We are made of stardust

Γιατί όλοι είμαστε παντού και πουθενά...

  Απίστευτο πράγμα η δύναμη. Σε κάνει να ονειρεύεσαι, σου δίνει φτερά αναπτερωμένου ηθικού, και το αίσθημα της δύναμης εγκαθίσταται κι εδραιώνεται στο μυαλό σου. Ειλικρινά, είναι απίστευτα υπέροχο το όνειρο του να έχεις ό,τι κι όσα επιζητάς με την κίνηση ενός χεριού. Μ' ένα κοπτό σύρσιμο, ένα απότομο τίναγμα ή μία ακίνητη στάση του αποκτάς όσα επιθυμούσες: Πλούτη, κύρος, υλικές απολαύσεις... αλλά και πιο σημαντικά πράγματα, όπως ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία. Όσα θέλαμε και δεν είχαμε, όποιον κι όποιαν ονειρευόμαστε μα αδυνατόυμε να έχουμε δίπλα μας, όσα άδικα επιζητούμε από τη ζωή, εσφαλμένα πιστεύοντας πως αξίζουμε.

   Είναι η μαγεία, όμως, κάτι άπιαστο; Είναι πράγματι προϊόν φαντασίας; Κυρίως, όμως, είναι ένα ραβδί και κάτι υδάτινες, διάφανες, εύθραυστες λέξεις, άμμος στη θύελλα του χρόνου, το νόημα της μαγείας; Τι είναι μαγεία, πράγματι; Είναι το στάδιο όπου η καθημερινότητα αγγίζει τη σφαίρα της φαντασίας. Το άυλο ενσαρκώνεται, η ιδέα γίνεται πράξη. Η τρικυμία διέπεται από ένα θείο λευκό φως, το οποίο γίνεται ηχός... γλυκός ηχός.

   Η μαγεία είναι ένας καθρέπτης. Ένας καθρέπτης, ο οποίος φανερώνει σ' όποιον κοιτάει μέσα του τον πιο βαθύ, τον πιο ονειρεμένο και τον πιο γλυκό πόθο της καρδιάς μας. Δυστυχώς, όμως, αυτό και μόνο κάνει: απεικονίζει το πιο εύθραυστο όνειρο της ψυχής μας. Δεν δείχνει τον τρόπο που θα εκπληρώσουμε το στόχο μας. Δε φανερώνει το πώς, παρά μόνο το τι. Ο άνθρωπος θα υλοποιήσει το απωθημένο του όνειρο αυτό, ο ίδιος θα βρει το κλιμακοστάσιο προς τον ουρανό, όχι ακολουθώντας τα προστάγματα του καθρέπτη, αλλά συμβουλευόμενος του. Πολλοί τρελάθηκαν πάνω στην αναζήτησή τους. Ακόμη περισσότεροι θεώρησαν μάταιο τον κόπο για να φτάσουν στην ευτυχία. Η ανθρώπινη φυγοπονία στερεί την ηδονή. Ηδονή όχι σύμφωνα με τα σημερινά αισθησιακά πρότυπα, αλλά την ιδεώδη ηδονή, για την οποία μίλησε ο Επίκουρος: την ηδονή του πνεύματος, την ηδονή της ψυχής.

   Ευτυχία. Αυτό είναι η μαγεία. Να είσαι ευτυχισμένος με αυτά που έχεις, με τους ανθρώπους που άγγιξες την ψυχή σου κι αγγίξανε τη δική σου, και να μεριμνάς για να τους κρατήσεις κοντά σου. Μαγεία είναι ο έρωτας, το αίσθημα που νιώθεις να μην σε αφήνει ποτέ. Έτσι απαλό, γλυκό, σα μικρός θεός των ονείρων, θα είναι πάντα δίπλα σου να φωτίζει με το χρώμα της καρδιάς σου το δρόμο που θα επιλέξεις. Κι όταν, αποκαμωμένος, νυσταγμένος, μα χαρούμενος, φτάσεις στην Ιθάκη που τόσο καιρό προσέμενες, θα υψώσεις τα μάτια σου στον γαλάζιο ουρανό και θα πεις...

