λευκό των συννέφων

Κι αν από τα χέρια μου πέρασες
Να ξέρεις ότι δε σε βάρυνα
Κι αν τα ματωμένα μου πόδια κοιτάς
Το πράσινο των ματιών σου να μη δακρύσει

Γιατί εγώ πόνεσα για ένα σκοπό
Γιατί εγώ πάλεψα για το καλύτερο αύριο
Αν τα σκεφτείς με ήρεμο κεφάλι
Τα δάκρυα θα γίνουν ένα ξάστερο χαμόγελο

Across distant skies, wings bring clouds

To show their rage of the Dawn's arrival

Riot

And from the burning sky we see the soldier fly
He mounts his horse of steel and now he rides
Τώρα - που μας κλέβουν
   το ψωμί από το τραπέζι
Τώρα - που μας κλέβουν
   το δικαίωμα να ζήσουμε
Τώρα - που η κατάσταση
   είναι ανυπόφορη

Τώρα - Μην σκύψουμε κεφάλι!
Οργάνωση παντού! Η σφραγίδα του παντοδύναμου λαού να σπάσει τις συμφωνίες τους!
Η σάλπιγγα του αγώνα να ηχήσει!

Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο!
Αλίμονο σε όποιον φοβηθεί -
   να φοβηθούν αυτοί!
Αλίμονο σε όποιον αρνηθεί -
   γιατί δεν μας αντέχουν οι ανάγκες μας!
Αλίμονο σε όποιον περιμένει από άλλους να βγουν μπροστά
   αυτοί είναι που κρατάνε πίσω τη ζωή τους!
Τώρα! Μπροστά! Στην πρώτη γραμμή! Στη γραμμή των αναγκών μας θα βγούμε πρώτοι!
Να βροντοφωνάξουμε τα αιτήματά μας! Τις ανάγκες μας!
Να αγωνιστούμε με στόχο την τελική νίκη!

Να κρατήσουμε ψηλά την τίμια παντιέρα των αναγκών μας! Το φόβο τους μην τα καταφέρουμε να τους τον πραγματοποιήσουμε! 

Το δίκιο το έχουμε! Ώρα να το αξιοποιήσουμε!

And now at last we know he's real
The power of his sword we feel

Dreams Beyond Stratosphere Boulevard

Κοίτα - τα άστρα
Μακρυά μας χαζεύουν
Δάκρυα μιας παλιότερης εποχής

Καλής ή κακής, ποιος ξέρει;
Τίποτα δεν είναι το ίδιο
Από δύο οπτικές γωνίες

Νεφελώματα, αστρική σκόνη και supernovae -
Ούτε χρώμα έχουν ούτε ιστορία
Κι η βροχή τους αντικειμενική - πέρα και πάνω
                                           από τις δυνάμεις μας

Αν μπορούσα να σταματήσω τη βροχή,
Θα ...;

Δεν ξέρω. Λάθος που το σκέφτομαι.
Κοίτα τα  nebulae, είναι πανέμορφα -
Εγώ τα χόρτασα.

Τι να τα κάνω τ' άστρα,

Αφού λείπεις;

It has to be this way

New life will be born beneath the blood-stained sand

Με καταλαβαίνεις επιτέλους-
Καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να παλέψουμε
Κι ακόμα κι αν οι φιλοσοφίες μας είναι διαφορετικές
Σε θέλω στον αγώνα μαζί μου

Άσε τα επιμέρους κολλήματα
Και δες την αλήθεια
Πόσο ακόμα θα εθελοτυφλείς
Και θα προχωράς
Χωρίς να κάνεις βήμα μπροστά;

Δε θέλω να σε τρομάξω -
Αυτοί, αυτό θέλουν!
Δες πού είναι το συμφέρον σου
Και πάλεψε σωστά για το δίκιο σου

Αλλά, αν και πάλι δεν καταλάβεις,
Και σε μένα εναντιωθείς,
Τότε να ξέρεις ότι δεν υπάρχει
Άλλος δρόμος:

Θα πέσει η πόλις

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Β.Ι. Λένιν

Ο δρόμος για το αύριο

Σφιχτά που φύλαξαν τα τίμια λόγια

Φτώχεια
Το κρεβάτι χωρίς στρώμα
Το παράθυρο σπασμένο
Το φως νωχελικό και ολιγαρκές-
Αυτή είναι η κατάσταση

Πείνα
Η μάνα να μην έχει να δώσει στο παιδί
Το παιδί να μην περιμένει από τη μάνα
Το πιάτο στο τραπέζι λιγοστό-
Αυτή είναι η κατάσταση

