Devils may cry

Devils never cry

   Τι είναι ο δαίμονας; Τι είναι η αγάπη, τα δάκρυα, η θλίψη, η χαρά του; Μπορεί ένας καταραμένος άγγελος να πονέσει; Να αισθανθεί; Ν' αγαπήσει;

   Κάθε άνθρωπος από τη στιγμή της δημιουργίας του, είναι άγγελος. Ένα τοσοδούλικο πλασματάκι που, και μόνο να τα κοιτάς, να το βλέπεις να χαμογελά, σου φέρνει γαλήνη. Αργότερα, μεγαλώνοντας, γίνεται ένα υπέροχο παιδί με ένα θείο φως να το περιβάλλει, μία φύση υπερβατή για τον ανθρώπινο νου. Στο τέλος της φάσης του παιδιού, όμως, δίνεται το μεγαλύτερο δίλημμα στη ζωή: Θα μείνεις άγγελος; Θα συνεχίσεις να βρίσκεσαι στον Παράδεισο; Ή θα μετατραπείς σε δαίμονα;

   Ανάλογα με την επιλογή σου, θα καταχθείς είτε στην ομάδα των ανθρώπων που θα δεινοπαθούν όλη τους τη ζωή, μα στο τέλος η αθανασία θα τους είναι χαρισμένη, είτε στους ανθρώπους που θα περάσουν ένα βίο γεμάτο "ηδονές" (το νόημα να αποκλίνει εκπληκτικά από την έννοια που εισήγαγε ο Επίκουρος), που σαν αποτέλεσμα επιφέρουν τη λήθη; Αυτοί οι άνθρωποι αδιαφορούν για τον περιβάλλοντα χώρο, τους ανθρώπους που είναι δίπλα τους και τους στηρίζουν, τους οποίους και διώχνουν με την συμπεριφορά τους. Κλείνονται στον εαυτό τους, γίνονται εγωιστές κι άπληστοι. Σκοπός της ζωής τους είναι να βελτιώσουν την ποιότητά της, ακόμη κι εις βάρος των άλλων... κάτι που, εν τέλει, την ρίχνουν ακόμα πιο χαμηλά. υποβαθμίζοντας την αξία της ίδιας της ύπαρξής τους.

Σίγουρα ακούγομαι κατηγορηματικός, και βέβαια θα σχηματίστηκε η άποψη ότι οι δαίμονες θα μείνουν καταραμένοι από τη στιγμή που το επέλεξαν. Λάθος.

   Αν κι ο αμετανόητος δαίμονας δεν θα ευτυχήσει ποτέ, ο άνθρωπος που έγινε έτσι και θέλει να βρει νόημα στη ζωή του, θα το καταφέρει. Ο τρόπος είναι η μεταμέλεια. Πρέπει να σκεφτεί, να αναλογιστεί τι έκανε, τι έγινε και σε ποια κατάσταση έχει επέλθει. Πρέπει να νιώσει μέσα του συντριβή, απόγνωση και θλίψη για αμαρτωλή ζωή του. Μα στο τέλος να καταλάβει ότι έχει το δικαίωμα να αισθανθεί, να γελάσει, να κλάψει, ν' αγαπηθεί. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αγαπήσει. Τότε, τα δαιμονικά δάκρυα, τα επίπονα δάκρυα, τα λυτρωτικά δάκρυα, θα του αφαιρέσουν το βάσανο της ατελούς ύπαρξής κι αγγελικά φτερά θα δωθούν. Το ατελές γίνεται τέλειο.

   Κλείνοντας, δεν πιστεύω στη φυσική ύπαρξη του Θεού, του Διαβόλου, των αγγέλων και των δαιμόνων, του Παραδείσου και της Κολάσεως. Πιστέω πως Θεός είναι ό,τι ορίζουμε εμείς για συμπαράστασή μας στις δύσκολες στιγμές. Δεν υπήρξε ποτέ πρόσωπο που χώρισε την Ερυθρά Θάλασσα στα δύο, ή που ανέστησε τους νεκρούς. Υπήρξε, αντιθέτως, πρόσωπο που χάρισε την περιουσία του στους ανεχείς, που δίδαξε την ομορφιά της ζωής και την έννοια της ειρήνης, που θυσιάστηκε για το καλό των ανθρώπων. Αυτός ήταν άγγελος. Αυτός ήταν ο Θεός.

Remorse makes angels all of us, and brings tears to the eyes of demons, whereas they believe devils never cry.