Το πορνείο

Στα σκοτεινά σοκάκια που περπατάς

Ανάμεσα σ' αρχοντικά, σπίτια και παράγκες

Στα σπαρμένα όνειρα που στα χέρια σου κρατάς

Στα παλάτια που ορθώνονται μπροστά σου

Υπάρχει ένα πορνείο. Απλό, λιτό, βρώμικο

Η πελατεία του εκλεκτή. Μέθυσοι, αλήτες και παιδιά

Τα χέρια του μολύνουν το εμπόρευμα

Τις ιερές πουτάνες που περιφρονείς.

Όργια, ασφυξία και καπνός

Η ακολασία πλανάται στο νοτισμένο αέρα

Δύσκολο ν' αναπνεύσεις στο καταγώγι τούτο

Με την αριστοκρατία μέσα στο μαγαζί.

Πόσο εύκολο να κρίνεις

Πόσο ηδονικό να κάνεις και να καυχιέσαι

Και μετά, λίγο πριν κοιμηθείς, γεμάτος αυταρέσκεια

Να βρίσεις τις ανήθικες "πόρνες του ελέους".

Πόσο εύκολο, ειλικρινά, να έχεις κλειστό το μυαλό

Να αδιαφορείς για την "κατώτεή σου πλέμπα"

Τα ζώα χωρίς αξία, τις πόρνες να βιαστείς να κρίνεις

Στις ειδήσεις των οκτώ, στο λήθαργό σου σα βυθιστείς.

Αχ και να 'ξερες τι γίνεται στην καρδιά μιας πόρνης

Αχ και να νοιαζόσουν για τον άνθρωπο που διακορεύεις

Μα όχι, τι δουλειά έχεις εσύ με μία αμαρτωλή;

Είσαι άνθρωπος τρανός, σε μία σταθερή κοινωνία που ακμάζει.

Τρελέ άνθρωπε. Κακόμοιρε άνθρωπε. Στενόμυαλε άνθρωπε,

Που νοιάζεσαι για τον εαυτό σου μόνο

Που θυσιάζεις την ψυχή μιας γυναίκας

Που τεμαχίζεις την ίδια σου την ανθρωπιά.

Είναι τρελό μα δίκαιο, αυτό που λένε για τις πόρνες

Δίνουν το κορμί τους, μα έχουν την καρδιά τους.

Μέσα στον καπνό, τη μαστούρα και το μεθύσι

Τπ σώμα εξιλεώνεται, η γυναίκα γίνεται αγία.

Μα πού να το σκεφτείς εσύ αυτό

Βγες έξω από το ναό της ακολασίας

Μη σε νοιάζει ο θησαυρός της γυναίκας

Μπες στο σπίτι και κλείδωσε την πόρτα

Κι ήσυχος πια, αγνός αριστοκράτης,

Τρέχα, πέσε και κοιμήσου

Ξέρεις τώρα πια ποιος είναι

Η πουτάνα και ποιος

   Ο αριστοκράτης.

Sing with me, just for today...

...after all, everything is nothing and nothing is everything. 

 

Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δε θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ, όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία για αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει απασχολημένος.

   Αυτή η φράση του Επίκουρου με έβαλε σε περισυλλογή. Πράγματι, όλη η ψυχική μου σύσταση κλονίστηκε για μία στιγμή, για μία χιλιετία που ακόμη ισχύει. Υπάρχει αύριο; αξίζει να προσμένουμε; Κι αν ναι, τι; Για ποιο πράγμα πρέπει να κάνουμε υπομονή; Τι όφελος θα αποκομίσουμε - όντας εκ φύσεως εγωκεντρικό ον, ο άνθρωπος θα κοιτάξει το συμφέρον του, άλλωστε- ;

   Υπάρχει, λοιπόν, αύριο; Αξίζει να κρατούμε τις επιθυμίες μας, να μην τις υλοποιούμε αύθις, αλλά να υπομένουμε τα πράγματα όπως είναι; Αν ναι, μέχρι πότε; Ποιο είναι το χρονικό σημείο για την αποπεράτωσή της; "Η Ιθάκη είναι κοντά... Πάντα στο νου σου να έχεις την Ιθάκη", λέει και το ποίημα (το πολυαναφέρω... μάλλον έγινε το αγαπημένο μου).