Εξαθλίωση
Ο μπαμπάς δε δουλεύει
Το παιδί δε σπουδάζει καλά
Ο παππούς δε μπορεί να βοηθήσει-
Αυτή είναι η κατάσταση

Αυτή είναι η κατάσταση-
Αυτήν την κατάσταση παλεύουμε να ανατρέψουμε!
Να μην υπάρχει άνθρωπος χωρίς φαΐ
Να μην υπάρχει παιδί χωρίς σχολείο
Να μην υπάρχει ανάγκη ανεκπλήρωτη
Να μην υπάρχει φόβος
Να μην υπάρχει πείνα
Να μην υπάρχει δάκρυ

Να υπάρχει ένας κόσμος χωρίς εκμετάλλευση-
Για αυτό παλεύουμε
Από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του για τον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.

Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν' αλλάξεις: 

οργή κι επιμονή. Γνώση κ' αγανάκτηση.

Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά 

ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.

Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.

Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς

την πραγματικότητα ν' αλλάξουμε.

(Μπ. Μπρεχτ, «Η απόφαση» 1930)

Dragon Mistress

Πάλι με στοιχειώνεις
Πάλι μένω άγρυπνος τη νυχτιά
Και ο αέρας που μουγκρίζει
Να είναι η συντροφιά μου

Κοιτάω ένα πρόσωπο στον καθρέφτη
Και δεν είναι το δικό μου -
Τόσο πολύ άλλαξα;
Ένας άγνωστος με κοιτάει στα μάτια

Ψάχνω να βρω ένα λόγο
Που ο ήλιος μόνο σουρουπώνει
Κι είναι, ξέρεις, αυτές οι μωβ πινελιές
Που κάνουν τα μάτια σου εκτυφλωτικά

Θα τα πούμε στο τέλος της προβλήτας
Πάνω στον λευκό φάρο - Θα σε βρω
Και αν είσαι απλή οφθαλμαπάτη
Θα πέσω, ψάχνοντας τη Fata Morgana

Όνειρο Θερινής Νυκτός

Φαντασία

Κρατούσες φωτιά στα χέρια σου, γέρο.
Έπρεπε να την καταστρέψεις.

Τώρα δες πώς κάηκες εσύ.


Κράτησα κι εγώ φωτιά.
Παιχνίδισε στα μάτια μου και γρήγορα φούντωσε
Η ζεστασιά της χέρι-χέρι με την καταστροφή
Και η ζωή με το θάνατο

Όλοι μας κρατάμε φωτιά στα χέρια μας. Αν τη σβήνουμε, αν την αφήνουμε να μας κατασπαράξει, ή αν την αφήσουμε στην αέναη πυρκαγιά πίσω μας, μας καθορίζει.

Κι ήθελε ακόμη

Η πρόγνωσή σας ασφαλής,

  

   Θα πέσει η πόλις

Κι ήθελε ακόμη,

Πολλά βάσανα,
Πολλή λύπη,

Πολλή κούραση

Μα αρνιέμαι να δεχτώ τη "νίκη" σου.

Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε,

Σου είναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής

Κι ήθελε ακόμη, πολύ φως να ξημερώσει

Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα

Perpetual burn

Όλες οι κοινωνίες, σε όλες τις εποχές, δομήθηκαν πάνω σε ένα πράγμα: την εργασία. Η εργασία του ανθρώπου και η διαχείρισή της, η οικονομία, πάνω σε αυτή τη βάση έχουν στηριχθεί.
Εν αρχή, όλα ήταν ίσα. Όλοι είχαν μοιρασμένους ρόλους για την παραγωγή.

Μετά ήρθε το κέρδος.

Έτσι φτιάχτηκαν οι τάξεις. Έτσι γεννήθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Κι εδώ μπαίνει ο δικός μας ρόλος. Ο ρόλος να ανατρέψουμε τη δομή της κοινωνίας, να οικοδομήσουμε το επόμενο βήμα της ανθρωπότητας. Την κατάργηση της εκμετάλλευσης.

Είναι ταξικός πόλεμος, είναι ο πόλεμος του λαού. Ένας ιερός πόλεμος.

Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος

Μήτε τ' Ατρέα λέω ο γιος δε θα με πείσει εμένα 315
μήτε άλλος σας κανείς, γιατί σπολλάτη δα δε μούπαν
που δίχως πάντα ανασασμό τους Τρώες πολεμούσα.
Και τί μου μένει πούσυρα τόσα πολλά μαρτύρια 321
μ' αιώνιες μάχες, τη ζωή σαν τίποτα αψηφώντας;
Πώς πάει η κλώσσα το σπυρί στ' αφτέρωτα πουλιά της

μόλις το βρει, όμως έπειτα ψοφά απ' την πείνα ατή της,
έτσι κι' εγώ πολλές νυχτιές περνούσα ξαγρυπνώντας, 325
και μέρες μες στα αίματα βουτούσα και στους φόνους,
και με στρατούς χτυπιόμουνα για τα δικά τους τέρια.
Δώδεκα ως τώρα κούρσεψα με τα καράβια χώρες·
πεζός, ως έντεκα θαρρώ στης Τριάς τους κάμπους γύρω·
κι' απ' όλες πήρα 'να σωρό πολύτιμα μ' αξία, 330
και πάγαινα του βασιλιά και τάδινα Αγαμέμνου.
Κι' εκείνος, πίσω μένοντας μες στο καραβοστάσι,
τάπαιρνε, λίγα μοίραζε, πολλά κρατούσε ο ίδιος,
και τ' άλλα τάδινε πρεσβιά στων Αχαιών τους πρώτους.
Αφτών δεν τ' άγγιξε κανείς· και μοναχά από μένα 335
μου πήρε και κρατάει τη νιά που λαχταρούσα· τώρα
στο τρώμα ας μου τη χαίρεται! Όμως γιατί των Τρώων
να κάνουν πόλεμο έπρεπε οι Δαναοί; Πια ανάγκη
τόσο λαό τ' Ατρέα ο γιος να μάσει, κι' εδώ ως πέρα
να φέρει; ή όχι απ' αφορμή της λυγερής Ελένης;
Τί, μόνοι τις γυναίκες τους τις αγαπούν στον κόσμο 340
τ' Ατρέα οι γιοί; Όπιος έχει νου και γνώση, τη δική του
τη θέλει και την αγαπάει, καθώς αφτή κι' ατός μου
μ' όλη αγαπούσα την καρδιά κιάς τήνε πήρα σκλάβα.
Μα αφού με γέλασε, κι' αφτή την πήρε μου απ' τα χέρια,
να με δολώσει ας μη ζητάει . . . τον ξέρω, δε με πιάνει. 345
Κι έτσι ο Αχιλλέας, ο άριστος των Αχαιών, έπαψε να είναι αυτός που ήταν. Κι έτσι έπαψε να παλεύει για τους άλλους. Κι έτσι έπαψε να σώζει τους συντρόφους του.

Μα τότε ο Αίας άνοιξε το στόμα να μιλήσει
« Γιε του Λαέρτη θεϊκέ, πολύτεχνε Δυσσέα,
» πάμε ! τι ουσία τίποτα, το βλέπω, εδώ δε βγαίνει. 625
» Και χριά το λόγο πέρα εφτύς να πάμε, ας είναι ότι είναι,
» τι ανήσυχοι θ' ακαρτερούν. Ως τόσο ο Αχιλέας
» στα στήθια ανήμερη έκανε την αντρική καρδιά του,
» ο έρμος ! και ξεχάνει πια των φίλων την αγάπη, 630
» που εμείς στα πλοία τούχαμε απ' όλους χώρια πάντα.
» Άσπλαχνε ! εδώ κι' αν αδερφό σου σφάξουν κι' αν παιδί σου,
» όχι δε λες αν βγει ο φονιάς και θέλει να πλερώσει·
» και μένει αφτού στον τόπο του πολλά ο φονιάς μετρώντας,
» και του παθού η βαριά καρδιά ξεγράφει πια το μίσος 635
» σα λάβει δίκια ξεζημιά. Μα εσένα σούχουν βάλει
» κακό άσβυστο οι θεοί θυμό στα στήθια για μιά κόρη,
» μιά και ξερή· μα τώρα εμείς εφτά τις πιο ομορφούλες
» μ' άλλα πολλά σου δίνουμε. Μα ας νιώσει πια η ψυχή σου
» μιά στάλα πόνο και σπλαχνιά. Σεβάσου την καλύβα 640

» που να μας σώσεις ήρθαμε στη στέγη σου από κάτου,
» εμείς π' απ' όλους είμαστε πιο φίλοι σου κι' αδρέφια. »

Και τότε λύγισε. Και τότε σκέφτηκε τις αξίες τους, τη συντροφικότητά τους και την αδελφοσύνη που τους έδενε. Κι η χάρις που δεν έλαβε από τον άνακτα εξ' ανάκτων θα τη δώσει τώρα στα αδέλφια του.

Πολλές φορές αφήνουμε την οργή να μας κυριέυσει. Μα πάντα ξεχνάμε τις αξίες που μας κρατάνε και μας κάνουν αρίστους.

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που καταλήγουμε να τρώμε μόνοι μας.