Things, they just don't look the same...

Το βλέμμα, πύρινο στεφάνι
Στα χρυσοκέντητά σου μαλλιά
Που χθες ένιωσα το άγγισμα σκληρό
Από λόγια δίχως νοημα, λόγια σαθρά

Κι όμως, σε είδα κάπου, κάποτε
Μια θύμηση απ' τα παλιά
Ασπρόμαυρη, θολή ανάμνηση που ήτανε ζωντανή
Για μια στιγμή, μια έστω φορά

Κι ήταν καλοκαίρι, ένας Αύγουστος θερμός
Που ενώσαμε τις αγκαλιές, με κάτι χαμόγελα στιλπνά
Κι εύθυμα, χαρούμενα μου είπες " Σ' αγαπώ"
Λίγο πριν μου ζεστάνεις την καρδιά

Τι μνήμες ανακάλεσα, χαμένα σημεία του παρελθόντος
Λεωφόροι ονείρων απατηλοί, δρόμοι στενοί, μ' αλιά
Τίποτα δεν είν' αληθινό, πραγματικότητα ν' αποτελεί
Κανείς διαμάντια της γαλάζιας ερήμου να μην αναζητά

Και τώρα, άδια γκρίζα στάση
Το λεωφορείο έκανε μια στάση απ' τα παλιά
Μόνοι πια, το εισητήριο πετάμε
Μόνοι ακούμε μουσική, χωρίς ηχεία ανοικτά

Κι ο έρωτας; Ένα ποτάμι δάκρυα σμαραγδί
Κι ένας δύτης ιερός να πνίγει όλ' αυτά
Που ήτανε κάποτε κολώνες του "εμείς"
Και τη λύπη, σαν και τη χαρά, σβήνει γλυκά.


                                                        ...I'm still not sure what part I play...

                                            Won't you tell me how I can find my way...?

                                 Things they just don't look the same...

                       I can't run away ... 
              From this shadow play.


(Ο τίτλος αποτελεί στίχο του Shadow Play)