Things, they just don't look the same...

Το βλέμμα, πύρινο στεφάνι
Στα χρυσοκέντητά σου μαλλιά
Που χθες ένιωσα το άγγισμα σκληρό
Από λόγια δίχως νοημα, λόγια σαθρά

Κι όμως, σε είδα κάπου, κάποτε
Μια θύμηση απ' τα παλιά
Ασπρόμαυρη, θολή ανάμνηση που ήτανε ζωντανή
Για μια στιγμή, μια έστω φορά

Κι ήταν καλοκαίρι, ένας Αύγουστος θερμός
Που ενώσαμε τις αγκαλιές, με κάτι χαμόγελα στιλπνά
Κι εύθυμα, χαρούμενα μου είπες " Σ' αγαπώ"
Λίγο πριν μου ζεστάνεις την καρδιά

Τι μνήμες ανακάλεσα, χαμένα σημεία του παρελθόντος
Λεωφόροι ονείρων απατηλοί, δρόμοι στενοί, μ' αλιά
Τίποτα δεν είν' αληθινό, πραγματικότητα ν' αποτελεί
Κανείς διαμάντια της γαλάζιας ερήμου να μην αναζητά

Και τώρα, άδια γκρίζα στάση
Το λεωφορείο έκανε μια στάση απ' τα παλιά
Μόνοι πια, το εισητήριο πετάμε
Μόνοι ακούμε μουσική, χωρίς ηχεία ανοικτά

Κι ο έρωτας; Ένα ποτάμι δάκρυα σμαραγδί
Κι ένας δύτης ιερός να πνίγει όλ' αυτά
Που ήτανε κάποτε κολώνες του "εμείς"
Και τη λύπη, σαν και τη χαρά, σβήνει γλυκά.


                                                        ...I'm still not sure what part I play...

                                            Won't you tell me how I can find my way...?

                                 Things they just don't look the same...

                       I can't run away ... 
              From this shadow play.


(Ο τίτλος αποτελεί στίχο του Shadow Play)

Έρως ανίκατε μάχαν

...που σεργιανάς τις θάλασσες
και των ξωμάχων τα κατώφλια,
κανείς δε σου γλυτώνει
μηδέ θνητός
μηδέ αθάνατος.
φωλιάζεις στο κορμί και το μανίζεις...

Έρως ανίκατε μάχαν...

Μάχαν: αιτιατική της αναφοράς.

Αναφορά σε τι;

   Σε μεγαλεία;

   Σε ευτυχία;

   Σε λύπη, μήπως;

   Δυστυχία;

Πού έχει χαθεί, αλήθεια, η ευτυχία;

Και γιατί;

Εξαιτίας της αιτιατικής.

Αιτία...

Χρειαζόμαστε αιτία για να ερωτευτούμε,

Ν' αγαπήσουμε και ν' αγαπηθούμε;

Βιαζόμαστε να δώσουμε λογική

Όπου μόνο το συναίσθημα βασιλεύει.

Λογικά εξαρτώμαστε από τον άλλο;

Λογικά εναποθέτουμε την ευτυχία;

Όχι .

Το κάνουμε υποσυνείδητα,

Ασυνείδητα.

Μα δεν κάνουμε και κάτι για να το αποτρέψουμε.

Έτσι μας υποδεικνύει

Το συναίσθημα.

Έτσι μας προστάζει

Ο έρωτας.

Αδύναμοι... για να γίνουμε δυνατοί.

Αναφορά, λοιπόν, σε τι;

Προς το θάνατο;

Όχι.

Προς τη ζωή.

Δύσκολο να ερωτεύεσαι,
Ειλικρινά περίεργο.

Σ' ένα κόσμο της αιτίας

Αναίτια αγαπάς.

Μην περιμένεις, τόσο στενόμυαλα και εγωιστικά,

Το κέρδος.

Δύσκολα, άλλωστε  θα το βρεις.

(Μα αξίζει. Έρχεται όταν δεν τον περιμένεις. Ακάλεστος και προκλητικός, επομένως ιταμός. Δεν αποτρέπεται. Νιώθεται, αν δε μπορούμε ή δεν πρέπει να τον εκφράσουμε. Διττός στη σημασία, όρμητικός, επομένως μη λογικός, και με τα δικά μας κριτήρια, εγωιστικά και υλιστικά, σύντομος.)



Στη γυναίκα που ντύθηκε με τη Σελήνη

Lost within my personal hell

Seems just so long ago

It was only yesterday

Of all the times and the places of the world

Cared only for today

Suddenly, a screaming whisper

Took my breath away

Like a worship of a thousand thoughts

Life fell into dismay

A corpse without a soul

You found me lying in the rain

Like an angel with broken wings

You gave me peace without your bain

A fire started in my soul

A flame burnt my mind to destruction

Then, a light of brightest green

Put my life into greatest action

I suddenly found a means to live

A person to love, a world to stay

But all, within a blink, was lost

And my soulless body's left to decay

In my hell, I'm lost

Crying through the darkness

Reaching for the utermost

I'm crying out for you

Praying for my ghost

Destructive beast to harness

So great a prize, its cost

Found myself in you