Αγγελτήριο από τις επάλξεις

https://patratora.gr/archives/210709

Αυτή η δημοσίευση δεν είναι ποιητική ούτε στο ελάχιστο.

Περιστατικά σαν κι αυτό έχουμε δει πολλά. Τι κάνουμε;

Η κοινωνία ως έννοια λειτουργεί (αρχετυπικά τουλάχιστον) με αλληλεγγύη ανάμεσα στην τάξη του μόχθου.

Αν η θέση μας στην Ιστορία δεν είναι αυτή, τότε είναι η απάθεια. Κι ο απαθής δεν αξίζει ούτε τα καλά.

Ποια μεγαλύτερη πράξη αλληλεγγύης μπορεί να υπάρξει αν όχι η ανατροπή της αιτίας όλων αυτών;

Όποιος δε μοιράστηκε τη μάχη θα μοιραστεί την ήττα.

Η μπαλάντα μισής ζωής

Αν δε βγαίνει απ' τα ενδότερα της ψυχής σου
Και σε αντίθεση με ό,τι λένε αυτοί που
"νοιάζονται" για σένα
Μην το κάνεις.

Αν πρέπει να σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος όλος
Μην το κάνεις
Όπως κι αν φοβάσαι
Κάπου βαθιά μέσα σου
Ότι κάποιος θα σε ψέξει

Αν η ζωή μας είναι για να μπαίνει
Σε ξένες ράγες
Καλύτερα να πάμε με τα πόδια

Γιατί αυτό το κάτι
Που βρίσκεται μέσα μας
Τόσο βαθιά όσο το σκεπάζουμε εμείς
Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός
Οτιδήποτε άλλο
Είναι αντικλείδια
Που ποτέ δε θα ανοίξουν την πόρτα μας

Οτιδήποτε άλλο
Είναι αναλγητικό
Για μια πληγή που κακοφορμίζει
Χωρίς τη σωστή φροντίδα

Πείθουμε τους εαυτούς μας
Για κάτι που κάνουμε με μισή καρδιά
Κι όταν γίνεται
Έχουμε μισή χαρά

Αν δε μάθεις να κάνεις
Απέναντι σε όλους
Κόντρα σε όλα
Με την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή
Αυτό που ενδόμυχα ψυχορραγείς να έχεις

Αντί να ζεις
Καθυστερείς το θάνατό σου
Σε μισή, βαρετή επιβίωση

Ain't that the perfect crime?

Scavenger

Ο Αριστοτέλης είχε πει ότι η αρετή (όπως και κάθε άλλο χαρακτηριστικό μας) εκδηλώνεται μέσω της "καθ' έξιν" δραστηριότητάς μας.
Το ποιοι είμαστε και το τι κάνουμε είναι διαλεκτικά δεμένα. Το να αφαιρούμε το ένα θα κατέστρεφε και το άλλο, είτε σε κάποιον άλλο είτε σε εμάς τους ίδιους.

Αυτό αποδεικνύει δύο πράγματα: Πρώτον, προσπαθούμε σε αυτή τη ζωή να κάνουμε πάντα όπως μας ορίζει ο χαρακτήρας μας. Αν πράξουμε κατά αυτού, ξέρουμε ενστικτωδώς ότι είναι λάθος και προσπαθούμε να το αλλάξουμε.
Δεύτερον, και σημαντικότερο, στην εξελικτική πορεία μας πάντα διαμορφωνόμαστε. Οι συνήθειές μας, οι σκέψεις μας, η συνείδησή μας πάντα εξελίσσεται, είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Τα όρια αυτά τα βάζουμε εμείς. Προσωπικά, επιλέγω να διαμορφώνομαι με τρόπο ώστε το καλό να σημαίνει προσωπικά να είμαι ανώτερος, αλλά ενταγμένος σε ένα ανώτερο σύνολο για το οποίο παλεύουμε όλοι μας. Το αύριο που ονειρευόσουν χθες είναι το σήμερα για το οποίο παλεύεις.

Βλέπω γύρω μου έναν όμορφο κόσμο, που τέλεια συνδυάζει τις ατέλειές του! Κι εγώ, μια απ' αυτές είμαι, άλλωστε.

Εσύ, εκεί μακρυά! Σε αφήνω με ένα μεγάλο φιλί κι ένα μεγαλύτερο χαμόγελο. Είμαι καλά! Ελπίζω να είσαι ακόμα καλύτερα.
Σε φιλώ

Φοράω το σκισμένο μου τζιν, τα φθαρμένα μου παπούτσια και τα γυαλιά μου. Πηγαίνω στη Σκάλα προς τον Ουρανό. Βγαίνω στον τέλεια ατελή κόσμο γύρω μου και τον χαιρετώ που με αγκαλιάζει.

Scavenger Have you heard?! I'm shifting through your trash still i'm gonna make it last Well, Scavenger survivor's Find their way!

Guilty feet have got no rhythm

Σε βλέπω να απομακρύνεσαι
Προχωρώντας κατά μήκος της ομίχλης
Δύο, τρία, τέσσερα τα βήματά σου
Έφυγες από μένα

Ίσως φταίει η πανσέληνος
Που σε ντύνει τόσο στοργικά

Όλα υπέροχα,
Ναρκωμένοι όπως είμαστε
Μακρυά από τη ζωή μας
Και εμφανίζεσαι εσύ

Σαν θύμηση από το χθες
Σαν όραμα απ' το μέλλον
Σαν όνειρο ανεκπλήρωτο
Ενός παιδιού που φοβάται στο σκοτάδι

Τέλειωσε το κομμάτι
Κι εμείς ακόμα στην πίστα
Τελείωσε η ζωή
Κι εμείς κοιταζόμαστε από μακρυά

Το να μένεις ακίνητος
Σε έναν κόσμο που πάει προς τα πίσω
Σε σέρνει κι εσένα μαζί

In trance

Στ' αστροφώτιστα βάθη του διαστήματος
Υπάρχουν διάττοντες αστέρες
Χωρίς αρχή, χωρίς τέλος
Τρέχουν καθ όλο το μήκος της ύπαρξης

Είναι βράδυ∙ κι από πάνω μας περνάνε
Για μια στιγμή - κι ύστερα ξανά σκοτάδι
Μια στιγμή∙ κι από την υψίστη σιγαλιά
Φωτίζεται η γη ως τα έγκατα του Άδη

Την ησυχία σπάει μία νότα
Αιθέρια, ίπταται, ταλαντεύεται και άρχει
Της γεμάτης μας ζωής το νόημα δείχνει
Ίσως το μήνυμα εξ' αρχής υπάρχει

Και μια νέα μέρα ανατέλλει θαρραλέα
Φωτίζει της ψυχής μας γωνίες σκοτεινές
Και μας δείχνει το δρόμο για τις λεωφόρους των ονείρων
Για αυτούς που βλέπουν μακρυά με ήρεμες καρδιές

Η πλάση μας αγκαλιάζει -
Κι εσένα περίλαμπρη με φόρεμα σε ντύνει
Στα σύννεφα αγγίζεις λίγη από την ουσία του θεού
Και στον αφρό της ακρογιαλιάς σε αφήνει

Αναδύεσαι αστροφώτιστη και ρόδα στοργικά δωρίζεις
Τα όπλα μου στην άμμο πετώ, έφτασα
Επιτέλους
Στην ακρογιαλιά σου προσκυνητής