Είμαστε φτιαγμένοι από την ύλη των ονείρων.

Darkened Sky

Rotting puppets, sacred dolls

Failing chances, solid goals

World of wisdom, a sea of sorrow

Living life like no tomorrow

Killer of giants, sorcerer of spells

Lighting bearer, time only tells

If the weight of the world is crushing me

Or the light of the storm is as far as

     The eye can see

Rain of God, cleanse my broken side

Breathin' underneath the darkened sky

Help me escape from the bog of damned souls

For the man is death, the destroyer of worlds

Am I to see her again?

Will I finally rest in the dream of men?

May I find my real bliss?

Or should I give myself to the hatred beast?

Saturday night, feels like forever

Time has broken me, heaven to never

True happiness may only be a lie

And yet here I am...

      To say Goodbye

...But I'm breathing underneath my darkened sky...

How inspired you are, sweet love o' mine...

   "But, suddenly, I viddied that thinking was for the gloopy ones and that the oomny ones use like inspiration and what Bog sends. For now it was lovely music that came to my aid and I viddied at once what to do"

   Inspiration.  Έμπνευση. Περίεργο πράγμα. Σπάνιο, ακατάβλητο, δύσκολο να βρεθεί κι ακόμη δυσκολότερο να ξαναβρεθεί όταν χαθεί. Πολλές φορές βρίσκουμε τον εαυτό μας ν' αναζητά εναγωνίως λίγη έμπνευση. Όχι μόνον για τη συγγραφή ενός άρθρου, αλλά για κάθε μας πράξη. Όπως είπε κι ο McDowell πιο πάνω, η έμπνευση ήταν η μούσα των επιδέξιων,  των σοφών, των ηγετικών μορφών.

   Πώς βρίσκουμε την έμπνευση, όμως; Γιατί σίγουρα δεν ξυπνάμε μία μέρα και νιώθουμε "εμπνευσμένοι". Πράγματι, ορισμένες μέρες έχουμε καλή διάθεση, πιο ανεβασμένη από άλλες μέρες, και μας δίνεται η ευκαιρία για να τελέσουμε ό,τι έχουμε να διεκπεραιώσουμε τη μέρα... Όμως η έμπνευση δεν είναι προϊόν καλής ξεκούρασης, δεν έρχεται μετά από μία ήρεμη νύχτα.

   Η έμπνευση είναι, κυρίως, το αποτέλεσμα της ζωής. Γύρω μας υπάρχουν τόσα πολλά ερείσματα για έμπνευση που ειλικρινά απορώ πώς οι άνθρωποι λένε ότι η ζωή τους, η καθημερινότητά τους, οι σχέσεις τους είναι ανέμπνευστες.  Ακούω ότι χάνουν την έμπνευσή τους μόλις βρέξει, και τους είναι δύσκολο να την επανακτήσουν όταν βγει ο ήλιος. Η βροχή κι ο ήλιος είναι, φυσικά, μεταφορικά δοσμένα. Είναι η θλίψη που πιάνει τον άνθρωπο, κι η χαρά που τους επαναφέρει το τέλος της. Η ψυχολογία είναι μία σπείρα, όπου η κυκλική τροχιά της διαγράφει τόξα γύρω από οτυς άξονες της χαράς και της θλίψης. Της πρωίας και του απογεύματος. Της νοεμβριανής βροχής και του ονείρου θερινής νυκτός.

   Κι όμως, ακόμα δεν απαντήσαμε στο βασικό ερώτημα: πώς βρίσκουμε έμπνευση για να κάνουμε θαύματα. Και πριν αντιρρηθεί το θαύμα, τι είναι η ζωή αν όχι θαύμα; Τι κάνουμε, πώς συνεχίζουμε, πώς νιώθουμε, πώς αισθανόμαστε αν όχι χάρη σ' ένα θαύμα; Το θαύμα της ύπαρξης. Η ιδέα ενσαρκωμένη. Η ευτυχία μας σε μορφή. Το θαύμα της ύπαρξης. Η ιδέα ενσαρκωμένη. Σταγόνες Παραδείσου, πράγματι. "Εγώ είμαι σταγόνα. Εσύ είσαι σταγόνα. Μαζί είμαστε ποτάμι", όπως έχει πει κι ένας ανώνυμος ποιητής.

   Εν τέλει, η έμπνευση δεν βρίσκεται στα μεγάλα έργα, στις μεγαλόπρεπες πράξεις ή στην πλούσια ζωή. Κάθε ζωή, άλλωστε, είναι πάμπλουτη σε συναισθήματα, ιδέες, αρχές, αλλά και μία απεριόριστη, αναπόσπαστη και χωρίς εξαιρέσεις ελευθερία. Η έμπνευση βρίσκεται στις μικρές, καθημερινές χαρές της ζωής. Στη μουσική, στην ποίηση, στα παιχνίδια, στα μαθήματα, στις βόλτες με φίλους, στο ρεζίλι που γινόμαστε πολλές φορές (αλλά πώς να γελάσουμε αν δεν γελασθούμε;), στον έρωτα που νιώθουμε, στην αγάπη για τα πάντα. Στη ζωή.

Devils may cry

Devils never cry

   Τι είναι ο δαίμονας; Τι είναι η αγάπη, τα δάκρυα, η θλίψη, η χαρά του; Μπορεί ένας καταραμένος άγγελος να πονέσει; Να αισθανθεί; Ν' αγαπήσει;

   Κάθε άνθρωπος από τη στιγμή της δημιουργίας του, είναι άγγελος. Ένα τοσοδούλικο πλασματάκι που, και μόνο να τα κοιτάς, να το βλέπεις να χαμογελά, σου φέρνει γαλήνη. Αργότερα, μεγαλώνοντας, γίνεται ένα υπέροχο παιδί με ένα θείο φως να το περιβάλλει, μία φύση υπερβατή για τον ανθρώπινο νου. Στο τέλος της φάσης του παιδιού, όμως, δίνεται το μεγαλύτερο δίλημμα στη ζωή: Θα μείνεις άγγελος; Θα συνεχίσεις να βρίσκεσαι στον Παράδεισο; Ή θα μετατραπείς σε δαίμονα;

   Ανάλογα με την επιλογή σου, θα καταχθείς είτε στην ομάδα των ανθρώπων που θα δεινοπαθούν όλη τους τη ζωή, μα στο τέλος η αθανασία θα τους είναι χαρισμένη, είτε στους ανθρώπους που θα περάσουν ένα βίο γεμάτο "ηδονές" (το νόημα να αποκλίνει εκπληκτικά από την έννοια που εισήγαγε ο Επίκουρος), που σαν αποτέλεσμα επιφέρουν τη λήθη; Αυτοί οι άνθρωποι αδιαφορούν για τον περιβάλλοντα χώρο, τους ανθρώπους που είναι δίπλα τους και τους στηρίζουν, τους οποίους και διώχνουν με την συμπεριφορά τους. Κλείνονται στον εαυτό τους, γίνονται εγωιστές κι άπληστοι. Σκοπός της ζωής τους είναι να βελτιώσουν την ποιότητά της, ακόμη κι εις βάρος των άλλων... κάτι που, εν τέλει, την ρίχνουν ακόμα πιο χαμηλά. υποβαθμίζοντας την αξία της ίδιας της ύπαρξής τους.

Σίγουρα ακούγομαι κατηγορηματικός, και βέβαια θα σχηματίστηκε η άποψη ότι οι δαίμονες θα μείνουν καταραμένοι από τη στιγμή που το επέλεξαν. Λάθος.

