Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Αποσπερίτης... κατά φαντασία

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Η Αυλή των Γλαύκων

Τόσο όμορφη πόλη, κι όμως τόσο σκοτεινή.

Ή εγώ τη βλέπω έτσι;

Δεν ξέρω, ειλικρινά.

   δεν έχει και σημασία, είμαστε απλά μεταβλητές σε μία εξίσωση απέναντι στο χρόνο.

   Και σε αυτές τις εξισώσεις το αποτέλεσμα πάντα βγαίνει αρνητικό.


Κρατιέμαι να μην καταστρέψω το δωμάτιό μου - ανάκλαση του εαυτού μου: σιωπηλό, βαρύ, με πλήρη άπνοια.

Κι ο καθρέφτης με κοροϊδεύει, "εσύ είσαι αυτός, ή εγώ εσύ; ". Δεν ξέρω τι να του απαντήσω.

Τα μάτια των ξένων σε διαπερνούν ξενυχιαστικά, θέλεις να τρέξεις σε ένα σκοτεινό σοκάκι αυτής της πόλης, αυτά που ξέρω καλά. Κι όμως, βαθιά ανάσα. Συνεχίζουμε, με έναν σταυρό στις πλάτες μας που μεγαλώνει και μας βαραίνει. Τι κρύβεται πίσω από τις έντονες ματιές τους;

Σήκωσε το κεφάλι και δες, ψιθυρίζει ο καθρέφτης.

Υπακούω και κοιτάω το βλέμμα μου.



Beware the Court of Owls, that watches all the time,

Ruling from a shadowed perch, behind granite and lime.
They watch you at your hearth, they watch you in your bed.
Speak not a whispered word about them, or they'll send the Talon for your head.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου