Panic Attack

Overwhelmed by this complex delirium


Θα έρθει ένα υπέροχο καλοκαιρινό απόγευμα
Μαγεμένος θα ατενίζω τη θάλασσα
Ένα δάκρυ, λευκό και θλιμμένο διαμάντι
Θα πέσει στο πάτωμα
Κι εγώ θα είμαι νεκρός

Φοβάμαι
Το θύμα σαν κοιτάει το θύτη αναλογίζεται ποιος φοβάται
Και ποιος πονάει
Πιο πολύ

Ανηλεής υστερία
Θα πεθάνω
Και δε θα έχω ζήσει όπως ήθελα
Δε θα έχω αγναντέψει το ηλιοβασίλεμα
Το δρόμο
Την άβυσσο των ματιών σου

Τρέχω, αγωνίζομαι να σώσω την πνοή μου
Κατακλυσμένος από ένα σύνθετο παραλήρημα

Κι ο θύτης και το θύμα φοβούνται
Κι ο κριτής είναι ο καθρέπτης
Παραμορφώνομαι, μα η ανάκλαση ακριβής
Το σχέδιο που δεν έβαλα ποτέ

Και πότε θα ξημερώσει η δικαίωσή μου;
Πότε κάποιος θα μου πει ότι έκανα το σωστό;
Ένα κερί δίπλα στο κρεβάτι συνεχίζει να λιώνει
Απόδειξη για το αντίθετο

Πώς θα σωθώ;
Εγκλωβισμένος σε εσωτερική φυλακή
Κελί του μυαλού μου
Σε έναν ελεύθερο κόσμο
Όπου η μόνη μας ελεύθερη επιλογή
Είναι πόσο μισοί θα ζούμε

Σβήνω το κερί και το χύνω πάνω μου
Το σώμα μου ακινητοποιείται
Διατηρεί τη μορφή που πάντα ήθελα
Και ποτέ δεν είχα

¨Ενα δόντι καρφωμένο στο χέρι
Πονάει κι αυτόν που δάγκωσε
Ο λύκος είναι μόνος του
Για να μην τον δει κανείς να κλαίει στο σεληνόφως

Θύλακες του εγκεφάλου εκρήγνυνται
Ένα συναίσθημα παράγωγο, πλέκει χίλια ακόμα
Κρεμασμένος από την αορτή σε έναν πέτρινο τοίχο
Αναζητώ ένα καθάριο άσπρο φως που δεν έρχεται

Σκόρπισέ με στη θάλασσα
Σε μία ελευθερία που δε γνώρισα
Στο πρώτο καράβι που θα μπεις, πέτα το δαχτυλίδι μου
Στην κυρά της λίμνης, επιστρέφω