   Αν κι ο αμετανόητος δαίμονας δεν θα ευτυχήσει ποτέ, ο άνθρωπος που έγινε έτσι και θέλει να βρει νόημα στη ζωή του, θα το καταφέρει. Ο τρόπος είναι η μεταμέλεια. Πρέπει να σκεφτεί, να αναλογιστεί τι έκανε, τι έγινε και σε ποια κατάσταση έχει επέλθει. Πρέπει να νιώσει μέσα του συντριβή, απόγνωση και θλίψη για αμαρτωλή ζωή του. Μα στο τέλος να καταλάβει ότι έχει το δικαίωμα να αισθανθεί, να γελάσει, να κλάψει, ν' αγαπηθεί. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αγαπήσει. Τότε, τα δαιμονικά δάκρυα, τα επίπονα δάκρυα, τα λυτρωτικά δάκρυα, θα του αφαιρέσουν το βάσανο της ατελούς ύπαρξής κι αγγελικά φτερά θα δωθούν. Το ατελές γίνεται τέλειο.

   Κλείνοντας, δεν πιστεύω στη φυσική ύπαρξη του Θεού, του Διαβόλου, των αγγέλων και των δαιμόνων, του Παραδείσου και της Κολάσεως. Πιστέω πως Θεός είναι ό,τι ορίζουμε εμείς για συμπαράστασή μας στις δύσκολες στιγμές. Δεν υπήρξε ποτέ πρόσωπο που χώρισε την Ερυθρά Θάλασσα στα δύο, ή που ανέστησε τους νεκρούς. Υπήρξε, αντιθέτως, πρόσωπο που χάρισε την περιουσία του στους ανεχείς, που δίδαξε την ομορφιά της ζωής και την έννοια της ειρήνης, που θυσιάστηκε για το καλό των ανθρώπων. Αυτός ήταν άγγελος. Αυτός ήταν ο Θεός.

Remorse makes angels all of us, and brings tears to the eyes of demons, whereas they believe devils never cry.

Τhe past. The present and the future. (title credits: Chatzo Permaganate=) )

   Song of haze: Buckethead - Padmasana 
 

   Συχνά κάθομαι κι αναλογίζομαι το χρόνο - ή, καλύτερα, τους χρόνους - και τα γεγονότα, καθώς και τις μελλοντικές ενέργειες. Συλλογίζομαι τι έχω κάνει, τι μου έχει συμβεί και συμβαίνει τώρα, καθώς και τι μου επιφυλάσσει το "άγνωστο" σε μένα μέλλον. Βρίσκω τον εαυτό μου να στενοχωριέται, να γελά, να θυμώνει, να μετανιώνει για όσα έγιναν, καθώς και να φοβάται, να ελπίζει, να ανησυχεί, να αγωνιά για το μέλλον. Όλοι μας το κάνουμε. Ανάμεσα στους στοχασμούς για τους δύο αυτούς χρόνους, όμως,  ξεχνάμε το παρόν. Μέγα λάθος.

   Το παρόν είναι ο πιο αξιοσημείωτος, ο πιο αξιοπερίεργος χρόνος. Μερικοί λένε πως το παρόν ισούται με μία ημέρα ή μία εβδομάδα, άλλοι πως κι η δεδομένη στιγμή είναι το μεταίχμιο από το παρελθόν στο μέλλον - id est, δεν δέχονται την ύπαρξή του ως χρόνο, εφόσον δεν υπάρχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια που υποδεικνύει την ύπαρξή του. Απ' ό,τι φαίνεται, οι απόψεις διίστανται, κι όλοι έχουν τη δική τους.

   Εμείς δίνουμε την αξία που θέλουμε στο χρόνο μας. Εμείς αποφασίζουμε πότε αρχίζει το ένα χρονικό πεδίο και πότε κλείνει. Ανάλογα με την κατάσταση, έχουμε την πλήρη ελευθερία να αρχίσουμε και να λήξουμε το παρόν.
"Η στιγμή μας είναι η αιωνιότητά μας" είχε πει η δεσποινίς angel, και συμφωνώ απόλυτα. Το παρόν δεν μετράται με συμβατικά μέσα, όπως τα κλάσματα του λεπτού. Το παρόν είναι μια κατάσταση στην οποία επερχόμαστε, μια συνθήκη που υπογράφουμε με τον εαυτό μας, με το Θεό μας (την αγάπη για μένα), με το σύμπαν μας. 