   Αργεί, όμως, η στιγμή που θα ξεμπαρκάρουμε στο λιμάνι, που θα κατέβουμε τη σαπισμένη από την υγρασία προκυμαία, που θα αντιμετωπίσουμε τους μνηστήρες της ζωής μας, που θα αντικρύσουμε, με μάτια δακρυσμένα και καρδιά - επιτέλους- γαλήνια, την Πηνελόπη μας...; Ο πόθος όλων, άλλωστε, είναι η Ιθάκη μας. Το μέρος όπου η ψυχή ηρεμεί, το σώμα λύνεται κι ο χρόνος σταματά κάτω από τη μουσική. Η κατάσταση που κάνει κάθε πόνο, κάθε άλγος να παύει, φέρνει την ύπαρξή μας σε πλήρωση και προκαλεί σε εμάς τέτοια ηδονή (για Επίκουρο μιλούσαμε πιο πριν, άλλωστε), όπου, δακρυσμένα, ταλαιπωρημένα μάτια θα υψωθούν στον ουρανό, παραπονεμένα λόγια θα παύσουν, και το ταξίδι στο σιωπηλό πλανήτη με το αστρικό πλοίο θα περαιωθεί.

   Ίσως ξενίσει το νέο ταξίδι. Στο κάτω - κάτω, θα αναρωτηθείτε, γιατί τόσος πόθος για την Ιθάκη, γιατί τόση νοσταλγία για το νόστο, αν δεν είχαμε πρόθεση να μείνουμε; Γιατί ο άνθρωπος είναι ελεύθερο και περίεργο ον. Νιώθει την ανάγκη να μάθει τα πάντα, να κάνει ό,τι δύναται ποιήσθαι. Θεωρεί τη γνώση τη μεγαλύτερη αρετή, κι όλη του τη ζωή πασχίζει να την κατακτήσει. Κι όταν φθάσει στην απόλυτη γνώση, στην αλήθεια, θα δει πως δεν άξιζε, γιατί τόσο καιρό κυνηγούσε φαντάσματα. Γνώση για τα πάντα δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει, ο λόγος για τον οποίον είναι τόσο καλά κρυμμένη είναι ο αγνότερος: Η άγνοια είναι η δύναμη που μας ωθεί στην πράξη. Μη γνωρίζοντας πόσο καιρό έχουμε ακόμα, ενεργοποιούμαστε και πράττουμε. Η άγνοια για αυτό το θέμα, μαζί με τη θέληση, είναι οι κινητήριες δυνάμεις κάθε έργου. Η Ιθάκη, όταν ανταμωθεί, θα μας αποχαιρετήσει ξανά, καθώς βάζουμε στόχο άλλες Τροίες.

   Το οποίο με κάνει να επανέρχομαι στο ερώτημά μου: Υπάρχει αύριο; Υπάρχει κάτι, το οποίο θα με κάνει να σχεδιάσω το μέλλον και να μη βιάζομαι να εξαντλήσω το παρόν, το σήμερα; Η απάντηση είναι πως όχι. Δεν αξίζει να αναμένουμε ένα καλύτερο μέλλον, τη στιγμή που αφήνουμε το παρόν ανεκμετάλλευτο. Για αυτό, ας σταματήσουμε να κάνουμε μεγαλεπήβολα σχέδια. Αντιθέτως, ας εκμεταλλευτούμε την κάθε στιγμή μας.

Το αύριο που ονειρευόσουν χθες είναι το σήμερα για το οποίο παλεύεις.

Και στην Τροία;

                                            Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.

                                                    Έτσι το θέλαν οι θεοί.

                              Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα

ατόφιο^.

                                 κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .

Cry of the warrior within

Give me your hand... don't you ever ask me why... promise me nothing... live till we die.

There's a heaven above you

Honey, it's your chance to catch it

An opportunity not to miss

A divine gift to snatch it

Time to see the light

Feel the warm sun shine

Light a fire in the night

Find the courage to cross the line

I still love you and you know it

But I lost my faith a long time ago

Even though I may not show it

Heaven burst 'to flames

            Show me where I'll go

Let me see your eyes, wipe your tears away

Shall I comfort your sorrow, keep your fears at bay

Cry no more, let me drown inside your sky

Bury me in your kiss, bed of roses where I'll lie

I have to pass away now

Sugar, please don't cry

Stayed together 'till immortality

Now, the time to say goodbye

You gotta make it your own way

I know the burden inside

You can make it to the end, now, honey

Let my love for you be your guide

Passing away... I still love you.

Falling off the edge of the world... Or are we?

   Truth is such a strong lie, even devils may cry.

   Ποιος λέει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα;

   Ποιος μας εισάγει στη νοοτροπία της "υποταγής" για το ευρύτερο συμφέρον;

   Θεωρούμε αλήθεια ό,τι πιστεύουμε.

   Η αντικειμενικότητα, άλλωστε, δημιουργήθηκε από τη σύμπτυξη της υποκειμενικότητας όλων.

   Η αλήθεια πλάστηκε από γνώμες.

   Κάποιος σφηνωμένος στο έδαφος της πραγματικότητας θα πει πως η Γη είναι ωοειδούς σχήματος.

   Ένας αιθεροβάμων θα ισχυριστεί, υπερασπιζόμενος τα πιστεύω του, πως η Γη είναι επίπεδη.

   Ποιος έχει δίκιο, και γιατί;

   Κανείς δεν έχει δίκιο, γιατί κανείς δεν έχει άδικο...

   Reality is the projection of our beliefs to others. Ας σαλπάρουμε, λοιπόν, στην άκρη του κόσμου.

Individual thought patterns

   Till when will we refuse to listen to the voice of our souls? 

   Your mind is not your own, λέει ένα τραγούδι. Πράγματι, η παρατήρησή του δεν είναι παρά εύστοχη, καθώς απεικάζει την πνευματική ανελευθερία που επικρατεί στη σημερινή κοινωνία. Ζούμε ελεύθεροι; Δε θα το έλεγα. Σκεπτόμαστε ελεύθεροι; Δε νομίζω. Διανοούμαστε ελεύθεροι; Όχι.

   Μεγάλο κρίμα, καθώς ο άνθρωπος απέδειξε διαμέσου της ιστορίας του πως κάθε άλλο παρά σκλαβωμένος πρέπει να ζει. Είναι ο ζωντανός οργανισμός που μπορεί να αλλάξει τόσο το τοπίο τόσο μέσα του όσο και το οικοσύστημα. Η ψυχολογία του μεταβάλλεται, η λογική του οξύνεται και τα αισθήματά του είναι μοναδικά στον κόσμο. Γεννηθήκαμε ελεύθεροι, μεγαλώσαμε ελεύθεροι, θα πεθάνουμε ελεύθεροι.

   Τι συμβαίνει, όμως, στο παρόν; Είμαστε ελεύθεροι τώρα; Μπορούμε, ανεξαρτήτως κι αυτοβούλως, να πράξουμε κατ' αρέσκειά μας; Δε μιλώ για παράνομες πράξεις, καθώς η ελευθερία που μας δίνεται οφείλει να χαλιναγωγείται έως ενός σημείου. Μιλώ για την πνευματική μας υποδούλωση, τη θυσίαση της ελεύθερης γνώμης. Έχουμε επέλθει σε φάση πνευματικής παρακμής, υποβόσκουσα από τη σημερινή κοινωνία, για την οποία, κατά διαβολική σύμπτωση (και δεν πιστεύω στις συμπτώσεις), εμείς οι ίδιοι είμαστε υπαίτιοι.

