Τα προσόντα της παρακμής

Αθόρυβα βήματα
Ηχούν εκκωφαντικά
Και παράξενα
Στο ξύλινο πάτωμα

Ένα πορφυρό ρυάκι
Στάζει από τον τοίχο
Κάτω από μία φωτογραφία μας
Σε σχήμα σταυρού

Οι καιροί αλλάξαν
Η εικόνα παραμένει η ίδια
Το τίποτα τείνει στο μηδέν
Σε ένα τώρα που εκτείνεται στο άπειρο

Μέσα στα σκοτεινά
Και γνώριμα δωμάτια
Παραπατώντας προσεγγίζω τα προσόντα της παρακμής
Η κραυγή μου, πνιχτή, χάνεται σ' ένα ονειρικό τοπίο

Ξεχασμένες υποσχέσεις
Η νύχτα περιμένει
Μια πράξη απελπισμένης αυτοπεποίθησης
Φιλί του Ιούδα

Οι φλόγες γλύφουν τις πληγές μου