   Κι είναι ιδιαίτερα έξαφνη η αρχή και το τέλος της: Ένα γεγονός, μία αιφνίδια φωτοβολίδα στον ασυννέφιαστο ουρανό της ηρεμίας μας, θα γίνει ο βατήρας για το παρόν. Αυτός ο χρόνος που ήταν πριν ονομάζεται παρελθόν, και διαγράφεται από τα αστέρια. Ο χρόνος που θα ακολουθήσει λέγεται μέλλον, κι αρχίζει όταν άλλο ένα αιφνίδιο γεγονός, η ρίψη της καρό σημαίας, λήξει το όνειρο, καλό ή κακό. Ο χρόνος που γεφυρώνει το τι έγινε με το τι θα γίνει, η αναχώρηση από την ακτή μέχρι την σε άλλη χώρα,  η διαφυγή από την Τροία μέχρι την άφιξη στην Ιταλία (ανεξάρτητα από το πως νιώθεις όταν φτασεις) ... αυτά είναι το παρόν. Η διαδρομή. Ένα ταξίδι μέσα από εικόνες, ήχους, χρώματα, μελωδίες, συναισθήματα.

   Όταν, τελικά, φτάσουμε στον προορισμό μας, θα έχουμε παράλογα συναισθήματα: Αν ήταν το ταξίδι άσχημο, για κάποιο περίεργο λόγο δε θα μπορέσουμε να το αποβάλουμε από τη μνήμη μας. Αν, πάλι, ήταν ωραίο, θα καταλάβουμε ότι όλα τα ωραία τελειώνουν και θα στενοχωρηθούμε ξανά. Ίσως για λίγο καιρό, ίσως για πολύ. Στο τέλος, όμως, θα καταλάβουμε την αδυναμία μας μπροστά στη φύση, η οποία επιφέρει το τέλος... και θα χαρούμε εν τέλει, επειδή ζήσαμε το παρόν στο έπακρο, και τώρα, γνωρίζοντας πως όλα ανήκουν στο παρελθόν, θα ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία, με θάρρος, με αγάπη. Θα βρούμε κάτι καλύτερο, κάτι που θα μας επιφέρει πιο έντονα συναισθήματα.

Μία δυνατή νεροποντή έπεται ένα ακόμη πιο δυνατό ουράνιο τόξο. Πάντα. Κι αυτό είναι παρήγορη αλήθεια.

   Κλείνοντας, πολλοί λένε πως δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον, πόσο χρόνο έχουν μέχρι να ερωτευτούν, να αγαπήσουν, για πόσο ακόμα θα βγαίνουν με φίλους, τι θα κάνουν και πολλά άλλα. Ο άνθρωπος διαμορφώνει το μέλλον του. Χρειάζεται να αναλογιστεί, να διαβάσει το παρελθόν, να δει την πορεία των πράξεών του και τον αντίκτυπο που είχε η καθεμιά. Είναι ανάγκη να δει το παρόν, να εξετάσει τι κάνει, και τι του γίνεται, να βρει τις ατέλειες και να τις τελειοποιήσει. Μόνο τότε, μόνο γνωρίζοντας την πορεία του παρελθόντος κι αλλάζοντας το παρόν, θα καταφέρει να γράψει το μέλλον. Οι απόψεις περί αγνώστου κι αμεταβλήτου της μοίρας ηχούν ψεύτικες, απαισιόδοξες κι ανακριβείς. Ο άνθρωπος σχεδιάζει το μέλλον του, χαράσσει την πορεία του. Αν η μοίρα μοιάζει στο μυαλό σαν ένα βιβλίο, πάντα μπορούμε και ν' επανεγγράψουμε τις αράδες.

   Κι αν πραγματικά κάποιος θεωρεί πως η ζωή του φαντάζει κόλαση, οι ερωτήσεις είναι δύο: Κόλαση συγκρινόμενη με τι; Κι αν είναι ειλικρινά τα πράγματα έτσι, γιατί δεν τη αλλάζεις; Έχεις τον τρόπο ;) .

         "Αγαπάμε, όχι βρίσκοντας το τέλειο πρόσωπο, μα μαθαίνοντας να βλέπουμε ένα ατελές τέλεια στο βάθος του καιρού"