   Τι συνεπάγεται αυτό; Πως ελεύθερα διαλέξαμε τη νοητική σκλάβωσή μας σε εξωγενείς δυνάμεις. Αυτόβουλα γίναμε η άκριτη μάζα, η οποία κατευθύνεται από μία μικρή πνευματική ελίτ. Μοιάζουμε με πλοίο, το οποίο χειραγωγείται από έναν καπετάνιο, προκειμένου να κατευθυνθούμε στον τόπο της αρεσκείας του. Ποιος ξέρει, όμως, αν ο καπετάνιος θέλει να εισέλθει στο λιμένα, ή να τσακίσει το πλοίο στον ύφαλο;

   Ας ξυπνήσουμε, λοιπόν. Ας μη δεχόμαστε άκριτα όσα μας δίνουν, ας μη θεωρούμε δεδομένη την κατεύθυνση. Ας αναπτύξουμε κριτική σκέψη, ας αντιταχθούμε στην ορμή του ποταμού, ας ανέβουμε τον καταρράκτη. Η βούληση είναι δική μας, η ελευθερία να αντισταθούμε στην πνευματική πτώση θέμα που κρίνεται από εμάς.

   Πατέντες ιδιωτικής σκέψης, πράγματι... Ας αναπτύξουμε τη δική μας βούληση, μοναδική σε εμάς.

The fragile art of existance

Line that's drawn between good and bad... 

   Περίεργο πράγμα η ζωή. Παράξενο, απρόβλεπτο, ευμετάβλητο. Τα πάντα είναι τόσο εύθραυστα, όπως τα όνειρα χωρίς υπόσταση, τα οποία λυγίζουν, αποδεχόμενα τη δύναμη της φύσης ως ανώτερη από τη δική τους. Shame on the night... shame on my dreams, που λέει κι ο Dio. Μα είναι πράγματι έτσι;

   Η ζωή κρέμεται από μία κλωστή. Γεγονός. Αντλώντας στοιχεία από τη μυθολογία, οι Μοίρες καθορίζουν τη χάλκινη ότρα των ανθρώπων: Η Κλωθώ την υφαίνει, η Λάχεσις την κεντά, δένοντας και λύνοντάς την, στρίβοντας και τσαλακώνοντάς την, ενδύοντας πάνω της τις στιγμές (καλές ή κακές) πάνω της, ενώ η Άτροπος την κόπτει, τερματίζοντάς την. Ο άνθρωπος είναι, λοιπόν, δέσμιος εξωτερικών δυνάμεων, υποχείριο της Μοίρας.

   Είναι, όμως, στα αλήθεια αδύναμος; Η ζωή του καθορίζεται από άλλους; Δεν έχει, ουσιαστικά, κανένα έλεγχο πάνω του; Ας καθίσουμε κι ας αναλογιστούμε πόσες φορές φταίξαμε από επιλογή μας, πόσα λάθη διαπράξαμε συνειδητά. Ας σκεφτούμε αν στη ζωή δε φταίμε επ' ουδενί, αλλά, ως άλλοι ήρωες παιχνιδιού, κατευθυνόμαστε από τον παίκτη μας.

   Ο άνθρωπος είναι ο κύριος του εαυτού του, όπως κάθε έμβιος οργανισμός ανήκει στη δική του ζωή. Αντιτίθεμαι σθεναρά στις μοιρολατρικές αντιλήψεις, καθώς θεωρώ πως η θεοποίηση (και πολύ περισσότερο, η ίδια η επινόηση) της μοίρας μας υποδουλώνει. Εμείς ενετάξαμε τον εαυτό μας στην παγίδα αυτή. Διαχέουμε την ελευθερία μας στον (πνευματικό και ψυχικό) περιορισμό μας, σε κάτι επίπλαστο, μη ον.

   Όπως δεν ελέγχαμε τη φύση, έτσι κι η φύση δεν ελέγχει εμάς. Μαθαίναμε να εντασσόμαστε στη φύση ως μέρος της, και να ζούμε ειρηνικά σε συνάρτηση με αυτή. Η δύναμε που κινεί τα νήματά μας, που κατακυρώνει το παρόν και προδιαγράφει το μέλλον μας, πηγάζει από εμάς τους ίδιους.