Περίεργο πράγμα η ζωή. Παράξενο, απρόβλεπτο, ευμετάβλητο. Τα πάντα είναι τόσο εύθραυστα, όπως τα όνειρα χωρίς υπόσταση, τα οποία λυγίζουν, αποδεχόμενα τη δύναμη της φύσης ως ανώτερη από τη δική τους. Shame on the night... shame on my dreams, που λέει κι ο Dio. Μα είναι πράγματι έτσι;
Η ζωή κρέμεται από μία κλωστή. Γεγονός. Αντλώντας στοιχεία από τη μυθολογία, οι Μοίρες καθορίζουν τη χάλκινη ότρα των ανθρώπων: Η Κλωθώ την υφαίνει, η Λάχεσις την κεντά, δένοντας και λύνοντάς την, στρίβοντας και τσαλακώνοντάς την, ενδύοντας πάνω της τις στιγμές (καλές ή κακές) πάνω της, ενώ η Άτροπος την κόπτει, τερματίζοντάς την. Ο άνθρωπος είναι, λοιπόν, δέσμιος εξωτερικών δυνάμεων, υποχείριο της Μοίρας.
Είναι, όμως, στα αλήθεια αδύναμος; Η ζωή του καθορίζεται από άλλους; Δεν έχει, ουσιαστικά, κανένα έλεγχο πάνω του; Ας καθίσουμε κι ας αναλογιστούμε πόσες φορές φταίξαμε από επιλογή μας, πόσα λάθη διαπράξαμε συνειδητά. Ας σκεφτούμε αν στη ζωή δε φταίμε επ' ουδενί, αλλά, ως άλλοι ήρωες παιχνιδιού, κατευθυνόμαστε από τον παίκτη μας.
Ο άνθρωπος είναι ο κύριος του εαυτού του, όπως κάθε έμβιος οργανισμός ανήκει στη δική του ζωή. Αντιτίθεμαι σθεναρά στις μοιρολατρικές αντιλήψεις, καθώς θεωρώ πως η θεοποίηση (και πολύ περισσότερο, η ίδια η επινόηση) της μοίρας μας υποδουλώνει. Εμείς ενετάξαμε τον εαυτό μας στην παγίδα αυτή. Διαχέουμε την ελευθερία μας στον (πνευματικό και ψυχικό) περιορισμό μας, σε κάτι επίπλαστο, μη ον.
Όπως δεν ελέγχαμε τη φύση, έτσι κι η φύση δεν ελέγχει εμάς. Μαθαίναμε να εντασσόμαστε στη φύση ως μέρος της, και να ζούμε ειρηνικά σε συνάρτηση με αυτή. Η δύναμε που κινεί τα νήματά μας, που κατακυρώνει το παρόν και προδιαγράφει το μέλλον μας, πηγάζει από εμάς τους ίδιους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου